Όλοι κουβαλάμε τις μικρές παράνοιές μας

Είναι μερικές φορές που αντιλαμβανόμαστε πράγματα για τον ίδιο μας τον εαυτό πιο αργά απ’ ό,τι κάποιοι άλλοι. Ή, για να το θέσουμε καλύτερα, αργούμε να τα παραδεχτούμε. Γιατί είναι λίγο δύσκολο να γυρίσει κάποιος να δει την καμπούρα του, ενώ βλέπει πιο εύκολα του μπροστινού του.

Λέμε, λοιπόν, πως αυτός είναι φυσιολογικός ή δεν είναι φυσιολογικός. Μερικές φορές τους μη φυσιολογικούς τους ονομάζουμε ψυχάκηδες, εμμονικούς, τρελούς, ελαττωματικούς. Ταμπέλες που, κατά την ταπεινή μου άποψη, δείχνουν τον χαρακτήρα αυτού που τις βάζει, αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης.

Μεγάλο θέμα, λοιπόν, αλλά είναι κι αυτά που λέγονται πιο εύκολα και με πιο χιουμοριστική διάθεση, ακόμη κι αν δε μας συμφέρει προσωπικώς! Αυτά τα πιο μικρά και καθημερινά που μας κάνουν φυσιολογικούς ή μη για τους «τέλειους». Τι λέτε να κάνουμε μια μίνι θεραπεία μπας και βγει κάποιο νόημα περί φυσιολογικότητας; Όχι, δεν εννοώ αν είμαστε αρτιμελείς (που κι αυτό ακόμη δε μας κάνει φυσιολογικούς υπό την ευρεία έννοια) αλλά θα πούμε για τη φυσιολογικότητα της ψυχής και του μυαλού μας, της προσωπικότητάς μας, δηλαδή. Και μη μου αρχίσετε τα παλαβά, ψυχή δεν υπάρχει αλλά μόνο μυαλό και παρόμοιες –με το μπαρδόν– παπαριές, γιατί θα τα πάρω και θα γίνουμε από δυο χωριά χωριάτες. Κι εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι.

Γνωρίζουμε άνθρωπο που αγαπάμε με την πρώτη ή τη δεύτερη ή την τρίτη ματιά και κουβέντα. Φιλικής συνομοταξίας, ερωτικής κατηγορίας, συνάδερφο, μακρινό συγγενή που δεν τον έχουμε ματαδεί ποτέ και πάει λέγοντας. Πείτε μου πόσες φορές δεν έχετε πει: «Και γαμώ τα παιδιά! Επιτέλους ένας φυσιολογικός άνθρωπος!». Ξαναπείτε μου τώρα, μετά από πόσο καιρό έχετε πει: «Καλά ε; Δεν πάει και πολύ καλά, θαρρώ. Έχει ψυχολογικά προβλήματα σίγουρα». Ναι-ναι, για τον ίδιο άνθρωπο μιλάμε. Και βάλτε και μένα μέσα σ’ αυτούς που φάσκουν κι αντιφάσκουν αλλά και σ’ αυτούς με τα ψυχολογικά!

Έχω πολλά τέτοια παράσημα, ενδεχομένως να το έχετε καταλάβει ήδη. Αλλά μήπως δεν έχετε κι εσείς; Μήπως δεν έχουμε όλοι τη δική μας μοναδική κι ανεπανάληπτη προσωπική διαταραχή; Και στην καλύτερη των περιπτώσεων, έχουμε μόνο μία! Γιατί –μπορεί να μη θέλουμε να το παραδεχτούμε– αλλά έχουμε πολλές περισσότερες. Κι αν δε βλάπτουμε κανέναν, θα έπρεπε να νιώθουμε περήφανοι.

