Λιγότερες προσδοκίες, λιγότερες απογοητεύσεις

Για κάποιον ανεξήγητο (για μένα) λόγο, οι άνθρωποι βρίσκονται σε μια διαρκή αγωνία για το μέλλον. Βιάζονται να δουν τι θα γίνει αργότερα, μετά από μια εβδομάδα, μετά από ένα μήνα ή ένα χρόνο. Σχεδόν κανένας –και το «σχεδόν» κλείνει μέσα του ελάχιστες εξαιρέσεις– δεν απολαμβάνει τη στιγμή που ζει. Δεν αντιλαμβάνεται τη σημαντικότητα του παρόντος, παρά μόνο όταν αυτό έχει πια παρέλθει ανεπιστρεπτί.

Το σημαντικό είναι να κατανοήσουμε ότι δεν υπάρχουμε στο παρελθόν και σίγουρα όχι στο μέλλον. Η μόνη απτή στιγμή που διαθέτουμε είναι το παρόν. Γι’ αυτό και μόνο θα έπρεπε να σταματήσουμε να επιφορτίζουμε οποιονδήποτε ή οτιδήποτε (κυρίως σε ό,τι αφορά τα προσωπικά μας) με σχέδια, προσδοκίες και τρελά σενάρια, που δεν κάνουν τίποτα άλλο πέρα απ’ το να καταστρέφουν μια σχέση -πολλές φορές πριν καλά-καλά αυτή αρχίσει.

Έχεις παρατηρήσει ποτέ ότι όταν θες κάτι πολύ να γίνει, όταν ανυπομονείς κι ασυναίσθητα στο μυαλό σου δημιουργείς ιστορίες για αγρίους, τότε είναι που τίποτα απ’ όσα ονειρευόσουν δε γίνεται; Μάλλον ακριβώς το αντίθετο σε σερβίρει η ζωή, να σε χορτάσει απογοητεύσεις.

Πριν βιαστείς να πεις «όχι», να σου πω πως δε θα σε πιστέψω, γιατί όλοι το έχουμε πάθει και δεν είναι δα και τόσο τρομερό. Ίσως απλά να σημαίνει κιόλας ότι δεν έπρεπε μια κατάσταση να προχωρήσει έτσι κι αλλιώς στη ζωή μας και να μας γλύτωσε από περιττά μπερδέματα. Επειδή, λοιπόν, όλοι έχουμε βρεθεί σε αυτή τη θέση, εγώ αποφάσισα να τα δω αλλιώς τα πράγματα. Καθότι όλα στη ζωή μας είναι ρευστά και διαπραγματεύσιμα κι όλα διαρκώς αλλάζουν, η καλύτερη αντιμετώπιση είναι να ζούμε απλά την κάθε στιγμή.

Να μην αντιμετωπίζουμε το καθετί γύρω μας σαν δεδομένο, αλλά σαν κάτι το οποίο ανά πάσα στιγμή μπορεί να μεταβληθεί, να αλλάξει ακόμα και να χαθεί. Έτσι, όχι μόνο δεν επαναπαυόμαστε, αλλά αντίθετα προσπαθούμε περισσότερο για κάτι που θέλουμε να ζήσουμε παραπάνω, για κάτι που θέλουμε να κρατήσει. Δεν αναλωνόμαστε σε φανταστικά σενάρια, σε θεωρίες και κυρίως δε δημιουργούμε μόνοι μας –γιατί συνήθως έτσι γίνονται αυτά– προσδοκίες, αφαιρώντας κάθε μαγεία κι ομορφιά της ανεπιτήδευτης κι αναπάντεχης εξέλιξης.

Στην ουσία αυτό είναι και το κλειδί. Να μπορεί κανείς να απολαμβάνει τη στιγμή και να απορροφά κάθε εμπειρία, ξεζουμίζοντας αυτό που λέμε ζωή. Τα σενάρια κι οι ιστορίες είναι για τους παραμυθάδες και τους σεναριογράφους και σε καμία περίπτωση δε μας ωφελούν στην πραγματική ζωή. Και δεν ωφελούν, όχι γιατί «όταν κάνουμε σχέδια ο Θεός γελάει», αλλά γιατί απλούστατα υπάρχουν ένα σωρό αστάθμητοι παράγοντες που μπορούν να αναδιαμορφώσουν μια κατάσταση ή μια συνθήκη, φυσικά χωρίς τη δική μας συγκατάθεση.

Οι νουθεσίες και το να «κουνάω το δάχτυλο» στους άλλους δεν είναι το φόρτε μου, αλλά εδώ θα γίνει μία εξαίρεση. Κυρίως για να ξυπνήσω εμένα, αφού πολλές φορές πέφτω στη λούμπα αυτή και κάνω το ίδιο λάθος. Περιμένω πιο πολλά από κάποιον άνθρωπο, δημιουργώ σενάρια για μια επικείμενη δουλειά και καταλήγω και χωρίς την αλλαγή που τόσο θέλω και με την προσδοκία μετέωρη να κρέμεται πάνω απ’ το κεφάλι μου.

Όσο μπορούμε ας ζούμε το τώρα. Δεν είναι δα και τόσο δύσκολο.  Και θα δούμε έτσι πόσες νέες εμπειρίες θα κερδίσουμε και πόσα πιο πολλά πράγματα, χωρίς την αγωνία του μέλλοντος, αλλά με μια νέα αγωνία: να ζήσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα γίνεται, όσο έχουμε το παρόν κι όσο έχουμε κάτι για το οποίο αξίζει να δουλέψουμε για να μην το χάσουμε.

Το παρελθόν ας το αφήσουμε πίσω και το μέλλον θα γίνει –πολύ πιο σύντομα από όσο πιστεύουμε– παρόν, οπότε απλά απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή, πριν αυτή χαθεί.