Πες με όπως θες, μόνο «μωρό σου» μη με λες

Αχ, αυτά τα γλυκά υποκοριστικά των σχέσεων! Το απαραίτητο κερασάκι στη φρεσκοσερβιρισμένη τούρτα ενός έρωτα. Κανείς δε γλυτώνει, κανείς δεν τα απαρνιέται. Κι όλοι εμείς οι «Εγώ; Γλυκόλογα; Ποτέ!» ακούμε αβίαστα απ’ το στόμα μας να βγαίνουν όλα τα ζουζουνογλυκανάλατα χαϊδευτικά προς το σύντροφό μας, μάλιστα σε συχνότητα κι ευρηματικότητα που ποτέ δεν περιμέναμε ότι κρύβαμε μέσα μας.

Παράγουμε σε ένα μήνα σχέσης ανατριχιαστικά πολλές παραπάνω –τρυφερές κι ελαφρώς γελοίες– ερωτικές προσφωνήσεις απ’ ό,τι όρκους χρόνων για ανεξαρτησία κι ελάχιστη συναισθηματική δέσμευση. Έλα μου όμως που έρχεται από μόνο του. Ειδικά στα ντουζένια ενός έρωτα, τα υποκοριστικά πάνε κι έρχονται το ένα μετά το άλλο. Μάλλον φταίει ο ενθουσιασμός. Δεκτό. Υπάρχουν, ωστόσο, κι ορισμένα, ας πούμε, απαγορευμένα.

Νούμερο ένα στη θέση εκείνων των προσφωνήσεων που σιχαθήκαμε να ακούμε; «Μωρό μου!». Πες με ό,τι θες, μόνο «μωρό σου» μη με λες. Τι γιατί; Γιατί είναι πιο προβλέψιμο κι από κόκκινο τριαντάφυλλο την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Και δε μ’ αρέσει. Όχι γιατί δεν είναι εύηχο, αλλά γιατί είναι χιλιοειπωμένο. Πώς με ξεχώρισες άμα είναι να με αποκαλείς όπως αποκαλούσες κι όλες τις προηγούμενες σχέσεις, σχεδόν σχέσεις, καβάτζες κι όποια άλλη ερωτική γνωριμία έχεις κάνει στη ζωή σου; Όχι, δε θα πάρω. Δε θα μπω μαζί με το σωρό, για μένα θα βρεις κάτι ξεχωριστό, κάτι δικό μας!

Πετάς ένα «μωρό μου» και θαρρείς πως ξεμπέρδεψες. Το πιο συνηθισμένο και βαρετό υποκοριστικό όλου του κόσμου. Το πιο εύκολο, το πιο βολικό. Αυτό που κάθε ζευγάρι που τιμά τον εαυτό του και θέλει να λέγεται ερωτευμένο χρησιμοποιεί τουλάχιστον είκοσι φορές τη μέρα, βάλε συν δύο στην καλημέρα και την καληνύχτα. Μια σαχλαμάρα, δηλαδή, τόσο πολυφορεμένο που δε σημαίνει πια τίποτα. Ο μεγαλύτερος εχθρός εκείνων που νιώθουν διαφορετικοί κι ως τέτοιοι θέλουν και να αντιμετωπίζονται.

Γιατί, αν με λες «μωρό σου», σε τι διαφέρουμε εμείς από όλους τους άλλους; Μήπως το θεωρείς γλυκό, τρυφερό, ρομαντικό; Θα έπρεπε να με συγκινήσει; Ο δικός μου έρωτας δεν παγιδεύεται σε λέξεις, πόσο μάλλον σε λέξεις κενές. Ξέρω, είναι μαρτύριο να φλερτάρεις μαζί μου. Πού πας να μπλέξεις; Έχω απαιτήσεις. Παράλογες ή μη, ακλόνητες πάντως. Απεχθάνομαι την έλλειψη ενδιαφέροντος και φαντασίας.

Κάθε «μωρό μου» που σ’ ακούω να ξεστομίζεις και να χαίρεσαι, σκοτώνει λίγο ακόμη απ’ το διαφορετικό που αναζητάω. Πιάσε φρούτα και λαχανικά, ανακάτεψε το ζωικό βασίλειο, βρες κάτι που να μου μοιάζει, να μου ταιριάζει, κάτι μόνο δικό μου, μόνο για μένα. Ό,τι και να ‘ναι θα το λατρέψω, αλλά όχι να θες να με στολίσεις με ό,τι φόρεσες κάθε πρωταγωνιστή και κομπάρσο που πέρασε απ’ τη ζωή σου.

Δε σου θυμώνω, ίσως απλώς να σε πειράζω. Ξέρω πως το εννοείς αλλιώς. Πως είμαι το «μωρό» που θέλεις να φροντίζεις. Όμως πέτα τις λέξεις και κράτα μόνο το νόημα. Μια αποκλειστικότητα, χωρίς υποκοριστικά, μονάχα με πράξεις. Έναν έρωτα αυθεντικό, μακριά απ’ τα συνηθισμένα. Αυτό θέλω, μωρό μου!