Στις έντονες στιγμές μας γινόμαστε και πάλι παιδιά

Κλασικό θέμα συζήτησης που πάντα μας δίνει τροφή για σκέψη είναι η ωριμότητά μας στο δρόμο προς την ενηλικίωση. Οι γνώμες διίστανται κι ο καθένας από εμάς έχει μια διαφορετική ιστορία να διηγηθεί όταν θυμάται τα παιδικά του χρόνια. Μιλώντας για το διάστημα εκείνο των έντονων στιγμών αλλά και των μεγάλων αλλαγών, νοσταλγούμε τον τρόπο με τον οποίο όλα προσαρμόζονταν βολικά στα μέτρα μας κι εμείς φιγουράραμε πάντα απόλυτα δικαιολογημένοι για όλα τα κατορθώματά μας, οδεύοντας απτόητοι στο δρόμο της άφεσης των μικρών μας αμαρτιών.

Ως τα χαϊδεμένα πλάσματα των γονιών μας απολαμβάναμε εκείνη την περίοδο χάριτος, απαλλαγμένοι από κάθε σκοτούρα -αυτά ήταν σαφέστατα θέματα των μεγάλων. Πλημμυρισμένοι, λοιπόν, από ενδορφίνες, που πανηγύριζαν στο αίμα μας κάνοντας σωστά τη δουλειά τους, ξυπνούσε μέσα μας κάθε αίσθηση σκανδαλιάς, αφού ήμασταν πάντοτε σε ετοιμότητα και πρόθυμοι για δράση.

Σήμερα, βλέποντας τα πράγματα απ’ τη σκοπιά του ενήλικα, στα μάτια μας ίσως να ανατράπηκαν τα δεδομένα και να άλλαξε αρκετά το πώς βλέπουμε τον κόσμο, μα κατά βάθος ακόμα καταφέρνουμε να κρατάμε και πού και πού να εξωτερικεύουμε τον παιδικό μας ενθουσιασμό.

Κινητήριος δύναμη εκείνης της αισιόδοξης κι ευάλωτης τρέλας μας, τα ακραία συναισθήματα. Ένα πρόσωπο ή μία κατάσταση ικανά να προκαλέσουν μια ταραχή που θα μας ταξιδέψει χρονιά πίσω. Εκεί που ο ενθουσιασμός εξουσίαζε τη σκέψη μας οδηγώντας το μυαλό να φέρεται αυθόρμητα. Τον καιρό εκείνο που καμία μας αντίδραση δεν είχε ολέθριες συνέπειες, αφού έδινε όλα τα ελαφρυντικά το νεαρό της ηλικίας μας.

Ακόμα και τώρα, παρά τα αυστηρά ρούχα και τις ακόμα πιο αυστηρές εκφράσεις, δείχνεις να ‘σαι ένα μικρό παιδί σε αρκετές καθημερινές σου φάσεις. Κάθε φορά που φοβάσαι να αντιμετωπίσεις μια δυσκολία ή ακόμα κι έναν τοξικό άνθρωπο. Θα ήθελες να κλείσεις τα μάτια με τις παλάμες των χεριών σου και να κρυφτείς στο παιδικό σου δωμάτιο ή μάλλον να τρέξεις στο ασφαλές καταφύγιο της αγκαλιάς της μαμάς.

Καμιά φορά, όταν νομίζεις πως οι δυνάμεις σου σε εγκαταλείπουν και το κουράγιο σου αποστραγγίζεται, ξυπνάνε μέσα σου εκείνες οι φωνές που παρακαλάνε να μπορούσαν να ουρλιάξουν στον μπαμπά να έρθει και να βάλει στη θέση τους όλους εκείνους που προσπαθούν να σε βλάψουν. Ο ερχομός του θα σε σηκώσει ψηλά τοποθετώντας σε προστατευμένο στους ώμους του, παρέα με όλα σου τα βάρη.

