Συστημένο #103: Αν είναι να ‘ρθεις σε θέλω μόνιμο κάτοικο, όχι περαστικό

Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».

Εξομολογείται η Παρασκευή Μπάρδα. 

Χειμώνιασε∙ το βλέπεις κι εσύ, έτσι δεν είναι; Κάνει κρύο. Όχι, δεν εννοώ εκείνο που ακουμπάει το σώμα μονάχα, μιλάω για το άλλο που ακουμπάει την ψυχή, που παγώνει, που τρελαίνει. Έτσι ο χειμώνας έφτασε πρόωρα, με τη φυγή σου. Πήρες μαζί σου όποια αίσθηση καλοκαιριού είχε απομείνει. Εκεί που είχες σπάσει το γκρίζο κι είχε φανεί λίγο γαλάζιο, πάλι σύννεφα και βροχή.

«Έρωτας είναι, θα περάσει», μου έλεγαν. Κι εγώ απλά τους άκουγα, χωρίς να απαντώ. Τι να έλεγα; Ποιος θα καταλάβαινε; Ίσως να ήθελα να το πιστέψω κι εγώ, ότι όντως θα περάσει σιγά-σιγά, όπως πέρασε και σε σένα. Ή ίσως και να μην ερωτεύτηκες ποτέ, αλλιώς δε θα ‘φευγες ούτε θα σου ‘φευγε έτσι απλά. Σου ήταν εξαιρετικά εύκολο, όσο εύκολο σου ήταν να με γεμίσεις λόγια εφήμερα, κενά, που δεν εννοούσες. Άλλο που στα δικά μου αφτιά ακουγόντουσαν, όπως ήθελα να είναι, ειλικρινά.

Μου το αναγνωρίζω, φάνηκα αφελής μαζί σου. Τα έπαιξα όλα και τελικά δεν κέρδισα τίποτα. Δικό μου λάθος. Δε συγκρατήθηκα. Ενθουσιάστηκα, παρασύρθηκα, ερωτεύτηκα, –πες το όπως θέλεις–, ανέβηκα όμως ψηλά, τόσο που η προσγείωση ήταν συντριπτική. Δε φταις εσύ όμως.

Ήταν γραφτό να έρθει ο ένας στην τροχιά του άλλου. Κι ήρθε είτε για καλύτερό μας είτε απλά για να αντιληφθούμε πως τελικά δε ζητάμε όλοι τα ίδια πράγματα από κάποιον, πως οι απόψεις κι οι ανάγκες διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο, όπως κι οι επιθυμίες. Κι αν αυτό υποτίθεται πως ήταν ένα μάθημα, γιατί συνεχίζω κι επιμένω στο ίδιο λάθος;

Ξέρω πολύ καλά ποια είμαι και τι θέλω κι απαιτώ το ίδιο απ’ τον άνθρωπο που συνειδητά θα επιλέξει να είναι μαζί μου. Κι εσύ, δυστυχώς, δεν ήξερες ούτε ποιος ήσουν ούτε τι ήθελες. Δεν κατάλαβα καν τι ήταν αυτό που ζητούσες εξαρχής από εμένα, τώρα που σιγά-σιγά επαναφέρω στο νου μου όλες τις πτυχές αυτού που είχαμε -ό,τι κι αν ήταν. Σε αντίθεση με εμένα, που ήξερα πολύ καλά ότι ήθελα ξεκάθαρα εσένα κι ό,τι αυτή η επιθυμία συνεπάγεται.

Να γελάμε, να συζητάμε, να αγγιζόμαστε, να κοιτιόμαστε∙ πράγματα απλά, καθημερινά, που όμως όταν γίνονται με τον κατάλληλο άνθρωπο παύουν να ‘ναι απλά. Γίνονται σύνθετα, μαγικά· παύουν να ‘ναι καθημερινά, σου δίνουν την αίσθηση του μεγαλειώδους κι εξωπραγματικού, σαν να είναι κάθε φορά η πρώτη φορά!