Στην αρχή, λοιπόν, όλοι φαινόμαστε φυσιολογικοί, καταπληκτικοί, φανταχτεροί, και γαμάτοι. Μέχρι ν’ αρχίσουμε να ρίχνουμε τις άμυνες και να φανερώνεται ο πραγματικός μας εαυτός. Εκείνος με τα ελαττώματα. Μήπως, όμως, αυτό είναι το φυσιολογικό; Και ποιο είναι το φυσιολογικό, δηλαδή; Ποιος το ορίζει και το καθορίζει; Και γιατί το φυσιολογικό να μην είναι το διαταραγμένο; Προσπαθώ να βάλω τους όρους σε μια σειρά και δυσκολεύομαι. Το λεξικό λέει πως το φυσιολογικό είναι το κανονικό και το διαταραγμένο είναι το μη κανονικό μ’ ένα σωρό υποσημειώσεις.

Αντιλαμβανόμαστε φαντάζομαι πως δεν μιλάμε για κατηγορίες όπως μανιακός δολοφόνος, ζηλιάρηδες μέχρι σημείου «σου βάζω gps για να σε παρακολουθώ ανά πάσα στιγμή», ρατσιστές, βίαιους και τοξικούς ανθρώπους. Αναφερόμαστε σε πράγματα που βασανίζουν κυρίως εμάς κι ακουμπάνε και τους αγαπημένους μας, όπως: τελειομανείς, κυκλοθυμικοί κάργα (παρούσα), «εμένα κανείς δε μ’ αγαπάει -γιατί, τι μου λείπει;», τρέλα με την καθαριότητα, εμμονή με τα λεφτά, «βγάλε τα παπούτσια πριν μπεις σπίτι μου», «μα καλά, δεν μπορείς να μη χαλάς τα ριχτάρια όταν κάθεσαι στον καναπέ;», «αμάν, δύο ψίχουλα στο πάτωμα», «όχι, δε θέλω μονό αριθμό στην ένταση της τηλεόρασης και του στερεοφωνικού» (παρούσα πάλι), «μην περνάς κάτω από σκάλες», «μαύρη γάτα, Παναγιά μου», «καφέ! φέρτε μου έναν καφέ!» (παρούσα ξανά) και τέτοια πολλά και χαριτωμένα που σίγουρα σας θυμίζουν κάτι από εσάς κάποια απ’ αυτά.

Κι είναι κι άλλα τόσα μα τόσα πολλά! Και το ξέρουμε ότι τα έχουμε και πως είναι ψυχοφθόρα. Αλλά κάθε προσπάθεια ν’ απαλλαγούμε απ’ αυτά κατέληξε στο κενό τις περισσότερες φορές. Γιατί είναι ένα με το είναι μας πια κι ειλικρινά πιστεύω πως αν κάποιος δεν αγαπήσει τις παράνοιές μας αυτές, καλύτερα να μη μας αγαπήσει καθόλου! Ποτέ και με κανέναν τρόπο!

Και ξέρετε κάτι; Λέω να μη μας νοιάζει! Καθόλου! Και ξέρω πως συμφωνείτε. Διότι το φυσιολογικό είναι να είσαι μοναδικός. Με ψεγάδια και κουσούρια κι αυτά είναι που αγαπάμε σε φίλους και καψουρευόμαστε σε κάτι άλλους.

Οπότε την επόμενη φορά που θα συναντήσουμε ένα «και γαμώ τα παιδιά» με ψυχολογικά, ας προσπαθήσουμε να δούμε πίσω απ’ την κουρτίνα, γιατί τα όμορφα είναι αυτά που δεν ξέρουν οι πολλοί, κρυμμένα συνήθως περίτεχνα πίσω από ντεμέκ φυσιολογικότητα.

Γιατί το φυσιολογικό με την έννοια του λεξικού δεν υπάρχει στην πραγματική ζωή. Κι αυτό είναι που την κάνει πολύχρωμη κι ενδιαφέρουσα. Έτσι δε συμβαίνει και με μας; Αλλά τελικά μήπως δεν είμαστε διαταραγμένοι, αλλά ιδιόρρυθμοι άνθρωποι και σ’ όποιον αρέσουμε;