Αν νόμιζες πως νοιάστηκα, παρεξήγησες!

Απόψε γράφω για σένα. Για σένα που έφυγες ή μάλλον καλύτερα για σένα που δεν κατάφερες να με κρατήσεις, για σένα που παραλίγο να ήσουν κάτι, μα που τελικά δεν πρόλαβες να γίνεις.

Δεν είναι ξεκαθάρισμα λογαριασμών, κατάθεση ψυχής ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να καταλήξει συναισθηματικό και δακρύβρεχτο. Δεν είναι όλες οι ιστορίες ίδιες και σίγουρα δεν έχουν και την ίδια κατάληξη. Είναι απλές σκέψεις αυτές που γράφω, που προσπαθώντας να τις βάλω σε τάξη, παίρνουν μια μορφή. Ειλικρινείς, αυθόρμητες, ατόφιες και μπορεί και λίγο σκληρές σκέψεις.

Ας ξεκινήσουμε από μία παραδοχή: Η ζωή δεν είναι παιχνίδι. Ομοίως δεν είναι ούτε ο έρωτας. Ντόμπρος, σταράτος, υπεύθυνος∙ έτσι οφείλει να είναι κι έτσι ξεκάθαρα να αντιμετωπίζεται. Κι αν πολλοί αποφασίζουν να κι επιμένουν να τον βλέπουν σαν ένα παιχνιδάκι, τότε θα πρέπει τουλάχιστον να ‘χουν στο νου τους δύο πολύ βασικά πράγματα.

Το πρώτο είναι ότι κάθε παιχνίδι έχει κανόνες για να παίζεται σωστά και τις περισσότερες φορές τους κανόνες αυτούς τους βάζει ο πιο ισχυρός ή ο πιο έξυπνος. (Υπερτερείς σε κάτι απ’ αυτά; Μάλλον ξέρουμε κι οι δύο την απάντηση). Δεύτερον, κι εξίσου σημαντικό, είναι πως σχεδόν πάντα θα υπάρχει αυτός που θα παίζει καλύτερα από σένα. Γιατί ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο, μωρό μου. Μα πάνω κι απ’ τους κανόνες, πρέπει σίγουρα να ‘ναι αμοιβαία η διάθεση για παιχνίδι. Αν ένας απ’ τους δύο δε θέλει ή θέλει λίγο ή απλά δεν έχει κάτι καλύτερο να κάνει, τότε μιλάμε για χάσιμο χρόνου.

Μεγάλα λόγια; Μπορεί. Και μένα δε μου αρέσουν οι λέξεις, γιατί στις πράξεις καταλαβαίνεις ποιος τις εννοεί και ποιος όχι. Ποιος λέει αλήθειες και ποιος πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Για πες μου, λοιπόν, τι καταλαβαίνεις απ’ τις πράξεις μου;

Αδιαφορία; Σίγουρα. Αν έφυγες είναι γιατί σου άφησα την πόρτα ανοιχτή. Αν ήθελα να ήσουν εδώ, θα ήσουν. Τόσο απλά. Θα προσπαθούσα, θα άλλαζα, θα έκανα τα πάντα. Ένας διακόπτης είναι όλα. Ένα on που δε σου αφήνει το περιθώριο να αμφιβάλλεις για όλα τα συναισθήματα που υπάρχουν και βράζουν μέσα μου κι ένα off ακόμα πιο δυνατό που τα σβήνει όλα.

Αν σε έκανα να νομίζεις ότι νοιάστηκα, παρεξήγησες. Ποιος φταίει και γιατί, καθόλου δε με απασχολεί επίσης. Μπορεί να φταίνε τα ζώδια, ο ανάδρομος Ερμής, το timing, ίσως «δε φταίω εγώ, δε φταις εσύ, μπορεί να φταίει το νησί» επίσης. Το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο.

Η αυτογνωσία κι η αυτοκριτική είναι απ’ τα πιο σημαντικά όπλα που μπορεί να χρησιμοποιήσει ο καθένας μας απέναντι στους άλλους μα κυρίως απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό και τις ψευδαισθήσεις του μυαλού του. Εσύ μάλλον δεν έχεις μπει καν σε αυτήν τη διαδικασία, γιατί το μόνο που μπορώ να διακρίνω είναι μια ανεξήγητη υπερεκτίμηση των δυνάμεων και των δυνατοτήτων σου.

Στο δικό μου το δωμάτιο θέλω οι άνθρωποι που συνυπάρχω να ‘ναι πιο έξυπνοι, πιο δυνατοί από μένα, να μου μαθαίνουν πράγματα, να ‘χουν κάτι να μου δώσουν. Στο δικό μας δεν υπήρχε ούτε υπόνοια κάτι τέτοιου.

Λένε πως πάντα στο τέλος παίρνουμε ή έχουμε δίπλα μας αυτόν που μας αξίζει κι η επιλογή μας είναι κι αυτή που μας αντιπροσωπεύει.  Γι’ αυτό αν θες να δεις ποιος είσαι και γιατί δεν είσαι εδώ, ρίξε μια πολύ προσεκτική ματιά δίπλα σου. Κατάλαβες τώρα;