Έχεις πιάσει τον εαυτό σου να κλαίει σαν μικρό παιδί, όπως εκείνο το πρωινό που δεν ήθελες να πας στο σχολείο ή εκείνο το απόγευμα στο ιατρείο που ικέτευες να μην κάνεις εκείνο το εμβόλιο. Πάντα υπάρχουν στιγμές αδυναμίας που δε θες να αντιμετωπίσεις, καταστάσεις που κάτι ή κάποιος σε πλήγωσε. Συνθήκες που σε βρήκαν κουκουλωμένο κάτω απ’ το πάπλωμα, που λειτουργούσε ανέκαθεν ως κρησφύγετο τις δύσκολες στιγμές. Κι όταν αρρωσταίνεις δίνεις άλλοθι στην αδυναμία σου, ακόμα κι αν πρόκειται για ένα 37 στην ένδειξη του θερμομέτρου, πανικοβάλλεσαι και ζητάς απεγνωσμένα τη μαμά για να σε φροντίσει, όπως μόνο εκείνη ξέρει.

Η επίμονη σου και το γινάτι σου, ακόμα και σήμερα, κάθε φορά που δεν παίρνεις αυτό που θες, αποδεικνύουν περίτρανα πως το κακομαθημένο παιδί μέσα σου ζει και βασιλεύει. Όπως εκείνο το μπαλόνι στο λούνα παρκ, που ξεσήκωνες τον κόσμο αν έκαναν οι γονείς σου πως δε στο παίρνουν. Κάθε φορά που αισθάνεσαι αδικημένος, έτοιμος να διεκδικήσεις αυτό που επιθυμείς με χίλιους τρόπους, ξυπνάει εκείνο το πείσμα που για χάρη του είσαι ικανός να γκρεμίσεις ολόκληρα βουνά. Νιώθεις την ανάγκη να επιβληθείς, πεισμώνεις, γκρινιάζεις μεν σαν ένα ανικανοποίητο παιδαρέλι, μα μόλις τραβήξεις την προσοχή είσαι έτοιμος να αντεπιτεθείς με καλύτερα όπλα αυτή τη φορά, ώσπου να κερδίσεις.

Νιώθεις πολλές φορές παιδί που δεν μπορεί να κρύψει τη χαρά και τον ενθουσιασμό του, απόδειξη οι στιγμές που ανοίγεις ένα καινούριο δώρο. Το βιβλίο που τόσο ήθελες, εκείνο το παλιό, με τις σπάνιες συλλεκτικές εκδόσεις αρκεί για να χαμογελάς δυο μέρες. Θα μπορούσες να χοροπηδάς από ευχαρίστηση, να ουρλιάζεις από ευτυχία για εκείνα τα εισιτήρια για τον επόμενο προορισμό σας που σου πρόσφερε ο σύντροφός σου. Στις προσωπικές σας στιγμές μες στη σχέση σου δεν ντρέπεσαι να φερθείς σαν μωρό, να μιλήσεις όλο νάζι, να ζητήσεις χάδια. Η οικειότητα σε ένα ζευγάρι κι η ολική αποδοχή, οδηγεί συχνά σε συμπεριφορές παιδιάστικες, που δεν παρεξηγούνται, αλλά αγαπιούνται.

Όμορφες ή λιγότερο καλές στιγμές, εκρήξεις θυμού και πανικού, συναισθήματα γεμάτα χρώματα σκούρα κι άλλα πολύχρωμα, αποτελούν όλα δικά μας βιώματα. Το γεγονός πως μεγαλώνουμε εξωτερικά ίσως να λειτουργεί αντιστρόφως ανάλογα για τον εσωτερικό μας κόσμο. Είναι καλό να αφηνόμαστε σε εκείνες τις αυθόρμητες μα όλο ειλικρίνεια αντιδράσεις που μας θυμίζουν τόσο πολύ το παιδί που κρύβουμε μέσα μας. Όχι πάντοτε αλλά κάποτε το έχουμε ανάγκη, όταν μας κουράζει ο κόσμος των ενηλίκων. Μπορούμε κάπου-κάπου να επιστρέφουμε εκεί οπού νιώθουμε πιο ελεύθεροι και να ανακτούμε δυνάμεις.