Έξω για καφέ, συντροφιά με την αφεντιά μας και τις σκέψεις μας

Ίσως κάποια στιγμή να μας τύχει να βρεθούμε σε μια καφετέρια μόνοι μας για έναν καφέ, επιθυμώντας να σκοτώσουμε λίγο την ώρα μας. Δειλά-δειλά, μιας που ίσως να έχουμε καιρό να μας βγάλουμε βόλτα, θα μπούμε στο μαγαζί, θα διαλέξουμε το τραπέζι μας και θα κάτσουμε. Ομολογουμένως για μερικά δευτερόλεπτα θα αναλογιστούμε πώς θα μας αντιμετωπίσουν οι άλλοι –λες και φέρει καμιά ρετσινιά το να είσαι μόνος–, αλλά γρήγορα θα αναθαρρήσουμε συναντώντας με το βλέμμα μας κι άλλους να απολαμβάνουν τον καφέ τους μονάχοι τους. Θα παραγγείλουμε τον δικό μας μερακλίδικο, θα ανοίξουμε το τάμπλετ ή το περιοδικό μας και θα ευχαριστηθούμε τη μοναξιά μας. Έτσι απλά. Καφές, μια παύση στους καθημερινούς ρυθμούς και δημιουργική βαβούρα· απόλαυση.

Όταν είσαι μόνος για καφέ σου παρουσιάζεται η ευκαιρία να βάλεις τα πάντα σε αναμονή και να επεξεργαστείς για λίγο τον κόσμο γύρω σου. Σαν να σταματά για κάποια δευτερόλεπτα ο χρόνος, σαν να κυλά λίγο πιο αργά, σαν να μεταπηδάς σε άλλη διάσταση. Χαζεύεις τον περίγυρο και φτιάχνεις ιστορίες για όλους εκείνους τους αγνώστους που σε περιστοιχίζουν. Ίσως αυτός ο εκκεντρικός κύριος στη γωνία να ‘ναι κριτικός θεάτρου. Ίσως η ηλικιωμένη κυρία μπροστά να ‘ναι γόνος κάποιας εύπορης οικογένειας που έζησε την Αθήνα του ‘60 στα καλύτερά της. Ίσως εκείνα τα παιδιά να ‘ναι φοιτητές που μόλις ήρθαν απ’ την επαρχία για σπουδές.

Τους χαζεύεις με όσο τακτ σου επιτρέπει η αφαιρετικότητά σου κι οραματίζεσαι έναν ολόκληρο κόσμο γύρω τους. Φαντάζεσαι το πριν και το μετά τους. Πλέκεις ιστορίες, συντάσσεις κι άλλους χαρακτήρες και πριν καλά-καλά το καταλάβεις, στο μυαλό σου ξεκινά η προβολή. Δεν το ξέρουν, αλλά σε έχουν εμπνεύσει. Εν αγνοία τους μόλις έγιναν οι ήρωες στο έργο σου κι ενδεχομένως να ‘σαι κι εσύ ένας χαρακτήρας στο σενάριο κάποιου άλλου που πίνει τον καφέ του λίγο πιο ‘κει.

Δυο γουλιές ακόμα απ’ τον καφέ σου κι ίσως ένα ακόμα άρθρο στην εφημερίδα που κρατάς κι ο νους σου ταξιδεύει σε υποθετικά σενάρια που σε αφορούν. Τι θα γινόταν αν έπιανες το τζόκερ, αν γνώριζες ξαφνικά τον άνθρωπο των ονείρων σου, αν σε προσλάμβαναν για εκείνη τη θέση που ποθείς διακαώς. Ναι, έχεις τα μάτια σου ανοιχτά κι όμως ονειρεύεσαι. Φαντάζεσαι ένα άλλο μέλλον, μια πιθανή εξέλιξη, έναν άλλο κόσμο. Αυτό που λένε daydreaming βρίσκει την ιδανική αφορμή και τον τέλειο χώρο και χρόνο για να συμβεί.

Κοιτάς το φλιτζάνι σου που μόλις άδειασε κι αναζητάς τον σερβιτόρο. Λογαριασμό ή γλυκό; Δε σε κακομαθαίνεις συχνά, σκέφτεσαι, και σου παραγγέλνεις ένα γλυκό. Αναλογίζεσαι κι άλλα πράγματα που έχεις καιρό να κάνεις και τα βάζεις στο πρόγραμμα. Εκείνη η επίσκεψη στον οδοντίατρο ή εκείνο το κούρεμα που πρέπει επιτέλους να κλείσεις. Το παίρνεις απόφαση να τα κάνεις αμέσως μόλις αγοράσεις εκείνο το μπλουζάκι που είδες πριν στη βιτρίνα. Σου αξίζει ένα δώρο, έτσι δεν είναι;

Αναπολείς όλες τις δύσκολες στιγμές που έχεις περάσει και ξεπεράσει. Σκέφτεσαι τα λάθη και τα σωστά σου. Υπολογίζεις τις στιγμές, τι έμαθες και τι θες απ’ τη ζωή σου. Όλα σε μερικά λεπτά, όλα μαζί, όλα χαμένα σε επίπεδα μέσα στο νου σου. Αφήνεις τις σκέψεις σου να μπλεχτούν με τη βαβούρα της καφετέριας, τα σερβίτσια που έπεσαν μόλις και τις συζητήσεις των γύρω.

Βυθίζεσαι για λίγο στους συλλογισμούς σου και σε αφήνεις να παρασυρθείς σ’ αυτούς. Ψάχνεις αιτίες και βρίσκεις τους φταίχτες -μπορεί να βρεις και τον εαυτό σου εκεί, αλλά δε σε πληγώνει, το αποδέχεσαι. Πίνεις λίγο απ’ το νερό που μόλις σου σέρβιραν και σκρολάρεις τις ενημερώσεις σου. Έκανες μόλις μια καλή ψυχανάλυση στον εαυτό σου. Σου έκανες πολύ καλή παρέα, μα ήρθε η ώρα να φύγεις. Σκέφτεσαι, όμως, να γίνεις τακτικός πελάτης. Μόνος. Άλλωστε περνάς πολύ ωραία έτσι. Ίσως πρέπει να το κάνεις συχνότερα.

Πού και πού, είναι αναγκαίο να πηγαίνουμε για έναν καφέ μόνοι μας. Να μας αφιερώνουμε λίγο χρόνο, να μας κακομαθαίνουμε και να αφηνόμαστε στη φαντασία και στην ονειροπόληση. Η αλήθεια είναι πως στον καφέ που θα πας μόνος θα κάνεις τις καλύτερες συζητήσεις με τον εαυτό σου και θα απολαύσεις μέχρι και τη φασαρία του συνωστισμού, απλά και μόνο γιατί θα έχουν κοπάσει οι φωνές από τις έγνοιες στο μυαλό σου.

Το να πηγαίνουμε μόνοι για καφέ ενέχει μια ανεξαρτησία, μια δυναμική κι άπειρες δυνατότητες. Γιατί το ξεχνάμε τόσο εύκολα, αλήθεια;