Ερωτικοί καβγάδες σε δημόσιο χώρο

Η γλώσσα του σώματος, κάποιες φορές, λέει περισσότερα από εκείνη του στόματος. Χέρια σταυρωμένα στο στήθος, βλέμμα δολοφονικό, στόμα σφιγμένο, σώμα άκαμπτο. Ναι, καλά κατάλαβες. Καβγάς εν όψει.

Αν μη τι άλλο, οι διαπληκτισμοί είναι συχνό φαινόμενο για ένα ζευγάρι. Και πλήρως κατανοητοί, αφού σε όλους μας συμβαίνουν. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι αποτελούν το αλατοπίπερο στη σχέση, ενώ άλλοι πως μ’ αυτόν τον τρόπο εκδηλώνεται το ενδιαφέρον του ενός για τον άλλο. Τι γίνεται, όμως, όταν ο καβγάς ξεσπά πριν προλάβουμε να διαβούμε το κατώφλι του σπιτιού μας; Όταν πρέπει να πούμε όσα έχουμε να πούμε έχοντας μπροστά μας ένα άγνωστο κοινό;

Αν ο τσακωμός στο σπίτι είναι μία φορά δύσκολος, τότε ο αντίστοιχος σε δημόσιο χώρο είναι δέκα. Διότι πέρα απ’ το γεγονός ότι καλείσαι να τσακωθείς μ’ εκείνον που λατρεύεις, είσαι υποχρεωμένος να περάσεις από έλεγχο αντιδράσεις, συναισθήματα και λόγια προκειμένου ν’ αποφύγεις το αυριανό πρωτοσέλιδο στα νέα της γειτονιάς, ειδικά αν ο καβγάς εξελιχθεί σε γνωστά στέκια.

Σαν να μην έφτανε, δηλαδή, το γεγονός ότι σε πνίγει το δίκιο και πρέπει να βάλεις οπωσδήποτε στη θέση τους ορισμένα ζητήματα, έχεις να σκεφτείς ότι όλα αυτά πρέπει να γίνουν με το γάντι. Τι θα πει ο κόσμος; Για ένα καθαρό  κούτελο ζούμε όλοι μας τη σήμερον ημέρα. Αλίμονο αν αφήσουμε τον εαυτό μας έρμαιο στο στόμα του κάθε τυχάρπαστου.

Οι ερωτικοί καβγάδες σε δημόσιο χώρο αποτελούν ένα θέμα ταμπού. Κι αυτό γιατί φροντίζουμε διαρκώς να δείχνουμε προς τα έξω μονάχα την καλή πλευρά της σχέσης μας, διατυμπανίζοντας πόσο ευτυχισμένοι νιώθουμε ανεπηρέαστοι από κάθε είδους πρόβλημα. Τυφλωμένοι από φόβο και ντροπή κρατάμε στο σκοτάδι τις οποιεσδήποτε δυσκολίες, αφήνοντας την αίσθηση ότι πρωταγωνιστούμε σε μία ουτοπική ταινία εποχής.

Εθελοτυφλούμε αβέρτα, εν ολίγοις. Καμιά φορά περνάμε σε άλλο επίπεδο και κατακρίνουμε γνωστά μας ζευγάρια, κουνώντας με οίκτο τα κεφάλια μας, δήθεν προβληματισμένοι με την πορεία της γεμάτης με εντάσεις σχέσης τους. Παρ’ όλα αυτά, το θέατρο που παίζεται έξωθεν της οικίας μας, σταματά μόλις κλείσει πίσω μας η πόρτα. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, πετάμε τις μάσκες και φροντίζουμε να δείξουμε αμέσως στον άλλο τα πραγματικά μας αισθήματα.

Ο δημόσιος καβγάς με το σύντροφό μας μπορεί σίγουρα να μην είναι ένα θέαμα που μας κάνει υπερήφανους, όμως τουλάχιστον αποτελεί μία στιγμή αλήθειας ανάμεσά μας. Έτσι αισθανθήκαμε κι έτσι πράξαμε. Δεν προσποιηθήκαμε ότι δε μας πείραξε που το έτερον ήμισυ γύρισε και κοίταξε με αδιάκριτο τρόπο την εκρηκτική παρουσία που πέρασε από μπροστά μας. Δεν αποφύγαμε να εκφράσουμε πόσο άσχημα νιώσαμε όταν ο σύντροφός μας ξέχασε για ακόμη μία φορά την υπόσχεση που μας είχε δώσει.

Αντίθετα, βρήκαμε το θάρρος και μοιραστήκαμε μαζί του όσα μας προβλημάτισαν, δηλώνοντας –ο καθένας με τον τρόπο του κι αναλόγως του χαρακτήρα του– ότι κάτι τέτοιο δε θα θέλαμε να ξανασυμβεί. Με δύο λέξεις, ήμασταν αυθόρμητοι κι ειλικρινείς, αρετές που δυστυχώς σπανίζουν στην εποχή μας.

Φυσικά, ένας καβγάς σε δημόσιο χώρο πρέπει να έχει τα όριά του. Είναι λογικό ν’ ανέβουν οι τόνοι, όμως μέχρι εκεί. Καθετί άλλο που υπερβαίνει τις φωνές, θα καταφέρει μονάχα να σε κάνει να νιώσεις ντροπή πρώτα για τον εαυτό σου και στη συνέχεια για το ταίρι σου.

Πες ό,τι είναι να πεις εκείνη τη στιγμή. Μιλώντας, φωνάζοντας, κλαίγοντας, δεν έχει σημασία. Ανθρώπινο είναι, ο κόσμος θα καταλάβει. Μήπως θα σας θυμούνται αιωνίως; Καν’ το, όμως, αμέσως. Όχι αύριο, ούτε την άλλη βδομάδα. Γιατί παράταση στην παράταση το θέμα θα ξεχαστεί. Απ’ τη μνήμη τουλάχιστον. Θα φωλιάσει, όμως, στην ψυχή και θα σε κατατρώει. Θα σε κάνει ν’ αναρωτιέσαι τι είναι αυτό που φταίει, χωρίς να μπορείς να το προσδιορίσεις.

Μια δημόσια ερωτική αντιπαράθεση σίγουρα θα συμβεί κάποια στιγμή. Το ζητούμενο είναι το τέλος αυτής να σας βρει σφιχταγκαλιασμένους, να σκουπίζετε ο ένας τα δάκρυα του άλλου, ν’ ανταλλάζετε συγγνώμες και ν’ αποχωρείτε χέρι-χέρι, περισσότερο δεμένοι τόσο σωματικά όσο και ψυχικά απ’ ό,τι πριν.