Οι άνθρωποι του «όλα ή τίποτα»

Συχνά συναντούμε ανθρώπους γύρω μας που, μόλις και μετά βίας, μας αποσπούν την προσοχή. Πρόκειται για ανθρώπους εξαιρετικά ήρεμους, πράους, αδρανείς, ανθρώπους που δεν κάνουν θόρυβο. Ανθρώπους σχεδόν αφανείς, που κάθονται υπομονετικά στη γωνιά τους.

Κάποιοι από μας μπορεί να παρεξηγήσουμε αυτή τους τη στάση. Μάλιστα, σε ακραίες περιπτώσεις, δεν αποκλείεται να ακουστούν για αυτούς διάφοροι καθόλου κολακευτικοί χαρακτηρισμοί, του τύπου «αργόσχολοι», «στον κόσμο τους», «άχρηστοι», ακόμη κι ότι ζουν «παρασιτικά» κι όλα τα συναφή.

Πώς όμως αυτή τους η αδράνεια (μπορεί να) αντικατοπτρίζεται σε ρεαλιστικό επίπεδο; Είναι αυτοί που ξυπνούν με το δικό τους ρυθμό. Θέλουν το χρόνο τους για να αποφασίσουν να αφήσουν τα θελκτικά σκεπάσματα και να ακολουθήσουν τη ροή μιας νέας μέρας που έχει ήδη φτάσει στα μισά της. Θα σηκωθούν, λοιπόν, νωχελικά κι, αφού πάρουν το χρόνο τους, θα καθίσουν στο μπαλκόνι. Εκεί θα απολαύσουν τον καφέ τους, συντροφιά με ένα βιβλίο που τους εμπνέει ενώ, παράλληλα, θα αφουγκράζονται το φθινοπωρινό αεράκι που τους καλεί να ανασκουμπωθούν. Μα μάταια. Γιατί αυτοί αναγνωρίζουν ότι ένα καλό πρωινό ξύπνημα απαιτεί και την αντίστοιχη ιεροτελεστία του.

Επίσης, σύνηθες χαρακτηριστικό γνώρισμα των ανθρώπων αυτών αποτελεί η καθυστέρηση στη διεκπεραίωση της οποιασδήποτε υποχρέωσης, μιας και δεν αποτελεί κάτι που να τους γεμίζει πραγματικά. Μάλιστα, εφόσον υπάρχει η δυνατότητα θα την αναβάλλουν. Μια τέτοιου είδους, ανεύθυνη για πολλούς, εικόνα δημιουργεί σ’ έναν απλό παρατηρητή την άποψη ότι πρόκειται για ανθρώπους αργόσχολους ή κοινώς «καλοπερασάκηδες» – το λόγο για τον οποίο η σύγχρονη κοινωνία παρακμάζει. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτό που ισχύει είναι ότι οι παρεξηγημένοι αυτοί άνθρωποι μαζεύουν δυνάμεις γι’ αυτό που έπεται, αδιαφορώντας για τα οποία επικριτικά σχόλια και βλέμματα.

Επιπλέον, τέτοιοι άνθρωποι δεν μπαίνουν σε καλούπια, γενικότερα. Μην τους περιμένεις, λοιπόν, να φτάσουν στο ραντεβού σας στην ώρα τους. Κόπος μάταιος! Άνθρωποι μονίμως αναβλητικοί κι αργοπορημένοι. Δεν μπορείς να τους κρατήσεις κακιά, όμως, κι ας συμβαίνει για χιλιοστή φορά. Κι ας ξανασυμβεί. Έχει να κάνει με τη μετριοπάθειά τους; Είναι στην αύρα που εκπέμπουν; Ίσως αυτή να ‘ναι και η γοητεία τους τελικά…

Πώς δικαιολογείται αυτή τους η κάπως ανάλαφρη προσέγγιση της καθημερινότητας; Γι’ αυτούς οι προτεραιότητες είναι άλλες. Νοιάζονται για την εξύψωση της σωματικής και ψυχικής υγείας κατά τρόπο που το ένα να συμπληρώνει το άλλο και με την εναρμόνιση αυτών με ό,τι αξίζει πραγματικά.

