Παππούδες και γιαγιάδες πρότυπα νεότητας

Το παν σε αυτή τη ζωή είναι να αγαπάς τον εαυτό σου και να του το αποδεικνύεις καθημερινά. Να του προσφέρεις στιγμές χαράς και διασκέδασης κάθε λεπτό και να ‘σαι περήφανος γι’ αυτό που είσαι. Ακόμη κι αν σου φαίνεται ακατόρθωτο να επιτεύξεις ορισμένους στόχους σου, κοίτα λίγο καλύτερα τριγύρω σου. Θα δεις ανθρώπους που δεν το έβαλαν ποτέ κάτω.

Σε αυτήν την κατηγορία των αιώνιων έφηβων ανήκουν κι ορισμένοι ηλικιωμένοι, εκείνοι που μας αποδεικνύουν με άνεση πως η ηλικία είναι απλώς ένας αριθμός, που δεν ορίζει τίποτα και δεν έχει καμία απολύτως σημασία για τη ζωή μας. Σημασία έχει η ηλικία της ψυχής μας, πώς νιώθουμε μέσα μας και πώς το εξωτερικεύουμε έξω μας.

Οι αξιολάτρευτοι αυτοί άνθρωποι είναι κάτι παραπάνω από παραδείγματα προς μίμηση. Είναι πρότυπα για όλους μας, έμπνευση κι απάντηση στους δισταγμούς μας. Χωρίς να σκέφτονται λεπτό την ηλικία τους και χωρίς να τους σταματά πουθενά ένας αριθμός στην ταυτότητά τους, διαρκώς εξερευνούν νέες ασχολίες κι ανοίγουν το πεδίο των ενδιαφερόντων τους. Συνεχώς–κι ευτυχώς– αυξάνεται ο αριθμός των παππούδων και των γιαγιάδων που γράφονται σε διάφορες σχολές χορού, από παραδοσιακούς μέχρι λάτιν. Δεν αρκούνται στο κάτι συνηθισμένο κι οικείο προς όλους, δεν επαναπαύονται στο ασφαλές και βαρετό.

Κάποιοι, ακόμα πιο δραστήριοι και με καλύτερη φυσική κατάσταση ακολουθούν πιο extreme χόμπι. Υπάρχουν αμέτρητοι σύλλογοι που πραγματοποιούν πεζοπορίες σε πανέμορφη μέρη σε όλη την Ελλάδα. Ένας μεγάλος αριθμός συμμετεχόντων είναι άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας, που έχουν βρει για τα καλά το νόημα της ζωής. Αυτό το πολύωρο περπάτημα δίπλα από καταπράσινα δάση και δροσερά ποτάμια αποτελεί τη μεγαλύτερη απόλαυση γι’ αυτούς. Ο καναπές κι η καθιστική ζωή για εκείνους μοιάζει με καταδίκη, έχουν ακόμα πολλά να ζήσουν για να κλειδωθούν στο σαλόνι και την κουζίνα τους.

Υπάρχουν, βέβαια, κι οι καλλιτέχνες της παρέας. Διάφορες χορευτικές και μουσικές ομάδες τους τραβούν το ενδιαφέρον. Μερικοί αποφασίζουν να αρχίσουν την εκμάθηση ενός μουσικού οργάνου, ίσως κάτι που τους είχε μείνει απωθημένο από παλιά. Μαθαίνουν από μπουζούκι μέχρι ηλεκτρική κιθάρα και drums, ενώ άλλοι δουλεύουν πάνω στη φωνή τους. Άλλοι ακολουθούν την κλίση τους στη ζωγραφική ή τη γλυπτική, καλλιεργούν το ταλέντο τους κι εξελίσσουν τη φαντασία τους. Είναι τόσο συνειδητές αυτές οι επιλογές τους που η αφοσίωσή τους και τα αποτελέσματα της δημιουργικότητάς τους μας αφήνουν πραγματικά άναυδους.

Αν κάτσουμε να αναλύσουμε μία-μία τις ασχολίες τους, θα κουραστούμε να μετράμε. Κι αυτό γιατί οι επιλογές κι οι δυνατότητες είναι άπειρες. Δεν έχουμε ακούσει, ούτε έχουμε δει ποτέ καμία πινακίδα ή ανακοίνωση να λέει «Προσφέρονται μαθήματα πιάνου/χορού (ή ό,τι άλλο) μόνο σε νέους». Όλοι μπορούν να ασχοληθούν με όλα και ποτέ δεν είναι αργά για να δώσεις χώρο και χρόνο σε κάτι που αγαπάς. Αρκεί να υπάρχει θέληση κι όρεξη για ζωή.

Ορισμένοι, ίσως πιο μίζεροι κι όχι ιδιαίτερα καλοπροαίρετοι, αγχώνονται και φέρνουν την καταστροφή. Τάχα θα κινδυνέψουν, θα κουραστούν, θα χτυπήσουν, θα απογοητευτούν. Ξεχνούν πως ο πιο σημαντικός παράγοντας είναι η ψυχολογία κι η δική τους είναι φουλ ανεβασμένη. Κλειδωμένοι στο σπίτι και την ανία τους κινδυνεύουν να αρρωστήσουν την ψυχή και το μυαλό τους κι αυτό είναι πολύ πιο σοβαρό.

Η ηλικία είναι μόνο ένας μικρός, ασήμαντος, αριθμός. Δεν πρέπει να μπαίνει πουθενά ως δικαιολογία και κυρίως ως πρόφαση. Άτομα τρίτης ηλικίας βάζουν κάτω πολύ νεότερούς τους με την ενέργεια και την αισιοδοξία τους. Αντί να τους κριτικάρουμε, λοιπόν, ας τους θαυμάσουμε κι ας παραδειγματιστούμε απ’ αυτούς, ευχόμενοι να τους μοιάσουμε.