Από υπερδυνάμεις διαλέγουμε να διαβάζουμε σκέψεις

Υπερδυνάμεις. Το ανέφικτο είναι πάντα γοητευτικό, γιατί παίζει τα ρέστα του κόντρα στο ανικανοποίητο. Το μάτι βλέπει μόνο μέχρι το τέλος του ορίζοντα, αλλά το μυαλό ξεπερνά βαρύτητες, ταχύτητες φωτός, τεχνολογικές εφευρέσεις και μονάδες μέτρησης του χώρου και του χρόνου. Θέλει να φτάσει μέχρι εκεί που μπορεί να φανταστεί. Κι η φαντασία του ανθρώπινου μυαλού οργιάζει.

Την εβδομάδα που μας πέρασε ζητήσαμε απ’ τους αναγνώστες να ξεπεράσουν το εφικτό και να ονειρευτούν το αδύνατο, να αποφασίσουν –αν έτριβαν το μαγικό λυχνάρι– ποια υπερφυσική ευχή θα διάλεγαν να τους πραγματοποιήσει το Τζίνι. Κι αφού έκαναν ένα γρήγορο εγκεφαλικό ταξίδι σε αυτά που κατά πάσα πιθανότητα δε θα μπορέσουν να κατορθώσουν σε αυτή τη ζωή, τα αποτελέσματα έχουν ως εξής:

Σε ποσοστό 14% θα διάλεγαν να πετούσαν. Ίσως για να φτάσουν κάπου, ίσως απλά για να περιηγηθούν. Να ανοίξουν τα χέρια και να δουν τον κόσμο από ψηλά, να αφεθούν στο ρεύμα του αέρα και να πάνε εκεί που δεν προσγειώνεται αεροπλάνο, εκεί που δε φτάνει τρένο, εκεί που μόνο τα πουλιά έχουν την τύχη να μπορούν να πάνε. Άλλωστε το πέταγμα είναι χρόνια συνυφασμένο με την ελευθερία, γιατί σπάει τα δεσμά με το «εδώ».

Το 20% των αναγνωστών ονειρεύεται να μπορούσε να γίνει αόρατο. Ίσως για να μην υπάρχουν για λίγο, ίσως για να μπορούν να βρεθούν εκεί που δεν είναι αποδεκτοί. Να βλέπουν, να ακούν, να μαθαίνουν τα απαγορευμένα. Να ξεγελούν τα μυστικά και τα κρυφά. Να τρυπώσουν εκεί που δεν έχουν πρόσβαση. Σε γραφεία όπου συμφωνούνται σημεία και τέρατα, σε σκοτεινές φυλακές, σε αρχαίες  υπόγειες σήραγγες, σε παλάτια, να μπουν σε ρόλους με σενάριο που δε γράφτηκε εξαρχής για εκείνους.

Λίγο περισσότεροι, το 25% των αναγνωστών, επιθυμεί να ταξιδεύει στο χρόνο. Μπροστά ή πίσω. Να επιδίδεται σε ένα ελεύθερο πήγαινε-έλα σε αυτά που πέρασαν και σε αυτά που δεν έχουν έρθει ακόμα. Ίσως για να αλλάξει την ιστορία μέχρι το τώρα, ίσως για να προλάβει την εξέλιξη μέχρι το αύριο.  Ή ίσως απλά για να ψηφίσει στην εκκλησία του δήμου με τους αρχαίους Έλληνες, να χτίσει πυραμίδες με τους Αιγύπτιους, να ανακαλύψει την Αμερική με τον Κολόμβο, για να περπατήσει στο φεγγάρι, να μετακομίσει στον πλανήτη Άρη, να συναντήσει γείτονες σε άλλους γαλαξίες.

Και τελικά υπερίσχυσαν εκείνοι που σε ποσοστό 41% θα ήθελαν να μπορούσαν να διάβαζαν τις σκέψεις των άλλων. Ίσως για να μαθαίνουν αυτά που δε θα τους έλεγαν ποτέ, ίσως για να μπορούσαν να κάνουν πράξη τις πιο κρυφές τους επιθυμίες. Με δόση από εξαπάτηση, από παραβίαση, με δόση από μαγεία. Τίποτα να μην είναι μόνο δικό σου, ούτε ακόμη κι οι πιο κρυφές σου σκέψεις. Να μη δικαιούσαι καμία απόσταση απ’ τους άλλους, ούτε ακόμη αυτή των δισταγμών σου, των δεύτερων σκέψεών σου.

Θα ήθελαν να διάβαζαν τις σκέψεις για να μπορούσαν να ξέρουν αυτά που φοβούνται πως ισχύουν και δε λένε, για να μην τους κοροϊδεύουν, για να μην τους κρύβουν αλήθειες, για να μην παίζουν μαζί τους. Γιατί θα ήθελαν να έσωζαν τον εαυτό τους. Θα ήθελαν να διάβαζαν τις σκέψεις για να προλάβουν τους απελπισμένους, τους φυγάδες, τους μοναχικούς, τους καταθλιπτικούς, τους παρορμητικούς. Γιατί θα ήθελαν να έσωζαν εκείνους.

Όπως φαίνεται , λοιπόν, από όλα όσα εκτιμά τελικά ο άνθρωπος, τα ταξίδια, τους ρόλους, τα πλούτη, από όλα όσα θα μπορούσε να κάνει με το σώμα, να φύγει, να ξεφύγει, να δει, να αποκτήσει, εκείνος τελικά διαλέγει αυτό που θα μπορούσε να κάνει με το μυαλό. Γιατί σαν έλλογο ον ξεχωρίζει απ’ όλα τα παρόμοιά του, επειδή έχει κατανοήσει πως σε όσες δυνάμεις κι αν υστερεί η κατασκευή του συγκριτικά με όλα τα άλλα δημιουργήματα της φύσης, το μυαλό του είναι η δική του υπερδύναμη.