Η 13 Νοεμβρίου έχει καθιερωθεί ως η Παγκόσμια Ημέρα Καλοσύνης. Τι παράξενο! Να πρέπει να υπενθυμίσουμε στους άλλους και στον εαυτό μας να κάνουμε το καλό. Λες κι η καλοσύνη είναι εξαίρεση κι οι κακοπροαίρετες συμπεριφορές ο κανόνας.
Δεν υπάρχουν κακοί άνθρωποι. Υπάρχουν αδιάφοροι άνθρωποι, άνθρωποι με ανασφάλειες που προσπαθούν με κόπο να βρουν τον εαυτό τους καταστρέφοντας ό,τι τους γυαλίζει περισσότερο απ’ τους ίδιους, άνθρωποι ματαιόδοξοι και πληγωμένοι με τάσεις εκδίκησης. Για όλα υπάρχει μια εξήγηση, βλέπετε, αλλά κακός δεν είναι κανείς μας.
Τραύματα έχουμε, γρατζουνιές που λίγο-λίγο μας γδέρνουν την ψυχή απ’ τα παιδικά μας χρόνια μέχρι σήμερα και φτάνουμε κατασπαραγμένοι στη ζωή κάποιων. Φοβόμαστε ότι κι εκείνοι θα καταστρέψουν ό,τι απέμεινε. Επιτιθέμεθα για να μην εκτεθούμε περισσότερο, για να διαφυλάξουμε αυτό το ελάχιστο κάτι που κρατάμε με νύχια και με δόντια μέχρι τέλους.
Θυμώνουμε, ξεσπάμε δίχως αύριο, ξεστομίζουμε κουβέντες που πονάνε, απογοητεύουμε, απορρίπτουμε με αγένεια, αδιαφορούμε, ζηλεύουμε, μισούμε, ανταγωνιζόμαστε, μειώνουμε, ξεχνάμε. Και μέσα σ’ όλα αυτά ξεχνάμε το σημαντικότερο: με λίγη καλοσύνη ο κόσμος μας γίνεται πιο φωτεινός.
Δεν αλλάζει ο κόσμος με μια καλή πράξη. Αλλάζει, όμως, ο δικός μας κόσμος με μία καλή πράξη. Ό,τι δίνεις σου επιστρέφεται. Κι η καλοσύνη επιστρέφει χαμόγελα, μια ζεστή αγκαλιά, ένα «ευχαριστώ» απ’ την καρδιά του άλλου, την αρχή μιας γνωριμίας, ένα ψυχικό ξαλάφρωμα, μια αίσθηση ότι σήμερα φάνηκες χρήσιμος σε κάποιον.
Η καλοσύνη δεν είναι επιλεκτική. Αν επιλέγεις σε ποιον θα φερθείς καλά και σε ποιον όχι, κινείσαι βάσει συμφέροντος. Η καλοσύνη είναι για όλους, χωρίς διακρίσεις, χωρίς ταμπέλες, χωρίς μέτρα, χωρίς όρια. Η καλοσύνη είναι αρετή, το πιο όμορφο χάρισμα που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος. Δε χρειάζεται να είσαι πρόσκοπος για να κάνεις κάθε μέρα μία καλή πράξη. Κοίταξε απλώς γύρω σου, έχε τα μάτια σου ανοιχτά και να είσαι καλοπροαίρετος.
Καλοσύνη δεν αποτελεί και η χειριστική μορφή της. Η πιο ύπουλη, αν με ρωτάς. Όταν την χρησιμοποιείς με σκοπό να κερδίσεις κάτι, είτε αυτό είναι άνθρωπος, είτε δουλειά, είτε μια άλλη κατάσταση, τότε σίγουρα δε χαρακτηρίζεσαι απ’ αυτή, αλλά από μια μορφή καιροσκοπίας. Η ατόφια καλοσύνη εκπορεύεται απ’ την ψυχή, γι’ αυτό και φέρεσαι με τον ίδιο τρόπο σε όλους. Ειδικά σ’ όσους δεν έχεις ανάγκη και δεν έχεις να κερδίσεις και τίποτα απ’ αυτούς.
Κράτα την εξώπορτα της πολυκατοικίας σου για να περάσει το ζευγάρι με το καροτσάκι και το νεογέννητο μωρό τους, βοήθησε τη γειτόνισσά σου με τα ψώνια του σούπερ μάρκετ, δώσε το κινητό σου στο ντελιβερά που τέλειωσε ο χρόνος ομιλίας του και θέλει να κάνει μία αναπάντητη για να του ανοίξουν, χάρισε ένα εισιτήριο σε κάποιον που δεν έχει ψιλά για να βγάλει, βοήθησε έναν άνθρωπο τρίτης ηλικίας να περάσει τη διάβαση, τάισε τα αδέσποτα της περιοχής σου, μίλα με τις ώρες στον κολλητό σου για να του συμπαρασταθείς μετά από μια απογοήτευση, συγχώρησε όποιον σε πλήγωσε και συνέχισε τη ζωή σου.
Δε σε υποχρεώνει κάποιος να φέρεσαι με καλοσύνη. Είναι επιλογή σου. Είναι όμως ένας τρόπος ζωής που αν αποφασίσεις να τον ακολουθήσεις θα δεις ότι η χαρά θα έρχεται απρόσμενα μέσα από πολύ μικρές πράξεις. Θα πάψεις να προσδοκάς χωρίς να πράττεις, θα έρθεις πιο κοντά με το διπλανό σου, θα γεμίσει η ψυχή σου με χαρούμενα συναισθήματα, θ’ ανακαλύψεις ότι ο σεβασμός, η εκτίμηση, η αλληλοβοήθεια κι η προσφορά μας κάνουν πιο ανθρώπινους. Δε χάσαμε την ανθρωπιά μας, την λησμονούμε απλώς πού και πού.
Να φέρεσαι με καλοσύνη, να μιλάς όμορφα, να είσαι ευγενής, να βοηθάς όποτε μπορείς, να μοιράζεσαι. Να μη σκληραίνει η καρδιά σου ό,τι κι αν βιώνεις. Όταν φωτίζεις τη ζωή των άλλων, σίγουρα φωτίζεις και τη δική σου. Η καλοσύνη δημιουργεί αγάπη, εμπιστοσύνη, δύναμη. Εκείνη σε κάνει άνθρωπο. Ίσως κάποια στιγμή να μη χρειάζεται πλέον αυτή η Παγκόσμια Ημέρα για να μας υπενθυμίζει την αξία της.
Και να σας πω και κάτι; Πιο ερωτεύσιμο γνώρισμα απ’ την καλοσύνη δεν υπάρχει! Ξέρεις ότι τον άνθρωπο αυτόν τον ερωτεύθηκες ξεκάθαρα για την ψυχή του.
«Σ’ αυτόν τον κόσμο υπάρχει μόνο ένα πράγμα στο οποίο πρέπει να υποκλινόμαστε, η μεγαλοφυΐα, κι ένα στο οποίο πρέπει να πέφτουμε στα γόνατα, η καλοσύνη». Τάδε έφη ο Βίκτωρ Ουγκώ. Ποιοι είμαστε άλλωστε εμείς για να τον αμφισβητήσουμε;
Συντάκτης: Αναστασία Νάννου
