Μένουν συνειδητά στο friendzone για να ‘χουν μια θέση στη ζωή σου

Είναι ευλογία να αγαπάς και να αγαπιέσαι. Σωστό timing, χημεία, θάρρος να το ζήσουν κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Όχι μόνο να αγαπάς, ούτε σκέτο να αγαπιέσαι, αλλά να αγαπάς και να αγαπιέσαι ταυτόχρονα. Να αγαπάς τον άνθρωπο που λιώνει για σένα. Να σε λατρεύει ο άνθρωπος που δεν μπορείς να φανταστείς τη ζωή σου χωρίς αυτόν. Γιατί αν συμβαίνει μόνο μία απ’ τις δύο συνθήκες, τότε ο ένας απ’ τους θα βασανίζεται, θα υποφέρει και θα πληγώνεται κι ο άλλος θα βρίσκεται σε δύσκολη θέση επειδή δεν μπορεί να ανταποκριθεί στα συναισθήματα του άλλου.

Η λέξη κλειδί στις ανθρώπινες σχέσεις; Αμοιβαιότητα. Όταν αυτό που νιώθεις για τον άλλο είναι αμοιβαίο, όλα είναι ιδανικά, γιατί έχεις τη βάση στην οποία θα στηριχτείς για να ξεκινήσεις μια σχέση. Στον έρωτα όμως δυστυχώς δεν είναι όλα ιδανικά κι εύκολα, ούτε γίνεται προγραμματισμός στο ταίριασμα των ανθρώπων. Δεν ερωτευόμαστε πάντα αυτόν που θα μας ερωτευτεί, ούτε μας προσεγγίζει ερωτικά αυτός που ιδανικά θα θέλαμε εμείς. Αν διαλέγαμε, βάζοντας τη λογική μας μπροστά, θα ήταν όλα πιο απλά.

Στον έρωτα δεν υπάρχει εξήγηση, γι’ αυτό και για κάποιους ανθρώπους η εμπειρία του δεν αποτελεί ευχάριστη κατάσταση. Είναι κι αυτοί που αγαπούν χωρίς ανταπόκριση και ζουν τον έρωτα μόνοι τους, κάπου στο μυαλό τους ανάμεσα σ’ άλλους ευσεβείς πόθους τους. Αγαπούν και στέκουν κάπου εκεί δίπλα, αθόρυβα και διακριτικά. Δεν απαιτούν, ούτε ζητούν πολλά. Τους αρκεί να ‘ναι δίπλα σου, έστω και σαν φίλοι κι ας ξέρουν πως ποτέ δε θα τους δεις με άλλο μάτι. Δεν τους νοιάζει. Ζουν στη σκιά της δικής σου ζωής. Η προτεραιότητά τους είσαι εσύ, βάζοντας τον εαυτό τους σε δεύτερη μοίρα, γι’ αυτό άλλωστε δεν μπορούν να καταλάβουν πως με αυτό που κάνουν υποτιμούν και κάνουν κακό κυρίως στον εαυτό τους.

Χαίρονται να σε βλέπουν να χαμογελάς. Πόσο θα θελαν, όμως, να ευθύνονταν αυτοί για το χαμόγελό σου. Το γεγονός, όμως, ότι παραμένουν στη σφαίρα του φιλικού σου περιβάλλοντος, τους δίνει την ασφάλεια ότι δε θα χαθούν απ’ τη ζωή σου, δε θα χάσουν αυτή την καθημερινή επαφή μαζί σου που τους είναι τόσο αναγκαία κι αυτό (αν και λίγο) τους αρκεί, για να ελπίζουν.

Τα αισθήματα χωρίς ανταπόκριση ή η απόρριψή περνάνε πιο ανώδυνα όταν έρχονται από ένα άγνωστο άτομο που γνώρισες κι ερωτεύτηκες τυχαία. Παίρνεις το χρόνο σου να το αποδεχτείς και να το ξεπεράσεις και σχετικά εύκολα προχωράς με τη ζωή σου, αφού η γνωριμία δεν πρόλαβε να εξελιχθεί σε κάτι δυνατό.

Πόσο πιο δύσκολο κι επώδυνο μοιάζει όταν η απόρριψη έρχεται από έναν άνθρωπο που έχεις ήδη προλάβει να αγαπήσεις κι έχεις αγαπηθεί –σε άλλο επίπεδο βέβαια–, που έχεις προλάβει να δεθείς συναισθηματικά μαζί του σε βαθμό που σου φαίνεται αδιανόητο να ζήσεις μακριά του, αφού σας συνδέει πέρα από μια αγάπη και μια κοινή καθημερινότητα. Όταν υπάρχει κι από πλευράς του μια αγάπη, που δεν αγγίζει όμως το δικό σου ερωτικό ενδιαφέρον, γι’ αυτό και το βάζεις στην άκρη.

Όταν, λοιπόν, εκείνοι κάνουν το τολμηρό βήμα να σου εκφράσουν ότι το ενδιαφέρον τους δεν είναι μόνο φιλικό (αν δεν το καταπιούν για πάντα από δειλία) δεν πτοούνται αν δεν ανταποκριθείς, αλλά παραμένουν εκεί, ακόμα κι αν τους απορρίψεις ερωτικά. Γιατί; Γιατί αυτό που νιώθουν είναι τόσο δυνατό που είναι πέρα απ’ τον εγωισμό και την αξιοπρέπειά τους. Δεν το βάζουν κάτω κι επιλέγουν συνειδητά να υπάρχουν δίπλα σου με όποιο τρόπο τους επιτρέψεις εσύ, γιατί θα τους στοιχίσει περισσότερο η απουσία σου παρά η απόρριψη ή το χαστούκι του εγωισμού τους. Πολύ απλά γιατί δεν μπορούν ούτε και θέλουν να απομακρυνθούν απ’ τη ζωή σου.

Το πιο δυσβάστακτο γι’ αυτούς είναι όταν αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα ζήσουν μαζί σου και μια νέα σου σχέση. Θα σε δουν να ερωτεύεσαι, να παθιάζεσαι, να αλλάζεις για κάποιον άλλο κι αυτό πονάει για κάποιον που κατά βάθος ζηλεύει αντί να χαίρεται, γιατί ο έρωτας είναι κτητικός και δεν κατάφερε ποτέ να πνίξει όλα αυτά που νιώθει.