Οι άνθρωποί σου δεν είναι τα δεκανίκια σου

Στη ζωή μας περνάμε από πολλές και ποικίλες καταστάσεις, τις οποίες και ζούμε με διαφορετικά άτομα, άλλοτε πολύ κοντινά μας και άλλοτε απλά πλάι μας. Καταστάσεις από αυτές που σου αλλάζουν τη ζωή ή περνούν αδιάφορα ξυστά από εσένα. Τις αντιμετωπίζουμε με άτομα που κατά κύριο λόγο βασιζόμαστε εντελώς πάνω τους και θέλουμε να έχουμε μία ιδιαίτερη σχέση μαζί τους. Μήπως όμως όλο αυτό κρύβει και μια παθογένεια;

Πολλοί έχουν την τάση να αφήνουν ολοκληρωτικά τον εαυτό τους σε ένα μόνο άτομο. Είναι δεμένοι συναισθηματικά αλλά και πρακτικά. Δυσκολεύονται να εμπιστευτούν οποιονδήποτε άλλον κι έχουν ανάγκη από μία και μοναδική σχέση που οφείλει να βρίσκεται πανταχού παρούσα. Φυσικά και οι περισσότεροι αναζητούμε ένα τέτοιο άτομο, να μας συντροφεύει στην τρέλα της ζωής μας. Να είναι λίγο-πολύ ο καθρέφτης του εαυτού μας και να μας καλύπτει σε όλα. Το πρόβλημα είναι μέχρι που μπορεί να φτάσει μία τέτοια είδους εξάρτηση.

Συγκεκριμένα, ορισμένοι είναι ίσως κι από τη φύση τους μοναχικοί και πιάνονται από κάποιον που θεωρούν ότι θα τους προσφέρει την πλήρη αφοσίωση κι ασφάλεια. Καμιά φορά, όμως, ενδέχεται να ξεπερνούν τα όρια της υπομονής του ατόμου, από το οποίο εξαρτώνται κι απαιτούν να βρίσκεται ψυχικά και σωματικά ενεργός συνέχεια. Ζητούν υπερβολικά πολλά και κυρίως βασίζονται υπερβολικά πολύ στις δυνάμεις κάποιου άλλου. Η αλήθεια είναι πως θα θέλαμε, οι περισσότεροι, να κάνουν κάποιοι άλλοι την υπέρβαση για εμάς και μόνο. Μα δεν ακούγεται λίγο εγωιστικό;

Καταλήγουν έτσι να χάνουν την ανεξαρτησία τους και το σημαντικότερο, την προσωπικότητά τους. Είναι δείγμα αυτοπεποίθησης να προσπαθούμε και λίγο μόνοι μας, να δίνουμε χρόνο στον εαυτό μας και να μη δειλιάζουμε. Παρ’όλ’ αυτά, αρκετοί γαντζώνονται από κάπου κι αμέσως μένουν πίσω, δεν εξελίσσονται και δεν κοινωνικοποιούνται. Μάλιστα κινδυνεύουν να χάσουν από δίπλα τους το πολυπόθητο, γι’ αυτούς άτομο.

Από την άλλη μεριά, εκείνοι που υποβάλλονται σ’ αυτή τη κατάσταση ίσως να μη μπορούν να δίνουν συνεχώς και να αφοσιώνονται σ’ έναν και μοναδικό. Έχουν το δικό τους χώρο, τη δική τους άποψη, την ελευθερία κι ανεξαρτησία τους. Δεν καταπιάνονται από κανέναν κι έχουν μάθει να ζουν μόνοι τους χωρίς φόβο κι ανασφάλειες, ενώ δε θέλουν να καταπιέζονται ψυχολογικά. Ποιος θα ήθελε, άλλωστε; Ορισμένοι έχουν θέσει προτεραιότητες στη καθημερινότητά τους, χώρο και χρόνο για τους ίδιους. Αγαπούν και βοηθούν με δικό τους τρόπο, μα μερικές φορές δεν θα κάνουν την υπέρβαση σκεπτόμενοι λίγο παραπάνω τον εαυτό τους.

Ωστόσο, είναι όντως λάθος μας να περιμένουμε από άλλους να κάνουν πράγματα μόνο για εμάς, υποχωρήσεις και υπερβάσεις που θα μας ικανοποιούν; Το σφάλμα μας για την ακρίβεια είναι πως ποντάρουμε σε φίλους και πρόσωπα, που κατά πάσα πιθανότητα δεν έχουν την ανάγκη να μπουν στο τρυπάκι αυτό που τυχόν θα τους οδηγήσει στην καταπίεση. Κάπως έτσι, λοιπόν, στρέφουμε το κεφάλι μας μακριά από την πραγματικότητα με αποτέλεσμα να ξεκινούν οι παρεξηγήσεις, οι εντάσεις και η μοναχικότητα από την πλευρά εκείνου που προσμένει την ολοκληρωτική αφοσίωση. Δεν έχουμε σκεφτεί κι αναρωτηθεί πώς μπορεί να εκλαμβάνει όλα αυτά ο απέναντί μας και κάπου εδώ ξεχνάμε τι θέλει και τι είναι ικανός να δώσει στ’ αλήθεια για τα δικά του άτομα.

Οι καλές και δημιουργικές σχέσεις, καθώς και οι φιλίες, εξελίσσονται με κοινό τρόπο και ρυθμό και τα όρια είναι απαραίτητα για την κατανόηση και τις αμοιβαίες υποχωρήσεις, απ’ όλες τις πλευρές. Κανείς δεν επιβάλλεται να βασίζεται αποκλειστικά κάπου και να καθορίζει τα τις αντοχές του άλλου. Άλλωστε, αν οι άνθρωποί σου σε σηκώνουν συνέχεια από το πάτωμα, ήρθε η ώρα να αναρωτηθείς κι εσύ γιατί πέφτεις συνέχεια.