H αρχή δεν προδικάζει τη συνέχεια

Η αρχή. «Το ήμισυ του παντός» ή «κάθε αρχή και δύσκολη»; Πώς αντιλαμβάνεται καθένας τα νέα ξεκινήματα; Ένας νέος κύκλος, μια αλλιώτικη εμπειρία. Κάτι διαφορετικό, κάτι φρέσκο, κάτι άγνωστο. Νέες ευκαιρίες ή νέα προβλήματα; Ανυπομονησία ή άγχος; Φόβος για το απροσδόκητο ή ενθουσιασμός για τη συνέχεια; Ρωτήσαμε εσάς κι οι απόψεις συγκρούστηκαν για τα καλά. Οριακά κοντά τα ποσοστά, οριακά κοντά και τα συναισθήματα όταν βιώνεται η αρχή.

Σε ποσοστό 20% η αρχή κρίθηκε άβολη και δύσκολη. Είναι εκείνα τα πρώτα στάδια που πρέπει να μπουν τα πράγματα σε σειρά και μέχρι αυτό να συμβεί, ισορροπούν περίεργα σε ρυθμούς που δεν έχουν γίνει συνήθεια κι αυτό προκαλεί αποπροσανατολισμό. Είτε πρόκειται για νέα δουλειά, νέα σχέση, νέο χόμπι ή και νέα δίαιτα, όλα θέλουν το χρόνο τους. Και μέχρι αυτός ο χρόνος να παρέλθει, μοιάζουν από ζόρικα έως κι ανέφικτα.

Λίγο παραπάνω, σε ποσοστό 21%, το άλλο άκρο έρχεται οριακά να προσπεράσει τις δυσκολίες της αρχής και να αποφανθεί πως η αρχή είναι το καλύτερο σημείο. Είναι το καινούργιο, το διαφορετικό που αλλάζει τα δεδομένα και το άγνωστο που εξιτάρει το μυαλό. Όσα έγιναν συνήθειες τώρα ανατρέπονται και παρασύρονται στα δεδομένα που φέρνει το φρέσκο. Η αναζήτηση, η εξερεύνηση μέσα σε αυτά έχει μάλλον κάτι το μαγικό. Γινόμαστε πρωταγωνιστές ενός έργου που μόλις άρχισε χωρίς να ξέρουμε τι έπεται. Αυτό και μόνο ανεβάζει τους παλμούς και γίνεται απολαυστικά ενδιαφέρον.

Το 24% ψήφισε πως η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Είναι οι βάσεις, τα θεμέλια όσων θα έρθουν να χτιστούν από πάνω. Αν κάτι πάει λάθος απ’ την αρχή, δύσκολα ισιώνει στη συνέχεια κι έτσι οι συνέπειες εκείνων που συμβαίνουν στο ξεκίνημα αποδεικνύονται μοιραίες. Ίσως επίσης η αρχή να είναι το ήμισυ του παντός, γιατί κουβαλάει και τη μισή της αξίας του όλου εγχειρήματος. Έχει όλα τα βάσανα κι όλες τις ομορφιές. Κι αν δε γίνει η αρχή, τίποτα δεν μπορεί να έρθει. Οπότε μάλλον η βαρύτητα κι η σπουδαιότητά της είναι πράγματι εξέχουσας σημασίας.

Τέλος, σε ποσοστό 34% η πλειοψηφία μίλησε κι αποφάσισε πως η αρχή δεν προδικάζει τη συνέχεια. Σε αντίθεση με το προηγούμενο ποσοστό, αφαιρεί το βάρος απ’ την αρχή, σχολιάζοντας πως τίποτα δεν είναι δεδομένο πως θα γίνει ή πως δε θα γίνει, επειδή είχε μια συγκεκριμένη αρχή. Μήπως εννοούν πως όλα όσα όμορφα ξεκίνησαν δεν υπέγραψαν και συμβόλαιο πως θα συνεχίσουν κι έτσι; Ή μήπως να σημαίνει πως αν κάτι ξεκίνησε στραβά, στη συνέχεια μπορεί να ανατρέψει τον εαυτό του τελικά και να αποδειχτεί σωστό και καλό;

Δεν ξέρουμε κι ούτε θα μάθουμε ποτέ, αν απλά δεν αφεθούμε στην αρχή. Χωρίς το φόβο ότι προδικάζεται όλο το επιχείρημα απ’ το πώς θα το ξεκινήσουμε, η αρχή ίσως και να έχει ένα ενδιαφέρον που χάνεται μέσα στην εξάρτηση που της προσάπτουμε από όλα όσα συνεπάγονται. Αλλά αν αποκοπεί κι απλώς ξεφορτωθεί όλα της τα βάρη, αν καταλήξουμε πως τελικά όλα μπορούν να ανατραπούν –καλά ή κακά– σε μία στιγμή δύναμης ή αδυναμίας, τότε η αρχή απελευθερώνεται και βιώνεται αλλιώτικα.

Κι αν δεν μπορεί να συμβεί αυτό, κι αν το μυαλό κόλλησε κι επιμένει πως όπως στρώσει θα κοιμηθεί, ίσως τελικά κι αυτό να συμπεριλαμβάνεται στην ομορφιά της αρχής. Όλες οι διαδικασίες που την περιτριγυρίζουν, όλες οι σκέψεις, όλος ο συγχρονισμός που απαιτείται, όλες οι αλλαγές που επέρχονται, ακόμη κι αν ήρθαν για να μείνουν ή για να αναιρέσουν στην πορεία την ύπαρξή τους, προσδίδουν στη ζωή μια γεύση που δεν είχε προηγουμένως.

Αν η αρχή ήταν μπαχάρι, ίσως να ήταν κανέλα. Ερεθιστικά γλυκό στα ρουθούνια αλλά κι επικίνδυνα οριακά πικρό, αν υπερβάλλει σε ποσότητα.