Για όλα φταίνε οι προξενήτρες

Την αρχή έκανε η περιβόητη Γεωργία Βασιλειάδου με το ρόλο της προξενήτρας στην ομώνυμη ταινία του ’60. Στηριζόμενη στις καλές της προθέσεις και την επιθυμία της να ενώνει μοναχικές ψυχές, κατόρθωσε στο τέλος να παντρέψει όλη τη γειτονιά και να μας κάνει να δούμε την ιδέα ενός συνοικεσίου εντελώς διαφορετικά.

Πόσοι από μας δεν έχουμε βάλει τα γέλια στο άκουσμα της λέξης «προξενιό»; Το κοροϊδέψαμε, το κατακρίναμε, αλλά εν τέλει πήραμε κάποτε την απόφαση ν’ αυτοπροσδιοριστούμε «σύγχρονες προξενήτρες» και να φέρουμε σ’ επαφή δύο καρδιές, γνωστές σ’ εμάς κι άγνωστες μεταξύ τους, που πιστεύαμε πως ταιριάζουν.

Αναλάβαμε τα πάντα, απ’ τον τόπο συνάντησης που όριζε καλύτερα η περίσταση μέχρι τον αριθμό των εγκωμίων που έπρεπε ν’ απαριθμήσουμε. Αφήσαμε στην τύχη μόνο ένα· την τελική έκβαση, που –όπως και να το κάνουμε– δεν περνούσε απ’ το χέρι μας. Μονάχα αυτό αφήσαμε στα χέρια της τύχης κι εκείνη η ρουφιάνα, αντί να το προσέξει σαν κόρη οφθαλμού, άρχισε να το ποδοπατάει με μανία, λες κι είχε προηγούμενα μαζί του.

Δεν έγινε και τίποτα, θα μου πεις. Δεν πετυχαίνουν όλα τα προξενιά, ούτε μπορεί κάποιος να γνωρίζει εκ των προτέρων τι θα συμβεί. Πολύ σωστά μέχρι εδώ, όμως κάποιος πρέπει να την πληρώσει. Κι αυτός ο «κάποιος» θα ‘σαι εσύ που είχες το θράσος να έχεις άποψη επάνω στις βουλές του έρωτα και τόλμησες να λογαριάσεις χωρίς τον ξενοδόχο.

Είναι η ώρα που πρέπει να τρέξεις να μαζέψεις τα σπασμένα και ν’ απολογηθείς για την πράξη σου. Ως κοινός γνωστός και μεσολαβητής θα πρέπει να δώσεις εξηγήσεις τόσο στον ένα όσο και στον άλλο. Καλά, δε γνώριζες πόσο επιπόλαιος είναι ο φίλος σου; Δεν ήξερες πόσο εκνευρίζεται όταν ακούει τους άλλους να μιλάνε συνεχώς για την καριέρα τους; Πώς γίνεται να μη γνώριζες ότι μετά το τρίτο ραντεβού θα εξαφανιζόταν από προσώπου γης;

Και κάπως έτσι, βρίσκεσαι στη δυσάρεστη θέση να πρέπει να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας. Ένα καλό πήγες να κάνεις κι ιδού τα αποτελέσματα. Τα βάζεις με τον εαυτό σου κι υπόσχεσαι ότι από ‘δω και στο εξής δεν πρόκειται ν’ ανακατευτείς ξανά.

Και φυσικά, έχεις όλο το δίκιο με το μέρος σου. Διότι, αν σκεφτούμε λογικά, η ευθύνη δεν είναι δική σου. Όταν ένα προξενιό αποτύχει, δε φταίει το άτομο που μεσολάβησε. Απλούστατα, το πράγμα δεν ευδοκίμησε γιατί δεν υπήρξε χημεία. Κι αυτό είναι κάτι που δεν μπορείς να υπολογίσεις εκ των προτέρων, όσο καλά κι αν γνωρίζεις τα άτομα που αποφασίζεις να φέρεις σ’ επαφή. Οι άνθρωποι πάντα θα μας εκπλήσσουν, πότε ευχάριστα και πότε όχι και τόσο.

Παρ’ όλα αυτά, όπως συμβαίνει σ’ όλες τις περιπτώσεις, υπάρχει κι ο αντίποδας. Αν, δηλαδή, γνώριζες εξαρχής ότι ο φίλος σου δεν είναι υπέρμαχος της μονογαμίας και προσπάθησες να τον βάλεις στον «ίσιο» δρόμο γνωρίζοντάς του ένα μετρημένο άτομο, τότε συγγνώμη αλλά έσφαλες. Δε σου έδωσε κανένας το δικαίωμα ν’ αλλάξεις τον φίλο σου, χρησιμοποιώντας μάλιστα εν αγνοία του ένα άλλο άτομο. Άλλο «ενώνω μοναχικές καρδιές» κι άλλο «επεμβαίνω αλλάζοντας ξένες ζωές».

Ωραία, επομένως, τα συνοικέσια κι η τέχνη να δημιουργείς αγάπη, όμως πρέπει να λαμβάνονται υπόψη κάποιες παράμετροι. Αναλογίσου πρώτα αν τα άτομα που επέλεξες να γνωρίσεις έχουν τις προοπτικές να περάσουν όμορφα μαζί κι έπειτα πέρνα στην πράξη. Μην ξεχνάς, εξάλλου, ότι κανείς δε στο ζήτησε, η σκέψη ήταν καθαρά δική σου. Και καλό θα ήταν πριν ξεκινήσουν να παίζουν τα εμβατήρια, να βάλεις τον εαυτό σου στη θέση των υποψηφίων. Πώς θα σου φαινόταν, άραγε, όλο αυτό το πανηγυράκι που είναι έτοιμο να στηθεί προς τιμήν σου;

Η λαχτάρα να σπάμε τη μοναξιά των φίλων μας και να την αντικαθιστούμε μ’ ένα δεσμό θα υπάρχει πάντα μέσα μας. Το ζητούμενο είναι να σκεφτούμε, πρώτοι απ’ όλους, αν στην προκειμένη φάση ένας δεσμός είναι πράγματι προτιμότερος απ’ το ενδεχόμενο μια ποιοτικής μοναξιάς.