Δείκτης συναισθηματικής ευφυΐας οι λεπτομέρειες

Απ’ τη μία, υπάρχει ο σοφός λαός που λέει πως ο άνθρωπος γεννιέται, δε γίνεται κι αρκετά συχνά κάπως έτσι πάει το πράγμα, για να λέμε του στραβού το δίκιο. Απ’ την άλλη, στο πανεπιστήμιο, στο μάθημα τις Ψυχογλωσσολογίας, μας έμαθαν πως η ανάπτυξη της προσωπικότητάς μας λαμβάνει χώρα απ’ τη στιγμή που γεννιόμαστε μέχρι τα έξι μας έτη. Αυτό σημαίνει πως άπαξ και κάποιος πάει στην πρώτη Δημοτικού, δεν πα’ να χτυπάς τον κώλο σου κάτω, δεν μπορείς να τον αλλάξεις ούτε με τάμα στην Εκατονταπυλιανή.

Δεν ξέρω τι συνέβη στα πρώτα μου έξι έτη, να σου πω την αλήθεια, μόνο κάτι για αντιδραστικό μωρό που ήθελε διαρκώς την ησυχία του και του άρεσε να τρώει άψητα γλυκά μουρμουρίζει η μάνα μου κατά καιρούς, ξέρω όμως πως απ’ τα πρώτα μου χρόνια στον κόσμο είχα άποψη σε θέματα ταιριάσματος ρούχων, χρωμάτων στις ζωγραφιές μου κι είχα επίσης το λόγο σε κάθε αλλαγή του σπιτιού που αφορούσε εμένα, παραδείγματος χάριν το χρώμα των τοίχων του δωματίου μου και τις κουρτίνες με τα γλαράκια, που δεν άφηνα τη μαμά μου να αλλάξει επειδή μάλλον ένιωθα πως τρόπον τινά ηρεμούσαν την ταραγμένη πεντάχρονη ύπαρξή μου.

Ήμουν απλά κακομαθημένο; Μπορεί. Έπρεπε να με βάλει η μάνα μου σε ένα καλάθι και να με αφήσει να πλεύσω στο Νείλο σαν τον Μωυσή μπας και γλυτώσει τα μελλούμενα; Ίσως. Ό,τι και να μας είπαν όμως στο πανεπιστήμιο περί ανάπλασης των τέκνων, συνειδητοποίησα πως η αλήθεια για τη φύση μας βρίσκεται κάπου στη μέση. Γιατί, ok, πες πως απαιτητική με έκανε η μαμά μου, που μου έδινε το δικαίωμα να διεκδικώ και να έχω δική μου κρίση απ’ τα γεννοφάσκια μου. Αλλά να δίνω προσοχή στις λεπτομέρειες δε μου έμαθε κανείς. Οπότε, ναι, μας πλάθει η οικογένειά μας, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις κάνουν και λίγη δουλίτσα η φύση και το γενετικό μας υλικό.

Συναισθηματική νοημοσύνη, ενσυναίσθηση, ισχυρή συνειδητότητα του ενστίκτου. Αν και καλλιεργήσιμα ως χαρακτηριστικά, στη βάση τους μόνο επίκτητα δεν μπορεί να είναι. Πώς καταλαβαίνεις πως κάποιος τα έχει όλα αυτά; Ένας εύκολος τρόπος είναι να παρατηρήσεις πόση σημασία δίνει ο άλλος στις λεπτομέρειες (βλέπε εμένα και την κουρτίνα με τα γλαράκια). Ξέρεις, υπάρχουν άνθρωποι που παρατηρούν μικρά πράγματα που κάνουν μεγάλη διαφορά και κάποιες φορές το κάνουν τόσο έντονα, που καταντάει αξιοπερίεργο ή κουραστικό.

