Σπάστε την αμηχανία της πρώτης σας φοράς

Εκείνα τα δύο αμήχανα φιλιά στα κλεφτά ανήκουν στο παρελθόν. Εκείνες οι ματιές, που σκορπούσαν φωτιές, βρίσκουν το χρόνο και το χώρο τους. Όλα έρχονται για να δώσουν μορφή και να γίνουν η πραγματικότητά σου. Να γίνουν πλέον οι κλεφτές αγκαλιές ένα πάθος που δε θα μπορέσει να σε χωρίσει απ’ το όνειρο.

Κι εκεί που πίστευες ότι ο έρωτας μπορεί να είναι κάτι άπιαστο, τώρα μπορείς να τον πλησιάσεις. Μπορείς να τον αγγίξεις. Μπορείς να τον φιλήσεις. Μπορείς να τον αισθανθείς. Με λίγα λόγια να τον ζήσεις. Γιατί ήρθε η ώρα για  το επόμενο βήμα.

Ήρθε εκείνη η ώρα που άναψες μερικά κεριά. Έβαλες απαλή μουσική και δύο ποτήρια κρασί στο τραπέζι. Ήρθε εκείνη η ώρα που σε βρήκε να γέρνεις ελαφρά σ’ έναν καναπέ και να ξεκινάς μία κουβέντα που δεν έχει καμία σχέση μ’ αυτά που έχεις στο μυαλό σου.

Γιατί απλά το βλέμμα σου είναι κολλημένο σε δύο χείλη. Η καρδιά σου χτυπάει δυνατά στις σκέψεις του μυαλού σου που ξεκινάνε με το «είναι όλα εντάξει;» και καταλήγουν στο «σε θέλω με κάθε τρόπο και σε θέλω τώρα».

Και κάπου εκεί, στο «σε θέλω», τρέμεις και σε πιάνει μία νευρικότητα. Σε πιάνει μία αμηχανία με ερωτήματα που ψάχνουν να βρουν απαντήσεις σε κάθε κίνηση, μ’ ένα δωμάτιο να μοιάζει ξαφνικά κενό. Μένοντας να κοιτάζει ο ένας τον άλλον περιμένοντας ποιος θα κάνει το πρώτο βήμα. Ποιος θα σκουπίσει τον ιδρώτα του άλλου που αρχίσει σιγά-σιγά να τρέχει απ’ το άγχος.

Αν και τα ρούχα δεν είναι απαραίτητα για ό,τι σχεδίαζες, τελικά πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος για ν’ απαλλαχτείς απ’ αυτά. Αλλά το αργά, ήρεμα κι όμορφα είναι κάτι που θα σε βγάλει απ’ την αμηχανία σου.

Κι αν ένα φιλί πιστεύεις πως δεν είναι αρκετό, έχεις απόλυτο δίκιο. Ξεκίνα, όμως, με μία κίνηση που φεύγει απ’ τη θέση σου και παίρνει θέση δίπλα ή πάνω σ’ ένα άλλο σώμα. Εκείνο το σώμα που θα τυλίξει και θα χαϊδέψει την πλάτη σου. Θα σε χαϊδέψει στα πόδια σου. Κι έπειτα οδήγησέ το σε μέρη που θέλεις εσύ.

Εσύ απλά τύλιξε τα χέρια σου γύρω απ’ ένα πρόσωπο και δώσε εκείνο το φιλί που δεν έχει αρχή, μέση και τέλος. Ξύπνησε όλα εκείνα τα υγρά που μπορεί να παράγει το σώμα σου και πίστεψε πως τα πιο αμήχανα πράγματα μπορούν να γίνουν τα πιο κατάλληλα στις ακατάλληλες αμήχανες συνθήκες. Δώσε το χρόνο που χρειάζεται για να σπάσει ο πάγος.

Γύρε και πάρε το ποτήρι με το κρασί σου και χαμογέλασε χωρίς να κουνηθείς απ’ τη θέση σου. Έπειτα άφησε χρόνο προκειμένου να μιλήσουν τα σώματα από μόνα τους. Κι αν ξαφνικά όλο αυτό σου προκαλεί ακόμα μεγαλύτερο τρέμουλο, άρχισε να βγάζεις και τα ρούχα σου. Κι αν δε θέλεις τα δικά σου, ξεκίνα με του άλλου. Το μήνυμα θα το πάρει. Άφησε στην άκρη, όμως, τα φλύαρα λόγια. Η σιωπή σε τέτοιες περιπτώσεις κρύβει πολλά περισσότερα απ’ όσα μπορείς να φανταστείς.

Μέχρι εκείνα τα βήματα που θα σε οδηγήσουν στο κρεβάτι. Χωρίς να σημαίνει απαραίτητα πως ήρθε εκείνη η στιγμή που φανταζόσουν. Ήρθε, όμως, η ώρα να ζήσεις εκείνες τις σκέψεις που έκανες. Σκέψεις ανάμεσα σε δύο γυμνά κορμιά που θ’ αρχίσουν να γνωρίζονται. Δύο κορμιά που θ’ αρχίσουν ν’ αισθάνονται. Σκέψεις που μπορεί να γίνουν πραγματικότητα ή μπορεί κι όχι.

Άλλωστε, αν θέλεις κάτι πάρα πολύ, το θέλεις με συνέχεια. Και τι πιο μαγικό κι όμορφο να είναι η κάθε φορά σαν την πρώτη; Γιατί αν αμηχανία κι ο χτύπος της δε δηλώνουν έρωτα, τότε τι;