Η φιλία δεν καλύπτει το κενό του έρωτα κι αντιστρόφως

Οι ανθρώπινες σχέσεις ομολογουμένως είναι πολυάριθμες και πολύπλευρες και μέσω αυτής της πληθώρας και πολυμορφίας τους βρίσκεται η ισορροπία που απεγνωσμένα ο καθένας ψάχνει στην καθημερινότητά του. Υπάρχει μία χρυσή τομή στις σχέσεις μας, η οποία θα παραδεχόμασταν ότι αποτελείται τόσο απ’ την ανάγκη κατοχής φίλων όσο και απ’ την παρουσία ενός συντρόφου στη ζωή μας. Βέβαια, απ’ την αρχή γίνεται ευδιάκριτη η διαφορά μεταξύ των δύο σχέσεων αναφορικά με το είδος τους, καθώς και τις προσλαμβάνουσες.

Πόσες φορές, άραγε, δεν έχουμε αναρωτηθεί τι θα κάναμε χωρίς το κολλητάρι μας, ιδιαίτερα στις πιο κακοτράχαλες φάσεις μας. Το σκεφτήκαμε άπειρες φορές κι άλλες τόσες θα επακολουθήσουν, αφού οι φίλοι μας αποτελούν το ευχάριστο διάλειμμα στη ρουτίνα μας και ταυτόχρονα το συναισθηματικό μας στήριγμα στις χαρές και στις λύπες που βιώνουμε. Με αυτούς πλάι δημιουργούμε αναμνήσεις, που χαράζονται στο νου εις αεί, κλαίμε δημοσίως χωρίς να νοιαζόμαστε για την κριτική των υπολοίπων, γιατί με τούτους μάθαμε την έννοια του μοιράσματος, της ανθρώπινης επικοινωνίας και της συλλογικότητας εν γένει.

Παρ’ όλα αυτά, όμως, καθώς μεγαλώνουμε κι ο συναισθηματικός μας κόσμος διευρύνεται, συνειδητοποιούμε την αδήριτη ανάγκη για συντροφικότητα, δηλαδή την ανάγκη ύπαρξης ενός ατόμου που δεν μπορούμε να τον αποκαλέσουμε φίλο παρά μόνο σύντροφο. Με το συγκεκριμένο πρόσωπο νιώθουμε το πρώτο αίσθημα ψυχικής έλξης, την οποία επιθυμούμε διακαώς να γίνει σωματική με απώτερο σκοπό την εύρεση του έρωτα. Κοιμάσαι με αυτόν ασφαλής, τον κοιτάζεις αισθανόμενος αμηχανία κι έξαφνα ο λοιπός κόσμος χάνεται, περιλαμβάνοντας μόνο εσάς.

Τι γίνεται, βέβαια, όταν ο φίλος προσπαθεί να ανταγωνιστεί το σύντροφό σου ή ο σύντροφός σου αρχίζει να ανταγωνίζεται το φίλο σου; Αυτό που οφείλουμε να κατανοήσουμε είναι ότι πρόκειται για δύο σχέσεις που διαφοροποιούνται τόσο στα συναισθήματα που τρέφουν, όσο και στις ανάγκες που ικανοποιούν.

Η φιλική αγάπη δεν είναι ερωτική κι η ερωτική δεν πρόκειται ποτέ να γίνει καθαρά φιλική, καθώς οι εκπρόσωποί τους δεν κατέχουν την ίδια θέση στην καρδιά μας. Με το σύντροφό μας αποκτάμε οικειότητα αλλά ποτέ αυτού του είδους, ώστε να τον αποκαλέσουμε φίλο μας. Μπορεί μόνο να ‘ναι και φίλος, αλλά όχι απλώς φίλος μας.

Δεν είναι αυτός με τον οποίο θα βγεις να συζητήσεις με άνεση τις πιο αμήχανες στιγμές σου, ούτε θα δείξεις την πιο γελοία πλευρά σου, αφού έχεις την ανάγκη να προβάλεις μια πιο ωραιοποιημένη εικόνα σου, ούτε βέβαια τον ξέρεις τόσα χρόνια όσα τους φίλους σου. Η οικειότητα θα πάρει καιρό, αλλά και πάλι η σχέση πρέπει να συντηρεί σε έναν βαθμό το μυστήριό της για να μη χάσει τη μαγεία της. Απ’ την άλλη, με το φίλο δε νιώθεις καμία ερωτική έλξη, ούτε χάνεσαι μέσα στο βλέμμα του, ούτε θα έκανες οικογένεια μαζί του, όπως με το σύντροφό σου.

Τελικώς, αφορά δύο διαφορετικές σχέσεις διαφορετικών διαστάσεων. Κανείς δε δύναται να ζητά αποκλειστικότητα, γιατί ένας άνθρωπος χρήζει φίλων και συντρόφου ταυτοχρόνως, αφού πληρούν άλλες πτυχές της ψυχής.

Σχετικά με αυτό, θυμάμαι ότι μια φίλη μου είχε παραπονεθεί για την κολλητή της ότι δε βγαίνουν πλέον κάθε μέρα από τότε που απέκτησε σχέση, γιατί ο σύντροφός της ήθελε την πλήρη αποκλειστικότητα, όπως κι η κολλητή της άλλωστε, αλλά δεν κατανόησε (ούτε αυτή ούτε η σχέση της φίλης της) ότι η κοπέλα απλά αφιέρωνε χρόνο για τον καθένα τους ξεχωριστά, χωρίς να την αποκλείει.

Το συμπέρασμα είναι ότι η γκρίνια κι η ανταγωνιστικότητα δε χωρούν σε ώριμες σχέσεις, καθώς είναι κατάλοιπα τοξικότητας. Οι άνθρωποι που σ’ αγαπούν και σε νοιάζονται επιθυμούν την ευτυχία σου, αλλιώς κοιτάς σε λάθος ανθρώπους είτε σε φιλικό είτε σε ερωτικό επίπεδο!