Άνετα μπορείς να τσιμπηθείς με το συγκάτοικό σου

Ένας συγκάτοικος, αν είσαι τυχερός, θα σου προσφέρει πολλά παραπάνω από απλώς ένα μερίδιο στους λογαριασμούς και το νοίκι. Θα είναι το πρόσωπο που θα συναντάς κάθε βράδυ μετά από μια εξουθενωτική μέρα στη δουλειά ή τη σχολή, θα είναι η συντροφιά σου όταν θα θες να χωθείς στον καναπέ του σαλονιού και να κοιτάς το ταβάνι, θα είναι εκείνος που θα σου φέρει τη σούπα στο κρεβάτι όταν αρρωστήσεις.

Όλα αυτά θα τον προσδιόριζαν ως έναν πολύ καλό φίλο ή ακόμη και κάποιο πρόσωπο στα όρια του να γίνει για σένα οικογένεια, έλα μου όμως που εν τέλει αρχίζει να σε ελκύει κι εμφανισιακά. Γιατί, κακά τα ψέματα, αυτά κάπως έτσι ξεκινούν, από έξω προς τα μέσα.

Αρχίζουν, λοιπόν, και τα μικρά καθημερινά πράγματα αποκτούν μεγαλύτερη αξία, κινήσεις και πράξεις που κάνει τις μεγαλοποιείς και τις θαυμάζεις. Βλέπεις να μαγειρεύει και φαντασιώνεσαι να μαγείρευε για σένα –χωρίς μπλουζάκι ίσως–, παρακολουθείς που χαζεύει στο κινητό κι εσύ να κοιτάς σαν χάνος, σε πιάνει ταχυκαρδία όταν ακούς να κάνει ντους.

Το χειρότερο δε, είναι που τρέμεις μη σου κουβαλήσει κάνα άλλο πρόσωπο καμιά ώρα στο σπίτι κι εσένα να σε παίρνουν σηκωτό. Κρυφακούς όταν μιλάει στο τηλέφωνο να καταλάβεις αν είναι φιλικό ή παίζει κάτι παραπάνω, προσπαθείς να ψαρέψεις και λίγο, περνάς τυχαία από πίσω του εκεί που κάθεται στον υπολογιστή και μιλάει στο Facebook.

Η παράνοια η ίδια· απ’ τη μία να θες να γυρίσεις σπίτι σαν τρελός για να συναντηθείτε κι απ’ την άλλη να σου προκαλεί τέτοια νευρικότητα όλη αυτή η φάση μες στο σπίτι σου.

Αρχικά, όμως, –για να ξεκαθαρίσουμε και λίγο τα πράγματα– είσαι βέβαιος ότι σου αρέσει αυτό το πρόσωπο για αυτό που είναι, ή απλά σε ελκύει ότι προσαρμόστηκε τέλεια στο σενάριο της συγκατοίκησης και στριμώχτηκε με περίσσια επιδεξιότητα στην καθημερινή σου ζωή; Αν αντί για τον καναπέ σου, έβλεπες το ίδιο πρόσωπο στον καναπέ ενός καφέ μέσα σε κοινή παρέα, ή κάπου να περπατά στο δρόμο, θα σου άρεσε το ίδιο;

Μήπως το ότι όλη η ιστοριούλα διαδραματίζεται μέσα στο σπίτι σου –στο πιο οικείο, ζεστό περιβάλλον για τον καθένα μας– παίζει τελικά καθοριστικό ρόλο; Είναι όντως εκείνο το πρόσωπο κι ο χαρακτήρας του που σε τρελαίνουν ή είναι που περάσατε απευθείας σε μία καθημερινότητα κοινή, αναγκαστήκατε να συμβιώσετε και να συμβιβαστείτε με τα στραβά του καθενός σας;

Θα έβλεπες αυτό το άτομο με τον ίδιο τρόπο που το κοιτάς τώρα ακόμα κι αν γνωριζόσασταν υπό εντελώς διαφορετικές συνθήκες; Ίσως η οικειότητα του σπιτιού σου, του χώρου σας, να δίνει κάτι στην ατμόσφαιρα που προσθέτει στο να γεννηθούν περισσότερα αισθήματα μεταξύ σας ή δημιουργεί αυτήν την ψευδαίσθηση. Ίσως η ενδόμυχη ανάγκη σου να βρεις κάποιον, να εφάπτεται τέλεια στο πρόσωπο του συγκατοίκου σου που είναι ήδη εκεί, κάθε μέρα.

Όποια κι αν είναι η περίπτωση, είτε σου αρέσει ειλικρινά το συγκεκριμένο άτομο είτε απλά μπερδεύεσαι κι επιδιώκεις να βολευτείς σε μία καλοστημένη καθημερινότητα, να είσαι ειλικρινής με τα συναισθήματά σου και να το τολμήσεις -μόνο έτσι θα σιγουρευτείς, όταν φας τα μούτρα σου.

Κι από ‘δώ και πέρα, λοιπόν, ας προτιμάμε συγκάτοικους του φύλου που δε μας ελκύει, για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο και να κυκλοφορούμε ελεύθεροι με πιτζάμες και τη σκισμένη κάλτσα.