Το πρώτο μωράκι της παρέας∙ η αδυναμία μας

Έχουν γίνει αμέτρητες ψυχολογικές έρευνες κι αναπτύχθηκαν δεκάδες θεωρίες γύρω απ’ τη σχέση γονέων-παιδιών, κυρίως για ερωτήματα όπως το αν έχουν αδυναμία οι γονείς στο πρώτο ή στο τελευταίο τους παιδί. Αυτό και πολλά άλλα αποτελούν ερωτήματα που παραμένουν εν μέρει αναπάντητα, καθώς κάθε οικογένεια και περιβάλλον διαφέρει και δεν υπάρχει ένας κανόνας που να ισχύει σε κάθε περίπτωση.

Ωστόσο, υπάρχει μία περίπτωση στην οποία η απάντηση θα είναι πάντα «ναι», χωρίς δεύτερη σκέψη, κι αυτό αφορά στο αν το πρώτο μωράκι στην παρέα θα ‘ναι η μεγαλύτερη αδυναμία μας. Σε περίπτωση, δηλαδή, που δεν είμαστε εμείς που δημιουργούμε μια οικογένεια αλλά ένα στενό φιλικό μας πρόσωπο.

«Είμαι έγκυος», «Θα γίνω μητέρα», «Θα γίνω πατέρας», «Περιμένω παιδί». Με όποιο τρόπο κι αν μας ανακοινωθεί μια τέτοια είδηση, η πρώτη μας αντίδραση θα είναι το σοκ, όπως ακριβώς και για τον υποψήφιο γονιό. Απ’ την ημέρα που θα μάθουμε κάτι τέτοιο, ξεκινάει μια διαδικασία η οποία αποτελείται από ποικίλα στάδια και περιέχει αμέτρητα συναισθήματα για τον καθένα μας.

Ταυτόχρονα, το μυαλό μας μπαίνει σε λειτουργία ατελείωτης σκέψης κι υπερανάλυσης. Αρχικά αγχωνόμαστε όλοι, αφού βιώνουμε κάτι πρωτόγνωρο, κάτι που πολύ πιθανόν να μην το περιμέναμε καν τη δεδομένη στιγμή και κάτι για το οποίο ανησυχούμε για το πώς θα εξελιχθεί. Σιγά-σιγά, όταν αρχίσουμε να συνειδητοποιούμε τι πρόκειται να γίνει, περνάμε απ’ το σκέτο άγχος στον αγχώδη ενθουσιασμό. Χαιρόμαστε, περιμένουμε με ανυπομονησία να περάσει ο καιρός, να φτάσει η στιγμή που θα γνωρίσουμε αυτό το μικρό θαύμα, αλλά την ίδια ώρα αγχωνόμαστε καθώς πηδάμε από στάδιο σε στάδιο κι από μήνα σε μήνα για το αν όλα κυλάνε ομαλά.

Εννοείται πως καθ’όλη τη διάρκεια αντιλαμβανόμαστε τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι φίλοι μας και πως ό,τι συναίσθημα ή σκέψη έχουμε εμείς, αυτοί το βιώνουν χίλιες φορές πιο έντονα. Γι’ αυτό και μόνο οφείλουμε να είμαστε κοντά τους και να τους στηρίζουμε.

Οι εννιά μήνες περνάνε αργά και βασανιστικά, γεμάτοι αλλαγές κι η ώρα που αναμέναμε επιτέλους φτάνει! Όλα είναι έτοιμα κι απλά περιμένουμε. Άλλη με την κοιλιά στο στόμα και τον πανικό της πατρότητας,  άλλοι απλώς με τσάντες, αρκουδάκια, μπαλόνια και κινητά ανοιχτά περιμένοντας να χτυπήσουν. Ξαφνικά χτυπάει κι ακούς το πολυπόθητο «γεννήσαμε». Εκείνη τη στιγμή, απλά τρέχεις! Δε σκέφτεσαι απολύτως τίποτα, παρά μόνο να βρεθείς όσο πιο γρήγορα γίνεται κοντά στους φίλους σου. Δίπλα στην κολλητή που έγινε μαμά, δίπλα στον κολλητό που έγινε μπαμπάς.

