Όταν αγαπάς δικαιολογείς

Με κάποιους ανθρώπους είσαι αυστηρός, με άλλους πάλι κάνεις τα στραβά μάτια, συγχωρείς και δικαιολογείς τα πάντα κι ας ξέρεις βαθιά μέσα σου πως έχουν άδικο. Αυτή η μαζοχιστική τάση συνήθως σε πιάνει με τους δικούς σου ανθρώπους κι ειδικά με τον πιο δικό σου, αυτόν που αποκαλείς έρωτά σου.

Εμείς οι αυστηροί, οι πειθαρχημένοι, που δε σηκώναμε μύγα στο σπαθί μας, δεν ανεχόμασταν συγκεκριμένες συμπεριφορές, ούτε αφήναμε τους άλλους να ξεπεράσουν τα όριά μας κι ήμασταν κάθετοι σε κάποια θέματα, δες τώρα πώς αλλάξαμε. Κι αυτό γιατί ερωτευτήκαμε. Συναίσθημα η αιτία, λοιπόν.

Ο έρωτας στο πέρασμά του σαρώνει τα πάντα, μας μεταμορφώνει σε σημείο που δεν αναγνωρίζουμε ούτε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας. Και σε αυτή την κατάσταση, οι άμυνες πια είναι ανύπαρκτες, οι εγωισμοί καταπατούνται κι εμείς γινόμαστε όλο και πιο ευάλωτοι. Τόσο ευάλωτοι που η συμπεριφορά του συντρόφου μας επηρεάζει όλο μας τον κόσμο κι η ψυχολογία μας εξαρτάται απόλυτα απ’ τη δική του. Γιατί όλα πια γυρίζουν γύρω από αυτόν, φτάνοντας στο σημείο να ξεχνάμε τον εαυτό μας και να βάζουμε σε δεύτερη μοίρα τις δικές μας επιθυμίες κι απαιτήσεις.

Εκεί που η κρίση μας για τους άλλους πάντα ήταν ξεκάθαρη κι απόλυτη, τώρα ξαφνικά θολώνει, αλλοιώνεται και γίνεται όλο και πιο διαλλακτική. Κι όσο για αυτά που λέγαμε πως δε θα συγχωρούσαμε ποτέ στον άλλο; Τα δεχόμαστε και τα δικαιολογούμε χωρίς δεύτερη σκέψη. Κι η συνέχεια γίνεται ακόμα πιο υποχωρητική. Γιατί όσο συγχωρείς κι ανέχεσαι πράγματα που παλιά ήσουν κάθετα αντίθετος, τόσο μεγαλώνεις το εύρος αυτών που θα δεχτείς στην πορεία. Φτάνοντας στο πιο επικίνδυνο σημείο, να καταπατάς κάθε προσωπική σου αρχή κι αξιοπρέπεια, υπομένοντας πράγματα που δεν περίμενες ποτέ πως θα δεχόσουν.

Στον σύντροφό μας συγχωρούμε τα πάντα. Απέναντι στα λάθη του είμαστε ανεκτικοί κι έτοιμοι να δικαιολογήσουμε κάθε συμπεριφορά του. Κι ας μας χτυπάνε καμπανάκια οι γύρω μας. Τι κάνουμε εμείς; Τον καλύπτουμε στα μάτια των άλλων και τα δικά μας. Κλείνουμε τα αφτιά, ξέροντας κατά βάθος την αλήθεια. Απλά δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Αυτή είναι η φύση μας. Να αγαπάμε και να συγχωρούμε.

Έτσι, σ’ αυτούς που αγαπάμε θα δείχνουμε πάντα περισσότερη κατανόηση κι επιείκεια, θα μαλακώνουμε και θα θυσιάζουμε δικά μας «θέλω» για να ‘ναι αυτοί καλά.  Ρίχνουμε το φταίξιμο σε μας, φορτώνοντας όλο το βάρος πάνω μας. Δε μας νοιάζει να τσαλακωθούμε, να ζητήσουμε συγγνώμη, να οικειοποιηθούμε τα λάθη και την ευθύνη τους, αρκεί να λυθεί το πρόβλημα, αρκεί να μην τους χάσουμε.

Το πρόβλημα συνειδητοποιείται όταν όλος αυτός ο έρωτας κι η αγάπη κάποτε σβήσουν κι ο χρόνος βγάλει το μαντήλι απ’ τα μάτια. Τότε όλα φαίνονται ξεκάθαρα, και τα λάθη κι οι ευθύνες κι όλα.  Τότε βλέπεις όλα όσα σου έλεγαν οι φίλοι. Όλα αυτά που ήξερες, δηλαδή, όλα αυτά που φοβόσουν πως θα συμβούν.   Απλά εσύ έκανες πως δεν έβλεπες, γιατί είχες δώσει όλο σου το είναι, είχες επενδύσει τα πάντα σε αυτή τη σχέση κι αυτόν τον άνθρωπο, πιστεύοντας πως πηγαίνοντας με τα νερά του όλα θα λύνονταν. Αν είναι όμως μονόπλευρο, τίποτα δεν κρατάει για πολύ.

Ο ερωτευμένος άνθρωπος δίνει ελαφρυντικά,  κάνει το δικό του και δεν ακούει κανέναν. Κι ας φαίνονται στους γύρω του παράλογα όλα αυτά, αγαπά πραγματικά κι η αγάπη δε συμπαθεί τη λογική.