Ρε παιδιά, τελικά λείπει σε κανέναν το σχολείο;

Χρόνια μετά κι ακόμη ηχεί στα αφτιά σου εκείνο το κουδούνισμα που σήμαινε μονάχα ένα πράγμα: Το βάρβαρο πρωινό ξύπνημα μέσα στο σκοτάδι, πριν καλά-καλά προλάβει να ξημερώσει. Θεέ μου, πόσα πρωινά το ίδιο επαναλαμβανόμενο σενάριο για χρόνια ολόκληρα! Σαν μια κατάρα που μας είχαν ρίξει, αλλά είχαν ξεχάσει να βάλουν ημερομηνία λήξης.

Χαμός στο ίσιωμα εκείνες οι δραματικές ώρες! Αλλού εσύ, αλλού τα ρούχα, αλλού η τσάντα, αλλού όλα γενικά. Κι ο χρόνος να τρέχει λες και θέλει να προλάβει τα πάντα, μην τυχόν και χάσει έστω και κλάσμα δευτερολέπτου. Ένας καθημερινός αγώνας επιβίωσης κι ατελείωτης κόντρας ανάμεσα σε σένα και ξυπνητήρι σου. Διαιτητές οι γονείς, αν και το παιχνίδι έμοιαζε σικέ. Για να μη βάλω μέσα και το άλλο ρολόι, το βιολογικό σου. Αυτό πάντα λειτουργούσε με χρονοκαθυστέρηση…

Τελικά λείπει σε κανέναν το σχολείο; Ταυτιστήκατε ποτέ με το γνωστό άσμα «Τα μαθητικά τα χρόνια δεν τα αλλάζω με τίποτε»; Κι αν ναι, σε ποιο βαθμό; Μήπως τελικά είσαι από εκείνους που δεν το λησμόνησαν και τόσο, γιατί πολύ απλά έχεις απομακρυνθεί πια από όλη αυτή την ιδέα;

Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Σκέψου το λιγάκι σαν εκείνο το θέμα έκθεσης που μας δίνανε με απίστευτη επιμονή με τίτλο «Γιατί μου αρέσει το σχολείο» ή στην άλλη του πιο τραγική εκδοχή, «Γιατί αγαπώ το σχολείο». Είναι λιγάκι σαν να προκαλείς την τύχη σου δίνοντας ένα τέτοιο θέμα προς ανάλυση. Κατά τη διάρκεια των μαθητικών χρόνων πιστεύω πως κανείς μας δε θα μπορούσε να δώσει αντικειμενική τοποθέτηση πάνω σε αυτό. Τώρα, όμως, έχοντας πια αποστασιοποιηθεί απ’ την κατάσταση μπορούμε να είμαστε αμερόληπτοι. Μπορούμε να ξεσπάσουμε, να το βγάλουμε από μέσα μας, να το διακωμωδήσουμε όσο δεν πάει.

Ρωτώντας, λένε, πας στη πόλη! Κάνοντας κι εγώ την έρευνά μου κι αφού συνέλεξα αρκετές απόψεις, καταλήγω στο συμπέρασμα πως στο μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων δε λείπει το σχολείο ως σχολείο κι ως μάθηση. Άσε που πολλοί από εμάς μπορούμε άνετα να μοιραστούμε μικρές ιστορίες τρόμου που έχουμε ζήσει στα θρανία. Τα κεφάλαια πολλά κι η ύλη μεγάλη, μα μαζί θα τα κάνουμε μια όμορφη και γρήγορη επανάληψη.

Κεφάλαιο «μάθημα»! Τι να πρωτοθυμηθείς και τι να ξεχάσεις. Άπειρες σημειώσεις, κατεβατά γραμμένα στον πίνακα που τα συνόδευε πάντα ο ήχος του τριξίματος της vintage κιμωλίας. Εκείνος ο ήχος που θαρρείς πως θα μπορούσε να ανατριχιάσει οτιδήποτε κι οποιονδήποτε. Βιβλία και σελίδες με ένα σωρό πληροφορίες που έπρεπε να ξέρεις όπως λέγαμε «απ’ έξω κι ανακατωτά» -μια φράση που από μόνη της σου έδινε το δικαίωμα να τα ξέρεις τις πιο πολλές φορές μόνο ανακατωτά!

Κεφάλαιο «τάξεις». Απαράμιλλης αισθητικής και λειτουργικότητα πάντα οι τάξεις μας. Κουρτίνες που κρέμονταν απ’ τα παράθυρα, λες και ζητούσαν οι ίδιες απεγνωσμένα βοήθεια να τις σηκώσει πια κάποιος. Τα μπουφάν ήταν must να ‘ναι πάντα φορεμένα μέσα στο μάθημα καταβάλλοντας μέσα απ’ τον όγκο τους απίστευτες προσπάθειες να καταφέρουμε να γράψουμε, μιας κι η σιβηρική θερμοκρασία δε μας άφηνε άλλη επιλογή. All time classic ανάμνηση η εικόνα των καθηγητών όπου παραδίνοντας μάθημα έβγαιναν απ’ το στόμα τους όχι μόνο τα λόγια του κατεβατού αλλά και τα γνωστά συννεφάκια ζεστής ανάσας που σου θύμιζε ακόμη περισσότερο τη χαμηλή θερμοκρασία, απαραίτητη για να σε κρατάει τσιτωμένο ή για τους πιο τολμηρούς προϋπόθεση για να πέσουν σε χειμερία νάρκη κατά τη διάρκεια της παράδοσης!

Κεφάλαιο «καθηγητές». Ιστορία μου, αμαρτία μου! Όπως και να το κάνεις, είναι ένας κλάδος με πολλές απαιτήσεις καθημερινά. Δεδομένου του όγκου της ύλης, των συνεχών αλλαγών που επιδέχονταν βασιζόμενες στα τέλεια εκπαιδευτικά μοντέλα που συχνά-πυκνά τους επέβαλλαν, τι να πρωτοκάνουν κι αυτοί. Συμπαθέστατοι οι περισσότεροι, με κάποιες εξαιρέσεις σίγουρα αυτών που αντιδρούσαν με αγένεια κι ειρωνεία ίσως σε οποιαδήποτε ερώτησή σου. Σίγουρα, όμως, δε θα ξεχάσεις ποτέ αυτούς που σε ενέπνευσαν ως άνθρωποι ή που σε έκαναν να αμφισβητήσεις πράγματα που θεωρούσες δεδομένα.

Κεφάλαιο «ζωή». Με τραγελαφική διάθεση ή όχι, το σχολείο δε λείπει απ’ τις ζωές μας. Αυτό, όμως, που με βεβαιότητα λείπει είναι η αίσθηση του να νιώσεις ελεύθερος και πάλι. Αδέσμευτος από όλες αυτές τις υποχρεώσεις των μεγάλων. Να αισθανθείς και πάλι παιδί και να γευτείς πάλι την απόλυτη ξεγνοιασιά και την ενέργεια εκείνων των διαλειμμάτων στο κυλικείο και το προαύλιο. Να θυμηθείς φιλαράκια που έχετε χαθεί και να ζήσεις πάλι φάρσες και πειράγματα. Να ετοιμάσεις με ενθουσιασμό σάκο για τις εκδρομές κι ας δώσεις για μια ακόμη φορά εξετάσεις διαβάζοντας την τελευταία στιγμή.

Μην ξεχνάς πως το μεγαλύτερο σχολείο είναι η ζωή η ίδια κι αυτό είναι σίγουρα κομμάτι που λείπει σε όλους μας, η ζωή μέσα στο σχολείο.