Η επιρροή του αμερικανικού κινηματογράφου στις σύγχρονες σχέσεις

Φιλιά στο μέτωπο, λόγια που καίνε, μέτρημα των άστρων σε ταράτσες στολισμένες από κεριά και κάθε άλλη υπερβολή που μαρτυρά μια άλλη εποχή του έρωτα (αν υπήρξε ποτέ), σίγουρα όχι τη σύγχρονη. Με δυο λέξεις: αμερικανικός κινηματογράφος! Μια βιομηχανία ταινιών που χρόνια τώρα ξέρει να πουλάει τον έρωτα και τα ιδανικά του στην πιο εξιδανικευμένη μορφή τους, πείθοντας το κοινό πως όντως έτσι πρέπει να είναι, μαγευτικός και στρωμένος με ροδοπέταλα.

Από παλιότερες δεκαετίες, ο αμερικανικός κινηματογράφος έκανε το ντεμπούτο του εστιάζοντας στον έρωτα και προβάλλοντας ολοένα και περισσότερες αισθηματικές ταινίες ανεβάζοντας το ενδιαφέρον του κοινού στα ύψη, καθώς αποτελεί ένα θέμα μη αναλώσιμο που πάντα θα διεκδικεί το ενδιαφέρον των θεατών ανεξαρτήτως φύλου.

Ως επί το πλείστον, το περιεχόμενο του αμερικανικού κινηματογράφου, αφορά καθαρά σενάρια ρομάντζου κι αληθινής αγάπης, που δημιουργούν ψευδαισθήσεις πως αυτό είναι το μοντέλο του έρωτα που πρέπει όλοι να υιοθετήσουμε και πως το πολυαναμενόμενο “happy end” είναι δεδομένο κι εγγυημένο. Καλά όλα αυτά, και πολύ θα θέλαμε να ήταν όντως έτσι, στην εποχή μας όμως τα δεδομένα αυτά ανατρέπονται κι εντάσσονται στη σφαίρα της ουτοπίας.

Είναι πάρα πολύ εύκολο ο θεατής να επηρεαστεί και να πιστέψει στη δύναμη των ρομαντικών ταινιών δημιουργώντας του την αίσθηση πως αυτή είναι η φυσική ροή που πρέπει να ακολουθείται· μάλλον εκεί θα πόνταραν κι οι παραγωγοί ταινιών και θα χρησιμοποίησαν επίκληση στο συναίσθημα. Τι συμβαίνει, όμως, με τα κρυφά μηνύματα που οι ταινίες αυτές περνούν στο υποσυνείδητο του υπνωτισμένου θεατή;

Έρευνες έχουν δείξει πως οι ρομαντικές ταινίες δημιουργούν λανθασμένες προσδοκίες για τις σχέσεις κι αν το σκεφτούμε λίγο πιο ρεαλιστικά, έχουν δίκιο. Δε μοιάζει πολύ λογικός ο κεραυνοβόλος έρωτας που προκύπτει με την πρώτη ματιά και μας πλασάρεται συχνά-πυκνά στα κινηματογραφικά σενάρια· η έλξη ίσως να συμβαίνει έτσι αλλά ο έρωτας σίγουρα όχι. Το κοινό πείθεται όμως πως οι σχέσεις θα έπρεπε να εξελίσσονται αβίαστα, πως όλα κυλάνε όμορφα, πως ο ένας συμμερίζεται πάντα τις ανάγκες του άλλου, πως η σεξουαλική χημεία επιβάλλεται πάντα να είναι εκρηκτική κι όλα μέλι γάλα. Αλλιώς μήπως δεν είναι έρωτας;

Όλα τα παραπάνω έχουν ως αποτέλεσμα την αύξηση των απαιτήσεων, τα υπερβολικά υψηλά στάνταρντ και το μόνιμο αίσθημα του ανικανοποίητου στα άτομα που όσο είναι σε φάση αναζήτησης του άλλου τους μισού δεν καταλήγουν ποτέ με σιγουριά σε ένα πρόσωπο, γιατί ενδεχομένως να μην πληροί όλες τις προϋποθέσεις του τέλειου εραστή, που δημιούργησαν κι επέβαλλαν οι ρομαντικές ταινίες, δηλαδή του σύγχρονου, αρρενωπού γόη-πρίγκιπα και της γλυκιάς, αθώας και συνάμα σέξι πριγκίπισσας αντίστοιχα.

Κι όλη αυτή η διαστρέβλωση τείνει να οδηγεί στη δημιουργία λανθασμένων προτύπων που ακολουθούν οι παθητικοί δέκτες των μηνυμάτων των ταινιών αυτών. Άντρες υπερπροστατευτικοί κι εκδηλωτικοί, που θα μπουν μπροστά στο όπλο που σημαδεύει τη γυναίκα που αγαπούν, που διεκδικούν και μάχονται μόνο γι’ αυτή. Γυναίκες ευάλωτες κι ευαίσθητες, αψεγάδιαστες κι αφοσιωμένες στον άντρα που αγαπούν, να δέχονται το ενδιαφέρον του και να πέφτουν με τα μούτρα στον έρωτά του -κι ο σεξισμός κι η υποτίμηση καλά κρατούν.

Όσο όμορφα κι αν φαίνονται τα στοιχεία αυτά, από μακριά μαρτυρούν πόσο ουτοπική κι εικονική είναι μια σχέση που βασίζεται μόνο σε γέλια και χαρές παραλείποντας το στοιχείο της όποιας έντασης (αρνητικά φορτισμένης).

Και στον αντίποδα των ονειρικών ρομάντζων, αντί να δούμε λίγο ρεαλισμό, πάμε στο άλλο άκρο. Σχέσεις αναλώσιμες, που ξεκινούν και τελειώνουν το ίδιο γρήγορα κι απότομα. Άδεια κρεβάτια, φίλοι που κάνουν σεξ χαλαρά και χωρισμοί που δεν ισοδυναμούν με πόνο ή έστω με απογοήτευση. «Για πάντα» που γίνονται ένα καρέ αργότερα «πάμε για άλλα». Χλιδάτες ζωές, επιτυχημένες καριέρες, εκπληκτικά σώματα, ατελείωτοι οργασμοί. Πού συμβαίνουν όλα αυτά και τι πρότυπα δημιουργούν;

Όλα φαντάζουν τέλεια κι αν όχι, έστω ανακουφιστικά σε όποια σχέση προβάλλεται στις οθόνες μας. Απ’ τα πιο απλά, την καθημερινή συμβίωση και την αλληλεπίδραση, μέχρι τα πιο σύνθετα, το σεξ που πάντα είναι απολαυστικό και μαγικό και ποτέ αμήχανο έως την ομαλή επίλυση τυχόν προβλημάτων και τη λύτρωση μετά από καθετί που μας παιδεύει. Είναι, όμως, στα αλήθεια έτσι;

Ο καθένας ας σταθεί για λίγα λεπτά κι ας αναρωτηθεί τι από όλα αυτά συναντά τόσο συχνά στη ζωή τη δική του και των οικείων του. Γιατί η πραγματικότητα δεν είναι μια κινηματογραφική ταινία ρόδινα στρωμένη, ούτε οι πικρές κρατούν ίσα για να συγκινήσουν τον θεατή για να μας φέρουν ένα βήμα πιο κοντά στην ευτυχία.