Είναι αυτοί που νιώθουν πλήρεις με τα μικρά. Γι’ αυτούς η ζωή μετριέται σε στιγμές, στιγμές έμπνευσης. Μονίμως βυθισμένοι στις σκέψεις τους. Οραματίζονται έναν κόσμο κάπως ομορφότερο, κάπως πιο βιώσιμο, έναν κόσμο περισσότερο ανθρώπινο. Έναν κόσμο κάπως καλύτερο. Πιστεύουν πως όσο δυσβάσταχτες κι αν μοιάζουν οι συνθήκες, πως τίποτα δεν έχει χαθεί!

Τι συμβαίνει, όμως, όταν αποφασίζουν να εγκαταλείψουν αυτή την ανιαρή ρουτίνα τους (που πια έχει τραπεί σε comfort zone), να στερηθούν το βολικό και να αναλάβουν δράση;

Μαγικά πράγματα μπορούν να συμβούν! Καταπιάνονται με πράγματα ποικίλης ύλης. Έχουν στόχο να αντεπεξέλθουν υπεύθυνα –αυτή τη φορά– απέναντι στις υποχρεώσεις τους. Παράλληλα, θέλουν όσο τίποτα να ικανοποιήσουν τις προσωπικές τους ανάγκες που παραμέλησαν λόγω της γενικευμένης, προηγουμένως, αδρανοποίησής τους.

Αποσκοπούν στο να πλησιάσουν τον εαυτό τους και να τον φροντίσουν. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι δε θα περιοριστούν στην ικανοποίηση των βασικών, βιολογικής φύσης, αναγκών τους. Αντιθέτως, τώρα θα ενεργοποιηθούν ουσιαστικά ώστε να κάνουν πράξη όσα καιρό τώρα τους κατακλύζουν τις σκέψεις τους είτε πρόκειται, σε προσωπικό επίπεδο, για όνειρα που δεν τόλμησαν να κυνηγήσουν είτε, σε συλλογικό επίπεδο, για δράσεις που συμβάλλουν σ’ ένα ιδεατό, κατ’ αυτούς, αύριο.

Όπως και να ‘χει πάντως πρόκειται για ενέργειες που ενέχουν θάρρος, τόλμη και ρίσκο κι απαιτούν σταθερές μεταξύ των οποίων, προσπάθεια, μόχθο, χρόνο, αφοσίωση. Και φοβούνται πως θα αποτύχουν, μα τους εξιτάρει η πιθανότητα να πετύχουν. Και θα τα καταφέρουν γιατί είναι άνθρωποι με πείσμα. Άνθρωποι με πάθος για ζωή, παρότι καλά κρυμμένο σε στιγμές.

Πίστεψέ τους! Ενθάρρυνέ τους! Εμπιστεύσου τη φλόγα στα μάτια τους κ φρόντισε με τη συμπεριφορά σου να μη σβήσει! Αντιθέτως, ενίσχυσέ την ώστε να λάμψει και, γιατί όχι, να μεγαλώσει Γιατί μπορούν, ακόμη κ αν για κάποιο διάστημα έμειναν αδρανείς. Δε θα σ’ απογοητεύσουν. Χρειάζονται απλώς να νιώσουν ασφαλείς κι έτοιμοι για να κινητοποιηθούν και, τότε, μπορούν να κάνουν θαύματα.

Όπως, πιθανώς, θα κατάλαβες, οι άνθρωποι αυτοί είναι στο όλα ή στο τίποτα, ολοκληρωτικά κ επάξια. Μην τους αποπαίρνεις, λοιπόν! Δώσ’ τους φτερά και θα πετάξουν!