Φωτιά στα ξυπνητήρια!

Κοίτα να δεις, ποτέ δεν είχα προβλήματα με τον ύπνο, αλλά, εντάξει, κι εγώ κάποια στιγμή ήθελα να κοιμηθώ λιγάκι παραπάνω. Είναι εκείνες οι κουραστικές νύχτες στη δουλειά που σε στέλνουν πακέτο στο κρεβατάκι σου. Κάνεις μια βουτιά και παραδίδεις σώμα και πνεύμα. Το αντάλλαγμα; Λίγη ξεκούραση. Ένα μικρό χρονικό διάστημα απραξίας που θα βάλεις τον εαυτό σου σε κατάσταση φόρτισης για να γεμίσεις τις μπαταρίες για την επόμενη μέρα που έρχεται κι ελπίζεις να αργήσει.

Αλλά όχι, όχι, φιλαράκο! Σιγά μη βρεις την ησυχία σου, αφού θα έρθει το ξυπνητήρι σαν τον νταή της τάξης και θα σου κάνει τέτοιο bullying πρωινιάτικα που θα ξυπνήσεις έτοιμος για τσαμπουκά. Θα σε βγάλει από αυτό το υπέροχο όνειρο που μπορεί και να ‘βλεπες και θα σε πετάξει άτσαλα στην πραγματικότητα. Εντάξει, καταλαβαίνω πως για κάποιους μπορεί να ‘ναι εύκολο –κάποιους σαν κι εμένα, ίσως κομματάκι αναίσθητους– αλλά για όλους αυτούς που δυσκολεύονται να ξυπνήσουνε το πρωί, το ξυπνητήρι είναι ένας σκληρός βασανιστής, κάτι σαν παιδικό τραύμα στο μυαλουδάκι τους.

Ξέρεις ποιο είναι το αστείο της υπόθεσης; Ότι σε αυτή την περίπτωση δεν μπορείς να φωνάξεις τη δασκάλα και να το πας στον διευθυντή ή τη μαμά σου να το μαλώσει. Τι; Θα τον κάνει ντα; Αφού είναι συγγενείς με την ευθύνη και του κάνει πλάτες. Είναι ιδιάζουσα περίπτωση το παιδί (το ξυπνητήρι, ντε) και δεν καταλαβαίνει από απειλές.

Φέρεσαι ευγενικά, επομένως, όσο μπορείς τουλάχιστον. Αρχίζεις τα «στάσου, μωρέ, άσε με λίγο ακόμα να κοιμηθώ, είναι ωραία εδώ». Κι εντάξει, είναι κι αυτό στις πρώτες του φουρτούνες, δεν είναι πολύ ταραγμένο ακόμα, καταλαβαίνει και σαν καλό παιδί κατά βάθος, σε ακούει. Αλλά είναι κι ελέφαντας, γαμώτο, δεν ξεχνάει με τίποτα. Να σου, λοιπόν, πέντε λεπτά αργότερα εκεί πάλι να επιμένει κι εσύ να λες «φύγε, άσε με να κοιμηθώ» καθώς πατάς το κουμπί της αναβολής. Κι ησυχάζεις ξανά για λίγο. Μόνο για λίγο όμως.

Έχεις ακούσει αυτό που λέμε τρίτη και φαρμακερή; Ε, να, εδώ εφαρμόζεται. Γιατί σου έδειξε υπομονή, ναι, έκανε πίσω μία, έκανε πίσω δύο αλλά μέχρι εκεί, η υπομονή του τελείωσε. Πλέον αρχίζει τις βιαιότητες. Δε δέχεται άλλη αναβολή και σε χτυπάει αλύπητα. Εκείνη τη στιγμή σκέφτεσαι τι κατάρα έχεις διαθέσιμη στο μυαλό σου για να του ρήξεις. Τι μπορεί να το κάνει να σταματήσει γιατί η τεχνολογία σε παγίδεψε και κανείς δε θέλει να σπάσει το κινητό του. Εκμοντερνισμός σου λέει μετά. Άσ’ τα, την πατήσαμε.

Τα παλιά τα χρόνια το ξυπνητήρι ήταν ζωντανό. Με την πρώτη ηλιαχτίδα απ’ την ανατολή του ηλίου είχες τον κόκορα να σε πειράζει λίγο στον ώμο και να προσπαθεί ήπια να σε ξυπνήσει. Μια-δυο φορές και φτάνει, τόσο ήταν. Όταν, βέβαια, το παράκανε και λαλούσε πάνω από δύο-τρεις φορές, εκεί τότε έβγαινε ο μαφιόζος από μέσα σου και προστάτευες πάνω από όλα τη φαμίλια. Περίμενες την κατάλληλη στιγμή κι έπιανες τον μπαγαπόντη και τον έβγαζες απ’ τη μέση. Έβαζες τα τσιράκια της οικογένειας να τον πιάσουν και να τον περιποιηθούν καταλλήλως. Κι έτσι, την επόμενη βρισκόταν στον πάτο της κατσαρόλας να βράζει στο ζουμί του.

Μετά περάσαμε στα αναλογικά μέσα. Εκεί έρχεται ο κύριος Μπιν να αναπαραστήσει πολύ ρεαλιστικά την κατάσταση των συναισθημάτων του bullying της εποχής και πώς θα θέλαμε να το αντιμετωπίσουμε. Όταν, λοιπόν, φτάσει ο κόμπος στο χτένι, απλά ανοίγεις το συρτάρι βγάζεις το σφυράκι κι αρχίζεις να χτυπάς το διάολο μέχρι να σταματήσει. Γιατί τότε, στα ντουζένια του ο νταής μας έχωνε, είχε ένταση! Ήταν στην εφηβεία του και μάθαινε τι εστί μουσική παραφωνία. Ήθελε να παίζει κρουστά. Ήθελε να παίζει τύμπανα και να μας σπάει τα δικά μας τύμπανα.

Και στην εποχή μας τι γίνεται; Ας πούμε πως υπάρχουν κανόνες που καλύπτουν και τις δύο πλευρές. Και το κεφάλαιο αλλά και το λαό. Ναι μεν έχει κι αυτό τη μαμάκα του (την ευθύνη) να λαδώνει και να μην μπορούμε να το διώξουμε απ’ το σχολείο της καθημερινότητάς μας, αλλά έχουμε κι εμείς κηδεμόνα αυτόν τον ρυθμιστή έντασης, για να τον βάζουμε στη θέση που του αρμόζει.

Γιατί όχι, διαολάκι, δε θα περάσει ο φασισμός σου, ξύπνησε ο λαός και θα εξεγερθεί. Δε θα υποστούμε πια αυτό το bullying, δε θα με φέρεις εσύ στο αμήν μου, εγώ θα σε στρώσω. Και τότε να δούμε ποιος κάνει κουμάντο. Ουφ, τα είπα κι ησύχασα!

Κάτω το bullying απ’ τα ξυπνητήρια!