Μουσικές της συννεφιάς

Στολίζεται η μέρα ή η νύχτα με ένα υπέροχο soundtrack βροχής κι εσύ έχεις διάθεση να μείνεις μέσα και να χουχούλιασεις. Θα χαμηλώνεις το φωτισμό, θα βάλεις ένα ποτήρι κρασί να σε ζεστάνει και θα αφήσεις τις αισθήσεις σου να σε ταξιδέψουν. Κάτι λείπει όμως. Η ατμόσφαιρα απαιτεί μουσική. Λίγες νότες πάνω στην κουβέρτα θα την κάνουν μαγικό χαλί που θα σε πάει σε άλλους κόσμους.

Και τι θα ακούσεις; Τι ταιριάζει καλύτερα; Έντεχνη ελληνική, ξένες επιλογές ή μήπως απαλές ροκ κλασικές μπαλάντες; Μήπως καλύτερα αν είναι φθινοπωρινή βροχή (μετακαλοκαιρινή μελωδία, όπως τη λέω) να βάλεις κάτι σε  chillout Café del Mar; Δύσκολο να επιλέξεις.

Έκατσα την τελευταία εβδομάδα κι έκανα ένα γκάλοπ στους γύρω μου, μήπως και βγάλω μια λίστα με τα 20 ιδανικά κομμάτια για να ακούς όταν βρέχει, μα κατάλαβα πως είναι πιο προσωπική επιλογή από ό,τι νόμιζα. Εξαρτάται κι από διάφορους παράγοντες, απ’ το αν είσαι μόνος σου, αν έχεις παρέα, αν έχεις διάθεση να αράξεις και να χαλαρώσεις ή να ξεδώσεις -συναισθηματικά αλλά και σωματικά.

Για κάποιον που είναι μόνος, η βροχή μοιάζει συνήθως μελαγχολική, όχι όμως απαραίτητα. Ίσως να μοιάζει κι ανακουφιστική, αφού όλα κρίνονται απ’ την ψυχολογία της στιγμής. Μουσικές αντιθέσεις, επομένως, αναλόγως της διάθεσης. Ίσως ξεκινήσει με την ορχηστρική «Βροχή» του Χατζιδάκι ή το «Ας βρέχει» της Μποφίλιου για να κάνει ένα πέρασμα από “Riders on the storm” των The Doors ή το κλασικό “November rain” των Guns N’ Roses. Ίσως πάλι ξεκινήσει με το «Παιδί της βροχής» του Χατζηγιάννη για να πάει στο “Rain” του  Terence Trent D’ Arby ή στον Μπαλάφα και το «Ρημαδιό» με τη βροχερή εισαγωγή του και τη γλυκιά μελαγχολία του, που μας διαλύει αλλά την απολαμβάνουμε.

Αν τώρα δεν είσαι μόνος, η (για άλλους) μουντάδα μοιάζει περισσότερο με ερωτική πρόκληση, ευκαιρία για ρομάντζο και πάθος. Καθώς τα ποτήρια φιλούν πεταχτά το ένα το άλλο και τα χείλη τσουγκρίζουν παρατεταμένα μεταξύ τους, τα τραγούδια που ακούγονται στο βάθος δε θέλεις να αποσπούν την προσοχή σου, απλά  να γεμίζουν τις στιγμές και να στολίζουν τις ήδη οικείες σιωπές. Η βροχή προκαλεί, επίσης, και μια διάθεση εξομολογητική οπότε οι στίχοι ίσως αναλάβουν όσα νιώθεις, αλλά ακόμη δεν είσαι έτοιμος να μοιραστείς.

Έτσι, επιλέγεις συνήθως ξένες μπαλάντες και μάλιστα μερικές φορές δε θες να ‘ναι και πολύ mainstream. Θα βάλεις Ambrosia “How much I feel”, Andy Gibb ή Exile για να κανείς τη βραδιά  λίγο πιο παιχνιδιάρικη. Ακόμη κι Aerosmith, Scorpions, ή Metallica, απλά σαν συνοδευτικά στην ένταση που μπορούν να δημιουργήσουν δύο κορμιά. “Only happy when it rains” από Garbage ή το “Set fire to the rain” της Adele. Τίποτα, όμως, δε συγκρίνεται με τις αγκαλιές κάτω απ’ τα σκεπάσματα ενώ παίζει το «Βροχή μου» του Χρήστου Θηβαίου.

Αν τώρα δεν είστε ζευγάρι, αλλά έχεις φίλους να σου κρατούν συντροφιά μια βροχερή βραδιά, εκεί το θέμα είναι ποιος θα πατήσει πόδι για να δώσει το δικό του ύφος. Όλα ακούγονται, από Σφακιανάκη «Έξω βρέχει» στον Καρά και την «Παράξενη βροχή» κι από Τερζή «Μια βροχή», στη «Βροχή» του Σαμπάνη, απ’ την «Πλύστρα του ουρανού» του Γιάννη Χαρούλη στο «Κάθε φορά που θα ΄ρθεις, βρέχει» της Τσανακλίδου. Όλα είναι επιλογές, βασισμένες στις προσωπικές μας διαθέσεις. Σίγουρα πάντως με παρέα και κρασί η μελαγχολία ξορκίζεται με ευκολία -ή έστω μοιράζεται!

Όπου και να ‘σαι, με όποιον κι αν ‘σαι, ό,τι και να έχεις διάθεση να κάνεις, ένα είναι σίγουρο, πως κάτι τέτοιες στιγμές με βροχή και μουσικές δεν περνάνε αδιάφορα. Γέμισε την κούπα με καφέ ή το ποτήρι με κρασί, πλησίασε το παράθυρο, διάλεξε τις αγαπημένες νότες σου και «βαλ’ το όταν βρέχει να το ακούς». Κάτι ξέρουν οι Active Member καλύτερα από μας.