Φτάνουμε κι αντικρίζουμε το πιο υπέροχο δώρο της ζωής, γιατί για δώρο πρόκειται, κι η εικόνα που έχουμε μπροστά στα μάτια μας, είναι ίσως ό,τι πιο συγκινητικό θα βιώσουμε ποτέ. Αυτό το πλάσμα που για τόσο καιρό μάθαμε να το αγαπάμε χωρίς να το έχουμε καν δει, μάθαμε να το νοιαζόμαστε χωρίς να το ξέρουμε γιατί νοιαζόμαστε κι αγαπάμε το γονιό του, γιατί ο πατέρας ή η μητέρα του είναι σημαντικοί για εμάς, τώρα βρίσκεται μπροστά μας, στην αγκαλιά τους.

Είναι συναισθήματα τα οποία δεν επιδέχονται εξήγηση, για μια εμπειρία τόσο ξεχωριστή. Και κάπως έτσι συστηνόμαστε ξανά όλοι μεταξύ μας. Οι ρόλοι αλλάζουν για τους γονείς κι εμείς από φίλοι παίρνουμε «προαγωγή» κι ονομαζόμαστε θείοι ή νονοί. Κι αυτό το μικρό ανθρωπάκι, λέγεται έρωτας, που μας πήρε την καρδιά, όπως ο Πάρης έκλεψε της Ελένης. Από εκείνη τη μέρα, λοιπόν, που θα θυμόμαστε για πάντα, γινόμαστε όλοι υπεύθυνοι για αυτό το νέο πλάσμα της ζωής μας. Έχουμε ένα νέο μέλος στην παρέα κι είμαστε ικανοί να κάνουμε έναν δεύτερο Τρωικό Πόλεμο, αν χρειαστεί, για χάρη αυτού του μωρού. Του έχουμε αδυναμία γιατί απλά είναι το πρώτο κι είναι η πρώτη φορά που βιώσαμε κάτι τόσο όμορφο από τόσο κοντά.

Αυτό το βρέφος δε μας ξέρει, αλλά θα μας μάθει, γιατί θέλουμε να βρισκόμαστε στη ζωή του. Θα είμαστε εκεί στα πρώτα του βήματα και στην πρώτη λέξη που θα πει. Θα μεγαλώνει και μαζί του θα μικραίνουμε εμείς, γιατί κάθε φορά που θα περνάμε χρόνο με αυτό το αγνό πλασματάκι και του χαρίζουμε την αγάπη μας, αυτό θα μας χαρίζει λίγη απ’ την αθωότητά του. Κάθε φορά που θα του παίρνουμε κάτι ή θα παίζουμε μαζί του, θα μας χαμογελάει. Κι όταν μεγαλώνοντας αρχίσει να έχει προβληματισμούς, θα είμαστε εκεί να βοηθάμε τόσο τους γονείς αν το χρειάζονται όσο και το ίδιο.

Πλέον μεγάλο ποσοστό της προσοχής μας θα είναι στραμμένο σε αυτό το μωρό κι όλα γύρω θα αλλάζουν χάρη σε ΄κείνο. Τώρα πια θα πηγαίνουμε με την παρέα για καφέ και θα κουβαλάμε μπιμπερό, γάλα και πάνες. Από εδώ και πέρα κάποια Σαββατόβραδα θα είναι για να βλέπουμε παιδικές ταινίες κι όχι όλα για να ξεφαντώνουμε στα κλαμπ. Όλα αυτά, όμως, θα είναι όμορφες αλλαγές, γιατί τα χρόνια περνούν, οι συνθήκες αλλάζουν και τα νέα δεδομένα πρέπει να τα απολαμβάνουμε. Και δεν είναι ότι όλα θα κυλούν ομαλά χωρίς κανένα πρόβλημα, απλώς ό,τι έρθει στη ζωή οφείλουμε να το αντιμετωπίζουμε με ελπίδα για το αύριο.

Ε, τι πιο ελπιδοφόρο να βλέπεις ένα παιδί που τώρα αρχίζει τη δική του ζωή και να συμμετέχεις σ’ αυτή του την προσπάθεια;