Ξέχνα την ταμπέλα κι όπου βγει

Έχει αρχίσει κάτι ενδιαφέρον στη ζωή σου εδώ και κάποιο καιρό. Κάτι που σου προκαλεί ενθουσιασμό και κάνει τα μάτια σου να λάμπουν σε κάθε σας συνάντηση. Βλέμματα επίμονα κι ανυπόμονα. Τι είναι, όμως, αυτό το κάτι;

Νιώθεις καλά, αλλά δεν μπορείς να προσδιορίσεις ακόμη τι έχετε ούτε σου έχει ξεκαθαρίσει κι ο άλλος κάτι. Βρίσκεσαι στο δίλημμα μιας γλυκιάς έκρηξης κι απορίας. Σε τρώνε οι αμφιβολίες και διαρκώς στο μυαλό σου γυρνά η σκέψη αν όντως έχεις σχέση με αυτόν τον άνθρωπο και δεν το έχεις καταλάβει. Σκέφτεσαι μήπως βιάζεσαι, μήπως πρέπει να το συζητήσεις ή μήπως να το αφήσεις και να δεις πώς θα εξελιχθεί. Όλα σου φαίνονται πιθανές λύσεις στο παίδεμά σου κι όλες απορρίπτονται.

Πολλά τα μήπως, πολλές οι ερωτήσεις και μια αναμονή που στην πορεία αρχίζει να σ’ ενοχλεί. Γιατί έτσι έχουμε μάθει, να μην κάνουμε υπομονή, να πιέζουμε καταστάσεις, να ‘χουμε τον έλεγχο. Ψάχνουμε να βρούμε την ταμπέλα, την ταμπέλα που θα φορέσουμε στην επαφή μας για να ξέρουμε τι ακριβώς είναι κι άρα πώς θα το διαχειριστούμε για να είμαστε ασφαλείς. Θεωρούμε ότι την ηρεμία μας την βρίσκουμε μόνο όταν ακούσουμε τη μαγική φρασούλα «ναι, είμαστε μαζί».

Έχουμε σκεφτεί ποτέ ότι ίσως κάποια πράγματα να μη χρήζουν υπερανάλυσης, γιατί είναι απλά αυτονόητα; Έχεις αρχίσει να ‘ρχεσαι κοντά με κάποιον εδώ και λίγο καιρό, πηγαίνεις στο σπίτι του και κοιμάσαι εκεί. Περνάτε όμορφα μαζί, συζητάτε, κάνετε βόλτες, βλέπετε ταινίες κι η συναναστροφή σας δεν περιορίζεται αποκλειστικά στο σεξουαλικό κομμάτι.

Βγαίνετε για καφέ κι ίσως για ποτό, καταλήγετε πότε στο χώρο του ενός και πότε στου άλλου. Περνάτε χρόνο μαζί, αισθάνεστε οικεία, κάποτε ξεχνάς (ή κάνεις πως ξεχνάς) κάτι δικό σου στο σπίτι του άλλου. Εκείνος δεν ταράζεται, δε στο φέρνει πίσω με την πρώτη ευκαιρία ούτε σου υπενθυμίζει πως το ξέχασες. Ξέρει πως θα ξανάρθεις, θέλει να ξανάρθεις. Σκόρπια αντικείμενα ανταλλάζουν σπίτια, ίσως τα χρειαστείτε όταν δεν είστε σπίτι σας, βολεύουν. Στο ενδιάμεσο μιλάτε μες στη μέρα σας, ρωτάτε κι ενδιαφέρεστε να μάθετε και να σταθείτε ο ένας στον άλλον αν προκύψει κάτι.

Οδοντόβουρτσες στα ποτηράκια του μπάνιου, κάνα μποξεράκι στην ντουλάπα. Κανείς δεν ενοχλείται και κανείς δεν αντιδράει. Ίσως εκείνος να γκρινιάζει για τις τρίχες στο σπίτι και το αναγκαστικό συχνότερο σκούπισμα κι εκείνη για την επιπλέον ακαταστασία και το σηκωμένο καπάκι της τουαλέτας.

