Αρνούνται να υπογράψουν το διαζύγιο γιατί ακόμα ελπίζουν

Οι περισσότεροι γάμοι ξεκινούν με υποσχέσεις αιώνιας αγάπης κι αφοσίωσης. Είναι ο ακρογωνιαίος λίθος για τη δημιουργία μιας οικογένειας, μιας κοινής πορείας κι εξέλιξης στη ζωή. Τώρα το πώς αλλάζουν τα δεδομένα στο βάθος του χρόνου είναι μια άλλη υπόθεση. Κάποιοι γάμοι γνώρισαν τεράστια επιτυχία, διατηρώντας τον έρωτα ζωντανό κι εκπληρώνοντας κάθε προσδοκία του θεσμού, άλλοι όμως βρέθηκαν σε αδιέξοδο, οδηγούμενοι στο χωρισμό και στο διαζύγιο.

Το χειρότερο σενάριο, ωστόσο, είναι η περίπτωση που ζευγάρια, ουσιαστικά επί χρόνια χωρισμένα, εξακολουθούν να θεωρούνται παντρεμένα, διότι ένας εκ των δύο αρνείται πεισματικά να υπογράψει το πολυπόθητο χαρτί διαζυγίου.

Τι κρύβεται άραγε πίσω από αυτή την αμετακίνητη στάση, που στέκει εμπόδιο στην επίσημη λήξη μιας επί χρόνια τελειωμένης σχέσης; Ίσως μια καμουφλαρισμένη ελπίδα επανασύνδεσης. Χωρίς την υπογραφή και των δύο δεν υπάρχει και διάλυση του γάμου, άρα ο χρόνος που απαιτείται για να έρθουν τα κομμάτια μιας σχέσης στη θέση τους είναι άπλετος. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, ακόμα κι αν το ψυχροπολεμικό κλίμα καλά βαστεί, ακόμα κι αν η αγάπη έχει φύγει εδώ και χρόνια. Στο μυαλό εκείνου που αρνείται να δώσει διαζύγιο ίσως κυριαρχούν ολοζώντανες οι αναμνήσεις των πρώτων χρόνων έγγαμου βίου, αναμνήσεις χαρούμενες και ξέγνοιαστες, όταν ο έρωτας σκόρπιζε μόνο χαμόγελα. Ή ίσως η αγάπη να ζεσταίνει ακόμη το μέσα του, έστω και μονόπλευρη, έστω και μελλοθάνατη. Το γυαλί όμως έσπασε, κι αν δεν έσπασε κι από τους δύο, οι ρωγμές του ενός δε θα καταφέρουν να επιδιορθωθούν από την υπέρμετρη αγάπη του άλλου.

Μπορεί, ακόμη, η πεισματική άρνηση ενός εκ των δύο συζύγων να υπογράψει διαζύγιο να είναι βασισμένη καθαρά στη συνήθεια και στο φόβο της απότομης αλλαγής των δεδομένων. Η ψυχή του ενός μπορεί να επιβαρύνεται τόσο έντονα από το θεσμό του γάμου, τη ρουτίνα και τους ρόλους που απέκτησε καθένας στη σχέση, που και μόνο στη σκέψη διάλυσης αυτής της καθημερινότητας να επέρχεται πανικός. «Τι θα γίνει μετά; Πώς θα ζω πλέον τόσο διαφορετικά;» ίσως να είναι μερικά μόνο από τα ερωτήματα που τον βασανίζουν, οδηγώντας τον επανειλημμένα στην αναβολή υπογραφής του διαζυγίου. Η ανασφάλεια και η απέχθεια απέναντι στις αλλαγές οδηγούν στην αδιέξοδη συνέχεια του γάμου, απλά και μόνο επειδή οι κανόνες του πρέπει να αμφισβητηθούν και τα σχέδια ζωής να τροποποιηθούν.

Το χειρότερο σενάριο περί αιτίας άρνησης του διαζυγίου είναι εκείνο που κρύβει μέσα του μνησίκακες προθέσεις και γερές δόσεις εγωισμού. Δυστυχώς, δεν είναι λίγοι εκείνοι που ως τελευταίο δώρο του γάμου τους θέλουν να χαρίσουν μόχθο για την απόκτηση διαζυγίου και απόγνωση. Επιδιώκουν με ζήλο να φτάσουν τον άλλον στα άκρα σε μια έκρηξη εκδικητικότητας, ακόμη κι αν έχουν πλήρη επίγνωση της τελειωμένης σχέσης που υποθάλπει το γαμήλιο συμβόλαιό τους. Ίσως ακόμη και να επιμένουν σε μια προσπάθεια να εμποδίσουν τον άλλον από το να γυρίσει σελίδα στη ζωή του, βγάζοντας στη φόρα κάθε εγωιστικό κομμάτι του εαυτού τους που δεν μπορεί να χωνέψει το ενδεχόμενο του διαζυγίου.

Σε κάθε περίπτωση, ο γάμος αποτελεί μια απόφαση που πάρθηκε από κοινού.  Με την ίδια λογική και η μελλοντική του εξέλιξη πρέπει να βασίζεται στη συναίνεση. Το happy end στην πραγματική ζωή δεν είναι για όλους κι έτσι δεν αποδεικνύεται και κάθε γάμος βιώσιμος. Το ζήτημα είναι να βρεθεί η βέλτιστη λύση, ώστε μια σχέση δύο ανθρώπων που σε βάθος χρόνου καταστράφηκε ολοσχερώς να μετουσιώνεται στην πιο ιδανική και για τους δύο κατάσταση. Δεν ζούμε σε ουτοπία, έχουμε, ωστόσο, τα μέσα για να δημιουργήσουμε την καλύτερη εκδοχή της για τον καθένα μας ξεχωριστά.