Είναι οι άνθρωποι που ξεχωρίζουν τα αρώματα σε χειμερινά και καλοκαιρινά, που με μεγάλη ευκολία αντιλαμβάνονται τους υποτόνους των χρωμάτων, που θέλουν τα σεντόνια τους να είναι σεταρισμένα και σύμφωνα με την εποχή και για εκείνους είναι ζωτικής σημασίας να είναι ταιριαστά τα ποτήρια και τα μαχαιροπίρουνα με το καλοκαιρινό τους σερβίτσιο κι οι κούπες των Χριστουγέννων να μη χρησιμοποιούνται σε καμία περίπτωση πριν το Νοέμβρη.

Προσοχή λίγο στο σημείο αυτό, να μην τους μπερδέψουμε με τους άριστα (ή άρρωστα) οργανωτικούς ανθρώπους, με εκείνους που στοιχίζουν τα πράγματά τους με βάση τη χρωματική τους διαβάθμιση, ή με όλους αυτούς που πετάνε καντήλες αν τα βιβλία στη βιβλιοθήκη τους δεν είναι οργανωμένα αλφαβητικά. Δεν είναι ψυχαναγκαστικοί οι άνθρωποι που δίνουν σημασία σε στα χρώματα, τις μυρωδιές και το design, ούτε είναι μανιακοί με την καθαριότητα ή την οργάνωση, κάθε άλλο· υπάρχει περίπτωση να είναι κι εξαιρετικά χαώδεις. Απλά αντιλαμβάνονται τη ροή ή το φρακάρισμα της ενέργειας και προσπαθούν με κάθε δυνατό τρόπο να την κρατάνε σε ουδέτερο ph για να ζούνε αυτοί καλά κι όλοι οι υπόλοιποι καλύτερα.

Γι’ αυτό το λόγο, λοιπόν, χωρίς να το κάνουν επιτηδευμένα ή για να τραβήξουν την προσοχή, συνεχίζουν να προσθέτουν συστατικά στα πιάτα τους για να έχουν αυτά «χρωματική αρμονία», να στραβομουτσουνιάζουν όταν το φαγητό τους δεν είχε μέσα «όλες τις υφές» κι ασυναίσθητα να φοράνε σκουρόχρωμα χρώματα όταν δε θέλουν πολλά-πολλά με τον περίγυρο ή ανοιχτόχρωμα όταν αισθάνονται κάπως πιο κοινωνικοί.

Παραμένουν, λοιπόν, εκείνοι οι άνθρωποι που πάντα ζήλευες τις σημειώσεις τους στη σχολή έτσι ομορφογραμμένες κι οργανωμένες που ήταν, είναι εκείνοι που πάντα στα μάτια σου φαντάζουν καλαίσθητοι, ακόμα και με ένα απλό τζιν κι όλοι αυτοί που θα σου πουν με ευκολία πως ένας πίνακας ζωγραφικής είναι «επιθετικός» ή «φλύαρος» και θα σε κάνουν να αναρωτιέσαι τι στο διάολο εννοούν, όταν εσύ το μόνο που βλέπεις είναι ένας πίνακας.

Δε σου ζητάει κανείς να τους καταλάβεις, αν τους βλέπεις σαν εξωγήινους τότε πιθανότατα δεν είσαι ένας από αυτούς κι αυτό είναι παραπάνω από ok. Αν, όμως, έρθουν στη ζωή σου, κάνε τους λιγάκι χάζι και διασκέδασέ το αφήνοντάς τους να κάνουν τα δικά τους. Όρεξη να έχεις εσύ κι εκείνοι θα βρούνε τρόπο να σου ομορφύνουν τη ζωή. Και το σπίτι. Και το γραφείο. Και τον κόσμο σου ολόκληρο. Είτε με όμορφα γραμμένα σημειώματα είτε με τη γοητεία που ασκεί πάνω στους ανθρώπους το αδοκίμαστο.

Είπαμε, όρεξη να ‘χεις. Γιατί οι λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά και δίπλα τους θα μάθεις να τους δίνεις σημασία.