Πόσο μ'αρέσει να μου λες ψέματα ενώ ξέρω την αλήθεια

Πολλά μπορώ ν’ αντέξω. Κυρίως γιατί έχω εσένα απέναντί μου, εσένα που τόσο πάλεψα για να έχω. Δύσκολα, λοιπόν, νευριάζω. Δύσκολα ξενερώνω και δύσκολα χαλιέμαι. Στο συγχωρώ τις φορές που φλέρταρες με άλλους, το δικαιολογώ, το κάνω κι εγώ, άλλωστε. Μου αρκεί που επιλέγεις πάντα εμένα. Και τις φορές, πάλι, που προτίμησες έξοδο με φίλες σου αντί για εμένα κι αυτό μπορώ να το καταλάβω. Χτίζεις και μ’ αυτές σχέσεις. Δεν είμαι εγωιστής. Ακόμη και την μυστικοπάθειά σου έχω μάθει να διαχειρίζομαι. 

Ένα πράγμα, όμως, μπορεί να με εξοργίσει. Ένα πράγμα μπορεί να με κάνει να σε διαγράψω αυτομάτως. Δίχως δεύτερη σκέψη. Χωρίς καμία προειδοποίηση. Το ψέμα, η υποκρισία τις φορές που ξέρω την αλήθεια. 

Κι ενώ στα απλά ψέματά σου -που διαρκώς αυξάνονται τον τελευταίο καιρό- είναι αδύνατον να αντιληφθώ αν κρύβουν κάποια αλήθεια, ακόμη δεν μπορώ να προβλέψω πώς θα αντιδράσω όταν ακούσω ψέμα σε κάτι που ήδη θα γνωρίζω.  Φοβάμαι πως δε θα είμαι και τόσο ευγενικός μαζί σου. Φοβάμαι πως πριν καταλάβεις πόσο με πληγώνεις, άλλο τόσο και περισσότερο θα σ’ έχω πληγώσει εγώ, με τα λόγια μου. Γιατί να το κάνεις αυτό; Γιατί να με παραμυθιάζεις; Δεν σκέφτεσαι πως κι εγώ, μπορεί να μην τρώω κουτόχορτο;

Καταλαβαίνω ότι πέφτεις στην παγίδα του φόβου. Ότι όσο και να θέλεις να μου μιλήσεις ανοιχτά, κάτι σε κρατάει πίσω. Κι όταν αφορά αυτά τα μικρά ψεματάκια, σου είπα, είμαι αρκετά ώριμος ώστε να τ’ αποδεχτώ, να μη σε φέρω σε δύσκολη θέση. Όσο κι αν ψυλλιάζομαι διάφορα. Τι γίνεται, όμως, με την υποκρισία; Παριστάνεις ότι δεν τρέχει τίποτα, αλλάζεις ολόκληρη την ιδιοσυγκρασία σου προκειμένου να υποστηρίξεις την ψευδοπραγματικότητα που μου προωθείς. Κι όλα αυτά, ενώ ξέρω τι πραγματικά κρύβεις. 

Ξέρεις κάτι; Τελικά μ’αρέσει να μου λες ψέματα, ενώ ξέρω ήδη την αλήθεια. Με βοηθάς, τόσο ουσιαστικά. Με ωθείς στο να σε απομακρύνω. Γιατί η σχέση αυτή έγινε τοξική, κι εσύ μ’οδήγησες σ’ αυτό το αποτέλεσμα. Μ’αρέσει να βλέπω πόσο ευφυής μπορείς να γίνεις προκειμένου να καλύψεις τα λάθη σου. Και πόσο αδύναμη είσαι, τελικά. Γιατί δεν αντιλαμβάνεσαι τη δύναμη της αλήθειας και πόσο θα την εκτιμήσω. Γι’ αυτό κρύβεσαι πίσω από ψεύτικα λόγια. Μα, πρέπει πρώτα μόνη σου να καταπολεμήσεις τις ανασφάλειές σου κι ύστερα να ψάξεις να με βρεις. Δε θα είμαι εγώ αυτός που θα σηκώνει τα ψυχολογικά σου βάρη. Μάθε να τα απομακρύνεις μόνη σου. Για σένα, όχι για μένα. 

Κι όσο εσύ θα συνεχίζεις να χτίζεις αυτό το ατελείωτο ψέμα πάνω από την αλήθεια, εγώ θα απαντώ με ειρωνεία. Θα το διασκεδάζω. Δε θα σου αποκαλύψω αν ξέρω ήδη αυτό που μου κρύβεις.  Όχι, δε θα στο κάνω τόσο εύκολο. Πρώτα θα το εκμεταλλευτώ, θα γελάσω κι ύστερα θα φύγω. Γιατί μόνο σαν παιχνίδι μ’ έχεις κάνει να το βλέπω πια. Στα δίνω όλα και παίρνω ως αντάλλαγμα αυτή σου τη συμπεριφορά. Πώς περιμένεις ν’ αντιδράσω; Έλεγα πως θα με δεις θυμωμένο. Τελικά, όχι. Απλά θα το διασκεδάζω. 

Κατάφερες, ωστόσο, κάτι που δύσκολα πετυχαίνει ο οποιοσδήποτε. Μέσα σ’ όλα αυτά σου τα ψέματα, μέσα στις στιγμές που μου μιλούσες και δε σε πίστευα, μέσα στις φορές που υποκρινόσουν και σ’ εκείνες που δε σε αναγνώριζα, γέννησες, τελικά, και μία αλήθεια. Μία και μοναδική αλήθεια, που πρόδηλα μου σέρβιρες, και σ’ ευχαριστώ. Μου έτριψες στα μάτια το πόσο λάθος έκανα. Το πόσο λίγη στάθηκες.

Δε σου θυμώνω. Δε σου κρατάω κακία. Θα φύγω γρήγορα. Όμως, μη σε δω ν’ αναρωτιέσαι γιατί γίναμε έτσι.

Φρόντισες με όλα σου τα ψέματα να φτάσουμε με ακρίβεια εδώ που φτάσαμε.