Αν δεν τολμάς να προσπαθήσεις, κάτσε σιωπηλά στον καναπέ σου

Βάλε το χέρι στην καρδιά και πες μου ειλικρινά: Υπάρχει κάτι που θα ‘θελες να κάνεις στη ζωή σου αλλά δεν το έκανες γιατί άκουσες τους γονείς, τους φίλους, τους συγγενείς ή τα στερεότυπα ολόκληρης της κοινωνίας;

Υπάρχει κάτι που θα ‘θελες να αλλάξεις στην καθημερινότητά σου, μιλώντας πάντα για στόχους εφικτούς; Κάτι που μετανιώνεις που δεν προσπάθησες καν ή κάτι που άφησες στη μέση, γιατί έτσι σε έπεισαν πως είναι το καλό σου; Κάτι που όταν το σκέφτεσαι ότι θα ‘θελες να το έχεις προσπαθήσει περισσότερο και να το ‘χες τελικά πετύχει, όταν σε φαντάζεσαι να το ‘χεις καταφέρει, σε ανεβάζει τόσο ψυχολογικά ώστε να νιώθεις τις ενδορφίνες να διαπερνάν όλο σου το κορμί και να σε τινάζουν απότομα απ’ τον καναπέ;

Τόσες φορές συμβιβαζόμαστε με πράγματα και καταστάσεις που η ευθύνη για αυτήν την άβολη βολή μας βαραίνει καθαρά εμάς, εξαρτάται από εμάς αν θα κάνουμε κάτι για να τα αλλάξουμε.

Εσύ που ξυπνάς το πρωί ανοίγοντας το ένα βλέφαρο. Κοιτάς την ώρα. Το ξανακλείνεις. Μετά από λίγα λεπτά σηκώνεσαι να φτιάξεις καφέ. Κινήσεις βιαστικές, γιατί τελικά πάλι σε παραπήρε ο ύπνος. Ετοιμάζεσαι, ανοίγεις την πόρτα, φεύγεις. Πας στη δουλειά, που για σένα δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια λύση ανάγκης. Κι αν δεν είχες επιλέξει τη συγκεκριμένη σχολή τότε στο μηχανογραφικό σου; Τι θα γινόταν αν είχες επιλέξει διαφορετικό μονοπάτι; Θα ‘θελες να το αλλάξεις, αλλά πιστεύεις ότι είναι αργά. Και σε τρομάζει η ιδέα να ξεβολευτείς, σωστά;

Εσύ που ποτέ δε ζήτησες εκείνη τη γαμημένη συγγνώμη τη στιγμή που έπρεπε κι άφησες ανθρώπους να φύγουν από κοντά σου. Πώς θα ήταν τα πράγματα αν μπορούσες να διορθώσεις τα λάθη σου; Αλλά δεν μπορείς, λες, σωστά; Πέρασε καιρός και πού να τρέχεις τώρα; Φοβάσαι κιόλας την απόρριψη. Κολλάς. Προτιμάς την ασφάλεια.

Εσύ, θυμάσαι τη στιγμή που άρχισες κάτι με φοβερό ενθουσιασμό και το παράτησες μετά από κάποιες δυσκολίες, γιατί πίστεψες ότι τελικά «δεν κάνεις γι’ αυτό»; Αλήθεια, πόσα είναι αυτά που ήθελες να πετύχεις αλλά τα άφησες στη μέση, γιατί απογοητεύτηκες κάπου στην πορεία;

Θες να αλλάξεις τη ζωή σου, θες να τολμήσεις να ζητήσεις περισσότερα απ’ την καθημερινότητά σου, να κάνεις εκείνο που σε ευχαριστεί και σε γεμίζει, αλλά μάλλον δεν έχεις βρει ακόμα τα κότσια να το διεκδικήσεις. Αν υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να σε κάνει ευτυχισμένο κι εξαρτάται από σένα αν θα μπορούσε να συμβεί, κι εσύ το βάζεις στον πάγο γιατί φοβάσαι να το προσπαθήσεις, τότε κάτσε σιωπηλά στην άνεση του καναπέ σου. Τότε μείνε σ’ αυτά που ήδη έχεις και μην παραπονιέσαι.

Αν κάτι δεν καίει μέσα σου, αν δε σε κινητοποιεί αρκετά ώστε να δώσεις το εκατό τοις εκατό του εαυτού σου, αν το ρίσκο κι ο δρόμος που θα χρειαστεί να βαδίσεις προς την επίτευξη του στόχου σου δε σε ενθουσιάζουν αρκετά, αν δεν είσαι έτοιμος να αλλάξεις ή να πετύχεις κάτι, τότε κάθισε βουβά εκεί που είσαι. Αν, όμως, κάτι θες πολύ να το πετύχεις, θα το προσπαθήσεις και θα το κάνεις, δε θα υπάρχει άλλος δρόμος, δε θα σου δώσεις άλλη επιλογή. Τα όνειρα που έμειναν απλές ευχές ποτέ δεν άλλαξαν την πραγματικότητα! Μόνο οι στόχοι μετράνε.

Και δεν πειράζει αν αποτύχεις. Θα προσπαθήσεις ξανά, πιο συνειδητοποιημένα αφού θα έχεις μάθει απ’ τα λάθη σου. Και θα τα καταφέρεις. Είναι ωραίος, λένε, ο δρόμος προς την Ιθάκη. Αν ο προορισμός είναι το ιδανικό σου, τότε αξίζει να καταβάλεις όση ενέργεια έχεις στην πραγμάτωση ενός σκοπού…