Ποτέ δεν είναι αργά να επιστρέψεις στα θρανία

Μεγάλος; Ποιος είναι μεγάλος; Και ποιος είπε πως ηλικία μετριέται με τα χρόνια κι είναι λόγος που σε εμποδίζει να κάνεις τις επιθυμίες σου πράξεις και τα όνειρά σου παρονομαστές της ευτυχίας σου; Όταν μιλάμε για θέληση, δεν υπάρχει κανένας παράγοντας, αριθμητικός ή μη, που να μπορεί να επηρεάσει αρνητικά οποιονδήποτε στόχο θέτεις.

Για να είμαστε ειλικρινείς, ναι, είναι μεγάλος εκείνος που αποφασίζει να επιστρέψει στα θρανία σε προχωρημένη ηλικία. Είναι μεγάλος και τρανός! Γιατί το μεγαλείο που κρύβει μέσα του η λαχτάρα του να προσπαθήσει να κερδίσει –ίσως με περισσότερες δυσκολίες και πιο πολύ κόπο αυτή τη φορά– ένα πτυχίο που κάποτε αμέλησε για λόγους δικούς του, του δίνει πόντους και πολλά μπράβο.

Πρώτα απ’ όλα αξίζει συγχαρητήρια για την ωριμότητά του. Ακόμα και μετά από χρόνια, είχε τη δύναμη να αναγνωρίσει τι μετάνιωσε που δεν έκανε στο παρελθόν και να επιστρέψει για να το αλλάξει. Η αυτοκριτική είναι δύσκολο για τον καθένα μας έργο. Πόσο μάλλον όταν μέσα απ’ τη γνωριμία με τον εαυτό σου, μπορέσεις να είσαι αυστηρός μαζί του και να πειθαρχήσεις σε μια απόφαση που θα σου αλλάξει την καθημερινότητα, αλλά θα σε φέρει πιο κοντά στην αυτοβελτίωση.

Αυτοί οι άνθρωποι δεν επαναπαύονται κι αναζητούν πάντα το καλύτερο για εκείνους, τη σχέση τους, τα παιδιά τους και τη ζωή τους γενικότερα. Το να δεχθείς μια κατάσταση όπως είναι σαφώς και μπορεί να βολεύει και να ικανοποιεί την αναβλητικότητά σου, λαβώνει όμως την εσωτερική σου επιθυμία για πρόοδο. Σε βγάζει μεν απ’ τη δύσκολη θέση των αλλαγών, σου κλείνει δε το δρόμο για να γίνεις κάποιος που πάντα ήθελες, μα μέχρι στιγμής ίσως φοβόσουν να  τολμήσεις.

Ένα πτυχίο μπορεί να σου ανοίξει φτερά και πόρτες. Ακόμα κι αν δεν είναι η εποχή που τα πάντα μετριούνται αξιοκρατικά, σίγουρα κάτι παραπάνω πάντα μπορεί να σου προσφέρει, κυρίως πνευματικά. Η εκπαίδευση έχει να σου δώσει κι όχι να σου πάρει. Και πολλές φορές αρκεί αυτό το παραπάνω όταν είναι η δική σου ικανοποίηση να τελειώσεις κάτι που άρχισες. Αξίζει οτιδήποτε σε ανεβάζει ένα σκαλοπάτι ψηλότερα στην εξέλιξή σου.

Επιστρέφοντας στα θρανία μετά από τόσα χρόνια, αμέσως οι οικείες μυρωδιές του ξύλου, της κιμωλίας και των βιβλίων επανέρχονται απ’ τις μνήμες σου στην πραγματικότητά σου, βιώνεις πάλι τα μαθητικά τα χρόνια, είτε σε σχολικές αίθουσες είτε σε πανεπιστημιακά αμφιθέατρα. Δεν αργείς να αισθανθείς ξανά παιδί. Γίνεσαι και πάλι πιτσιρίκι, ειδικά εκείνη την ώρα που ο καθηγητής σου απευθύνει το λόγο όταν εσύ δε θέλεις να σηκώσεις το χέρι.

Μόνο που αυτή τη φορά η σχέση σου με τον κάθε δάσκαλο θυμίζει πιο πολύ φιλική σχέση εμπιστοσύνης. Η διαφορά ηλικίας σας είναι τόσο μικρή κι οι κοινές εμπειρίες ζωής δημιουργούν μια οικειότητα. Η παράδοση γίνεται μια ευχάριστη διαδικασία, πλέον είσαι εκεί καθαρά από δική σου επιλογή, συνειδητοποιημένα, χωρίς να βαριέσαι ή να αισθάνεσαι πως το κάνεις από αγγαρεία. Κι αυτή η θέληση κι η όρεξη για διάβασμα, η διάθεση να μάθεις ανταμείβεται και στους βαθμούς σου.

Ο χρόνος σου είναι περιορισμένος, λογικά συνδυάζεις δουλειά και σπουδές, γυρνάς στο σπίτι κουρασμένος κι οι υποχρεώσεις σου δε σταματούν εκεί. Ίσως έχεις να μαγειρέψεις, να φροντίσεις ένα σπίτι ή ακόμη και τα παιδιά σου. Το κυνήγι του ονείρου, όμως, είναι το μεγαλύτερο κίνητρο για να τα καταφέρεις. Θα διαβάσεις, θα κάνεις τις εργασίες σου κι ως και την εξάντληση θα την απολαμβάνεις, γιατί ξέρεις πως προσπαθείς για σένα.

Ζουν, λοιπόν, ανάμεσά μας και κάποιοι αφανείς ήρωες που δίνουν το δικό τους αγώνα και προσπαθούν καθημερινά για το καλύτερο, έχοντας ταυτόχρονα ένα σωρό ευθύνες. Επιλέγουν συνειδητά να δώσουν στον εαυτό τους άλλη μια ευκαιρία διαβαίνοντας καθημερινά την πόρτα του σχολείου, για να ολοκληρώσουν όσα κάποτε άφησαν μισά. Τους θαυμάζουμε κι επικροτούμε την τόλμη τους. Το αξίζουν.