Οι υπεραναλυτικοί υποφέρουν

Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε στη ζωή μας (τουλάχιστον) ένα υπεραναλυτικό άτομο ή ίσως και να ‘μαστε εμείς αυτό το πρόσωπο. Όποιος δεν μπαίνει σε αυτή τη διαδικασία διαρκών κι ακατάπαυστων σκέψεων δεν μπορεί να κρίνει ούτε να αντιληφθεί πόσο κουραστικό και ψυχοφθόρο μπορεί να καταλήξει όλο αυτό.

Οι υπεραναλυτικοί έχουν τη τάση να ξεψειρίζουν τα πάντα, ακόμα και τα πιο μικρά, τα πιο ασήμαντα πραγματάκια. Οτιδήποτε αν δουν κι ακούσουν θα το περάσουν από κόσκινο. Προσέχουν και παρατηρούν τους άλλους και τις συμπεριφορές τους σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό απ’ ό,τι πιστεύουμε. Ό,τι θέμα κι αν τους δώσεις, απ’ το πιο σοβαρό μέχρι και το πιο χαζό, θα το εξετάσουν από κάθε πιθανή πλευρά. Ξεκινάει μια ασταμάτητη ροή δεδομένων στο μυαλουδάκι τους, σε ένταση και ρυθμό που μπορούν κάλλιστα να το κάψουν.

Η μία σκέψη φέρνει την άλλη κι όλες μαζί τον βρίσκουν μετέωρο, σε μια κατάσταση που πια αδυνατεί να ελέγξει. «Γιατί αυτό, γιατί το άλλο, τι θα γίνει αν συμβεί εκείνο και μετά προκύψει το παράλλο» και πάει  λέγοντας. Το μυαλό τους είναι προγραμματισμένο ώστε να λειτουργεί παραπάνω απ’ το συνηθισμένο. Κι αυτό δεν είναι απαραίτητα (ή και σχεδόν ποτέ) θετικό, γιατί συνήθως οι σκέψεις που τους κατακλύζουν είναι κυρίως αρνητικές και κάποιες φορές ίσως και τελείως παράλογες κι υπερβολικές.

Παλεύουν συνέχεια με τις θεωρίες τους, με το νου τους και με τον ίδιο τους τον εαυτό. Μπαίνουν σε ένα φαύλο κύκλο αμφισβήτησης κι αυτοαναίρεσης που δύσκολα μπορούν να βγουν από εκεί μέσα. Τα παρατηρούν όλα, σχεδόν εμμονικά και φτιάχνουν τα πιο εξωφρενικά σενάρια στο κεφάλι τους. Μερικές φορές τα πιστεύουν κιόλας.

Μπορεί ένας υπεραναλυτικός άνθρωπος να αλλάξει αυτήν την κατάσταση; Φυσικά και μπορεί, αν το θέλει πραγματικά. Έχει τη δυνατότητα και τη δύναμη να αλλάξει αυτό τον τρόπο ζωής και να ξεδιαλύνει τον αχταρμά που μόνος του γεννά μες στο κεφάλι του. Ένας απλός τρόπος και μια καλή αρχή είναι το τρέξιμο. Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, γενικότερα η άθληση εκτονώνει την πίεση κι έχει σημαντικά οφέλη για την υγεία. Ένα από αυτά είναι η διαύγεια που δίνει στο μυαλό. Ένα καλό τρέξιμο μπορεί μερικές φορές να σε κάνει να νιώσεις ένας ολοκαίνουργιος άνθρωπος. Βοηθά στο να μένεις συγκεντρωμένος και να είσαι σε εγρήγορση νοητικά. Επίσης βοηθάει το μυαλό να συνεργάζεται αρμονικά με το σώμα.

Ένας άλλος τρόπος που μπορεί να ανακουφίσει την ένταση είναι ο διαλογισμός. Ο διαλογισμός σου δίνει τη δυνατότητα να μειώσεις τα επίπεδα του στρες. Ακούς καλύτερα το σώμα σου, έρχεσαι σε επαφή με τον πυρήνα σου και καταλαβαίνεις ότι η ζωή δεν είναι μόνο καθημερινότητα, λογαριασμοί και βάσανα, αλλά είναι κι ηρεμία, σύνδεση, ενέργεια κι αγάπη. Ξεκινάς να βλέπεις τη «μεγάλη εικόνα» και να εξελίσσεσαι πνευματικά όπως ποτέ πριν.

Η αλλαγή για να ‘ρθει χρειάζεται προσωπική δουλειά, ίσως και τη βοήθεια ενός ειδικού, κυρίως όμως τη συνειδητοποίηση πως τα γεγονότα διαρκώς εξελίσσονται κι όσο κι αν το επιθυμούμε κάποιες φορές είναι αδύνατο να μπορούμε να τα ελέγξουμε ή να τα προβλέψουμε όλα. Εξάλλου, δεν υπάρχει νόημα στο να τα παίρνουμε όλα στα σοβαρά.

Πρέπει να απλοποιούμε λίγο τα πράγματα. Να πάρουμε τον εαυτό μας και τη ζωή μας πιο χαλαρά. Όχι ανεύθυνα, όχι αναίσθητα, όχι αδιάφορα. Αυτό είναι το άλλο άκρο. Αλλά πιο ήρεμα, χωρίς πανικό, στρες, ή υπερανάλυση των καταστάσεων. Να βλέπουμε τη ζωή σαν έναν γαλήνιο ωκεανό κι όχι σαν φουρτουνιασμένη θάλασσα. Είναι εσωτερικό θέμα το πώς βλέπουμε τα πράγματα.

Η ζωή από μια πιο χαλαρή σκοπιά είναι μια θετική φιλοσοφία, που κάνει καλό στην υγεία μας ή τουλάχιστον δε μας επιβαρύνει επιπλέον. Ζήστε τη στιγμή, λοιπόν, κι αφήστε τις σκέψεις να έρχονται και να φεύγουν. Μην τους δίνετε σημασία και δε θα σας δίνουν ούτε αυτές.