Μια σχέση ό,τι να 'ναι για να μην είμαστε μόνοι

Έχεις νιώσει ποτέ μοναξιά; Μόνο θετική θα μπορούσε να ‘ναι η απάντηση σ’ αυτή την ερώτηση. Σκεπτόμενος τις μοναχικές περιόδους της ζωής σου ίσως ένα πρόσωπο να σκάει στο μυαλό σου, εκείνος που σου λείπει και θα ήθελες δίπλα σου. Ίσως πάλι να ζεις μια φάση άρνησης και να προσπαθείς μάταια να ξεγελάσεις τον εαυτό σου λέγοντάς σου πως δε σου λείπει τίποτα και δεν ένιωσες ποτέ μοναξιά.

Κι όμως, όλοι μείναμε ή θα μείνουμε κάποτε μόνοι μας κι αυτό δεν είναι απαραίτητα άσχημο ή κακό. Το κακό είναι να πασχίζεις να γεμίσεις όπως-όπως τη μοναξιά σου με ό,τι βρεις μπροστά σου, σαν να ‘ναι αυτή η τελευταία σου ευκαιρία να σωθείς από κάτι τρομερό.

Όλα αυτά τα εφήμερα, τα ανούσια, ξέρεις, αυτά που άφησαν τους ανθρώπους μόνο πιο κενούς απ’ ό,τι τους βρήκαν, γιατί επιζητώντας τα έχασαν το πραγματικό νόημα. Το seasonal dating syndrome φαίνεται να είναι μια καλά καμουφλαρισμένη προσπάθεια όλων αυτών που θέλουν πάση θυσία να δώσουν ένα τέλος στη μοναξιά τους. Σχέσεις που ξεκινούν με το τέλος του καλοκαιριού, κάτι σαν προετοιμασία για το χειμώνα. Ε, ναι, ο χειμώνας, λένε είναι η εποχή της αγκαλιάς, του ζευγαρώματος, πώς θα επιβιώσουν σε μονάδες;

Κάπως έτσι σμίγουν οι άνθρωποι τότε, χωρίς να έχουν ψάξει ιδιαίτερα αν στα μάτια του άλλου βλέπουν εκείνο το κομμάτι που τους λείπει. Κάτι σαν μια πρόχειρη συναναστροφή, μια επιπόλαιη λύση, που δεν ταιριάζει στους ρομαντικούς. «Όπου βγει» λέμε και γεμίζουμε τις ανασφάλειές μας -ή, καλύτερα, έτσι νομίζουμε!

Συναναστροφές που δεν έχουν κινητήρια δύναμη τα συναισθήματα αλλά τις απαιτήσεις. Φαίνεται πως οι ανάγκες για τους ανθρώπους, κάποιες φορές, είναι λιγάκι λάθος ιεραρχημένες. Ή ίσως και να ψάχνουμε τα σωστά πράγματα με λάθος τρόπο. Ενωνόμαστε με ανθρώπους, πρωτίστως για ασφάλεια και σε δεύτερη μοίρα βάζουμε τον έρωτα. Λες κι ο έρωτας είναι κάτι δεύτερον, χωρίς δύναμη, χωρίς αξία. Μα εκείνος είναι το πιο όμορφο άψυχο αγαθό, γιατί παίρνει τη μορφή της δικής μας ψυχής. Ο έρωτας είναι απ’ τα πιο ριψοκίνδυνα παιχνίδια και θέλει μαεστρία για να βγούμε νικητές.

Δημιουργώντας και συντηρώντας μια τέτοια σχέση, οφείλουμε να είμαστε απ’ την αρχή συμβιβασμένοι με το ρίσκο. Γιατί δεν ξέρουμε ποτέ πού θα μας φτάσει. Μπορεί να μας φαίνεται πως ο χειμώνας μας θα γίνει πιο όμορφος όταν τον μοιραζόμαστε, αλλά δεν έχουμε προλάβει καλά-καλά να γνωρίσουμε αυτόν που έχουμε απέναντί μας.

Ο κίνδυνος να πληγωθούμε είναι πολύ μεγάλος. Ειδικά όταν κάτι αρχίζει όχι απλά γιατί έτσι προέκυψε, αλλά επειδή εκβιάστηκε. Όσα αξίζουν στη ζωή, όσα είναι στα αλήθεια όμορφα δε γίνονται με το ζόρι, κανείς δεν έχει εξουσία πάνω τους, δεν τα επιλέγει κι αν πιεστούν, δεν πετυχαίνουν. Ό,τι αξίζει να μείνει έρχεται από μόνο του, δεν το σπρώχνουμε εμείς στο δρόμο μας.

Πριν κάνουμε οποιοδήποτε απελπισμένο βήμα –για το καλό μας, όπως μπορεί να πιστεύουμε– μας οφείλουμε να το σκεφτούμε καλά. Όσο επιζητούμε κάτι με μανία, το πιθανότερο είναι να μην έρθει ποτέ. Επιθυμώντας να νιώσουμε καλύτερα με τον εαυτό μας κι έχοντας κάποιον δίπλα μας αποκλειστικά για αυτό το σκοπό, σαν πατερίτσα, αποδεχόμαστε μια αναπηρία μας και μόνοι μας μάς οδηγούμε σε βήματα ασταθή.

Τα συναισθήματα θέλουν προσοχή γιατί εύκολα το «(θεωρώ πως) χρειάζομαι» μεταφράζεται σε «θέλω». Θέλουμε, στα αλήθεια, υποκατάστατα έρωτα; Μπορεί όλα να μοιάζουν ιδανικά όταν τα μοιράζεσαι, αλλά ο έρωτας δεν μπαίνει σε καλούπια, ούτε έρχεται σύμφωνα με τις εποχές και τις ανασφάλειές μας.