Ο άνθρωπός σου κοιμάται δίπλα σου

Γυρίζεις πλευρό και χαζεύεις τον άνθρωπο δίπλα σου. Άθελά σου τον αγγίζεις, μα δεν ξυπνά, ούτε αναστατώνεται. Νιώθει ασφαλής εκείνη τη στιγμή, ακόμη κι οι εφιάλτες γίνονται αδύναμοι να τον τρομάξουν. Του χαϊδεύεις τα μαλλιά, κοιμάται βαθιά κι ήρεμα όταν κοιμάται δίπλα σου. Άλλες βραδιές, όταν ξαπλώνει μόνος, γυρνάει αναστατωμένος στα σκεπάσματα και το μυαλό του δε σωπαίνει ούτε στιγμή, απόψε κατάφερε να αποκοιμηθεί μέσα σε λίγα λεπτά. Εσύ το κατάφερες.

Σχετικά με τις ταμπέλες τα ξέρετε, τις εφηύραν οι άνθρωποι αβίαστα για να κατηγοριοποιούν τον κόσμο γύρω τους, να διαχωρίζονται από αυτούς που δε μοιάζουν. Έτσι κι η «σχέση», μια ταμπέλα που ξεχωρίζει αυτούς που έχουν μόνιμο σύντροφο από αυτούς που δεν έχουν -ή κάτι τέτοιο.

Εδώ δε θα μιλήσω για ελεύθερους και για δεσμευμένους αλλά για ερωτευμένους κι αυτό γιατί υπάρχουν ελεύθεροι τρελά ερωτευμένοι και δεσμευμένοι που δεν ξέρουν καν τι πάει να πει αυτή η λέξη. Ο έρωτας δεν είναι συναίσθημα υπό εξαφάνιση, ούτε εν καιρώ κρίσης ούτε ποτέ, κι όταν το ακούω κάτι τέτοιο τρελαίνομαι. Ο έρωτας μπορεί να υπάρξει και χωρίς λεφτά, χωρίς πολυτελή εστιατόρια και χωρίς ακριβά δώρα. Ένα κρεβάτι μονάχα φτάνει και μην πάει ο νους σου απαραίτητα στο σεξουαλικό. Χρειάζεται απλά για να κοιμάστε αγκαλιά. Αυτό σου φτάνει, μια αγκαλιά.

Πόσοι ξάπλωσαν μαζί σου στο κρεβάτι θέλοντας μόνο να κοιμηθείτε μαζί; Όσοι σε ερωτεύτηκαν αληθινά. Άνθρωποι μπαινοβγαίνουν στη ζωή μας συχνά μα κανένας σαν εκείνον που περάσατε αγκαλιά νύχτες πολλές. Εκείνος ο χρόνος σας έδεσε συναισθηματικά ακόμη περισσότερο, σας διαχώρισε από μια επιφανειακή σχέση, σας έκανε κάτι μοναδικό.

Όταν κοιμόμαστε δε λειτουργούμε πια με τη λογική, οι αισθήσεις και το μυαλό μας υπολειτουργούν. Το αίσθημα της αυτοσυντήρησης κυριαρχεί κι έτσι αφηνόμαστε ολοκληρωτικά σε αυτό. Πόσοι, άραγε, σε έχουν δει να κοιμάσαι πέρα απ’ την οικογένειά σου και μετρημένους φίλους; Πόσοι σε έχουν σκεπάσει το βράδυ για να μην κρυώσεις και σε πόσες αγκαλιές έχεις χωθεί μετά από ένα άσχημο όνειρο; Μόνο σε κάνα-δυο πολύ σημαντικές μαντεύω.

Χωρίς το κομμάτι αυτό δεν μπορεί μια ανθρώπινη σχέση να θεωρείται πλήρης. Μια μικρή αλλά πολύ βασική ιεροτελεστία είναι ο κοινός ύπνος. Εκεί γνωρίζεις καλύτερα τον άνθρωπό σου, πάνω σε ένα κρεβάτι, μισοκοιμισμένο. Όλες του οι ανασφάλειες κι οι παραξενιές, όλα τα τρωτά του σημεία μα κι όλη του η τρυφερότητα βρίσκονται εκεί, ξετυλίγονται μπροστά σου, σου προσφέρονται να τα κάνεις δικά σου. Έτοιμα να τα λατρέψεις ή να τα μισήσεις.

Ένα χάδι κι ένα βλέμμα, τίποτα παραπάνω, κι έχεις ό,τι χρειάζεσαι. Ώρες-ώρες είμαστε τόσο αστείοι εμείς οι άνθρωποι, τελικά. Δε μας ευχαριστεί τίποτα, απ’ τη φύση μας ανικανοποίητοι. Θέλουμε όλο και περισσότερα λεφτά, όλο και περισσότερη δόξα, στο θέαμα όμως μια τέτοιας στιγμής μοιάζουμε εύθραυστοι, ολόκληροι, γεμάτοι. Ξαφνικά δε θέλουμε τίποτα περισσότερο, μόνο να ‘ναι νύχτα και να κοιμόμαστε σε μια αγκαλιά.

Μη φοβάσαι να αφεθείς, ζήσε αυτό που ποθείς τόσο πολύ. Μια νύχτα μονάχα για εσάς τους δύο, χωρίς μεγάλα λόγια και βαρύγδουπες λέξεις που κουράζουν. Αν αγαπάς να το λες μα κυρίως να το δείχνεις την ώρα που κοιμάται. Ψιθύρισε στον άνθρωπό σου, πάρ’ τον αγκαλιά, μη φοβηθείς την έκθεση.

Εσύ, αυτός κι ένα ολόλευκο πάπλωμα, έτοιμο να μαρκάρετε πάνω του τα όνειρά σας.

Όνειρα γλυκά…