Δεδομένου ότι κάποιοι φοβούνται τη δέσμευση, το ότι δε φρικάρει και δεν αναφέρει κάτι για τα πράγματά σου είναι ένα σημάδι θετικό. Αν η επαφή σας περιοριζόταν στο σεξ δε θα έβρισκε κανείς σας λόγο να στερείται χώρο για να απλώνεται ο άλλος, ούτε βέβαια θα επικοινωνούσατε καθημερινά.

Σε παίρνει τηλέφωνο για καλημέρα, σου στέλνει καληνύχτα, τις προάλλες που πήρε γλυκό αγόρασε και για σένα το αγαπημένο σου, κλείσατε εισιτήρια για μια θεατρική παράσταση που παίζει την άλλη βδομάδα, ξεκινήσατε μαζί μια καινούργια σειρά κι έχουν γνωριστεί δειλά οι παρέες σας.

Κι αν όλα αυτά δεν τα κάνει ένα ζευγάρι, τότε ποιοι;

Κυκλοφορούν άνθρωποι εκεί έξω που δε μας βάζουν το κουταλάκι στο στόμα για να μας δώσουν την πολυπόθητη γεύση του «έχουμε σχέση». Το αφήνουν να κυλήσει μόνο του, δεν πιέζουν καταστάσεις ούτε βάζουν συναισθήματα σε κουτάκια. Προτιμούν να το δουλέψουν με το σύντροφό τους σταδιακά, να δουν πού θα καταλήξει. Δίνουν χώρο και χρόνο στη συνύπαρξη χωρίς να του χτυπάνε τη σφραγίδα «μαζί».

Αν σ’ ενοχλεί μια φλου κατάσταση κι αν δεν περνάς καλά μέσα σ’ αυτή, φυσικά κι έχεις το δικαίωμα να το συζητήσεις. Απλά όλη αυτή η διαδικασία του τι είμαστε και πού πάμε για κάποιους θεωρείται τρομακτική. Όχι γιατί δε θέλουν το κάτι παραπάνω, απλά κάποιοι βλέπουν αλλιώτικα τα πράγματα. Θέλουν το χρόνο τους, θέλουν να το πάνε σιγά-σιγά και θα προτιμούσαν να εκτιμούσες το ρυθμό και την προσπάθειά τους.

Η θέση και των δύο είναι λεπτή κι η συζήτηση για να μην καταλήξει άβολη χρειάζεται κατανόηση κι ενσυναίσθηση, δε λειτουργούμε όλοι με τον ίδιο τρόπο. Έχουμε μάθει να παραπονιόμαστε και να γκρινιάζουμε αν δεν πάρουμε αυτό που θέλουμε, όπως κι όταν το θέλουμε. Δεν έχουμε εξασκηθεί δυστυχώς στο να ακούμε, να έχουμε υπομονή και να κάνουμε έστω την προσπάθεια να καταλάβουμε την άλλη πλευρά. Δεν είναι όλα απόλυτες αρνήσεις ή καταφάσεις.

Η συζήτηση ίσως λύσει απορίες, ίσως όμως δημιουργήσει και νέα ερωτηματικά.  Υπάρχουν πάντα στάδια σε κάθε σχέση. Απ’ τη πάντως στιγμή που μιλάς καθημερινά με κάποιον και μοιράζεσαι μαζί του σεξ, ύπνο, αγκαλιές, χάδια, φαγητό, ποτό, βόλτες κι ανησυχίες, σχετίζεσαι άμεσα μαζί του.  Έχεις ανταλλάξει βλέμματα, δαγκώματα, γέλια, άγχη κι έτσι ναι, είσαι μαζί του.

Το για πόσο θα φανεί στην πορεία. Μέχρι τότε, εφόσον γουστάρεις και περνάς καλά, μη βασανίζεις το μυαλό σου και ζήσε το ως το τέρμα!