Δεν ξέρω από πού πήγαζε τόση σιγουριά εκ μέρους μου σε ό,τι αφορούσε εμάς. Ίσως επειδή με έκανες να πιστέψω πως ήσουν κάτι το διαφορετικό, πως δεν ήσουν ένας απ’ τους πολλούς αλλά –αυτό που λένε– απ’ τους πολλούς ο ένας, κάτι που ήρθε μόνο για εμένα. Ήσουν πολύ καλός σε αυτό κι έτσι με ξεγέλασες ή θέλησα να ξεγελαστώ.

Κι ύστερα έφυγες. Εγωιστικά, ύπουλα, απρόοπτα. Δεν ήσουν έτοιμος, είπες, ήθελες χρόνο. Όταν κάποιος θέλει, ψάχνει χρόνο για να μείνει, όχι για να φύγει. Κι εσύ δεν ήθελες τελικά -ή έστω δεν ήθελες πολύ. Δε σε κατηγορώ, απλά δεν υπολόγισες σωστά τις συνέπειες.

Βγαίνεις έξω, ξοδεύεις απλόχερα τα χαμόγελα που άλλοτε κρατούσες μόνο για εμένα και μοιράζεις λόγια της μίας βραδιάς. Βγαίνω έξω, τα μάτια μου ψάχνουν τα δικά σου, αποφεύγω οτιδήποτε με πλησιάσει γιατί δεν το θεωρώ «σωστό» αν δεν είναι εσύ. Με εσένα γούσταρα καυλάντα στα σκόρπια μπαρ, εσένα γούσταρα να καψουρεύομαι σε κάθε τραγούδι πόνου, εσένα αφορούσαν όλα. Κι ύστερα έφυγες. Αντιλαμβάνεσαι τη διαφορά;

Λέω πως δε θα μείνω να σε περιμένω, πως δε θα το επιτρέψω στον εαυτό μου, μα ξέρω πως όταν πρόκειται για εσένα αρπάζω την ευκαιρία ξανά και ξανά! Ξέρω ότι δε θα γυρίσεις. Τουλάχιστον όχι ακόμα, όχι σύντομα· τώρα πας τη ζωή σου παρακάτω. Ξέρω, όμως, επίσης ότι εγώ κι εσύ θα ξαναβρεθούμε, γιατί πού αλλού μπορούμε να βρούμε αυτό που βρήκαμε ο ένας στον άλλον;

Πάρε όσο χρόνο χρειάζεσαι, δε θα σταθώ εμπόδιο, δεν ωφελεί άλλωστε. Όταν, όμως, κοιτάξεις γύρω σου και δεις άτομα ίδια, απρόσωπα, άτομα που δε διαφέρουν πουθενά και σε τίποτα μεταξύ τους, που δεν επιχειρούν να αγγίξουν την ψυχή σου πέρα απ’ το σώμα σου, όταν αντιληφθείς πως όλα είναι ψεύτικα κι εφήμερα, σε εμένα θα γυρίσεις. Μόνο που εγώ δε θα σε διώξω, κι είναι κι εκεί η διαφορά μας.

Θα σου πω πως όλα θα πάνε καλά από εδώ και πέρα, αρκεί να είσαι σίγουρος πως αυτή τη φορά θα κρατάς το χέρι μου μέχρι το τέλος. Πως αυτή τη φορά θα μείνεις. Να μείνεις, γιατί σ’ έχω ανάγκη. Να μείνεις, γιατί μ’ έχεις ανάγκη κι εσύ. Να μείνεις, γιατί μου έλειψαν τα μάτια σου κι η φωνή σου. Κι αν είναι να έρθεις, μην αργήσεις. Κι αν είναι να μην έρθεις, απλά μείνε μακριά.

Οι βόλτες σου στη ζωή μου δεν είναι αποδεχτές. Αν είναι να έρθεις σε θέλω μόνιμο κάτοικο -όχι απλά περαστικό.