Τζόγος κι ο έρωτας

Έρωτας, λοιπόν∙ συναίσθημα απόλυτα εγωιστικό. Αγγίζεις τον άλλον για να τον νιώσεις. Για να πάρεις εσύ την αίσθηση του δέρματός του στα χέρια σου και να την κάνεις δική σου. Μπλέκεις τα δάχτυλά σου στα δικά του∙ για ποιο λόγο, αναρωτήθηκες ποτέ; Ψάχνεις έναν τρόπο να αισθανθείς την ενέργειά του στα δάχτυλά σου και κάπως παράξενα εκείνη περνάει στην ψυχή σου. Και την αγγίζει κι εκείνη. Το πόσο και για πόσο, όμως, παιχνίδι για τζόγο.

Παίζουμε με τα ρίσκα. Τολμάμε να απλώσουμε τα χέρια μας για ένα άγγιγμα περιμένοντας ανυπόμονα πώς θα αντιδράσει το άλλο μισό της πράξης. Η δράση, λοιπόν, φέρνει (όπως αναμένεται) αντίδραση. Κι η  αντίδραση αυτή έχει να κάνει με την κατεύθυνση του αγγίγματος του άλλου. Εκείνη με τη σειρά της υποκλίνεται στη χημεία που δημιουργείται σ’ αυτά τα αγγίγματα.

Ένα μονάχα άγγιγμα ίσως να αρκεί για να πεις «Ουπς, μπλέξαμε!». Πόσες φορές το έχεις πει αλήθεια στη ζωή σου; Όχι και πολλές, φαντάζομαι -μιας κι ο έρωτας δε φημίζεται για τη συχνότητά του αλλά για τη σπανιότητά του. Τι συναίσθημα κι αυτό, που αρκεί ένα άγγιγμα για να αισθανθείς ρεύμα να σε διαπερνά -και μάλιστα τα volt, όπως θα έχεις ήδη καταλάβει, είναι πολλά.

Και μετά έρχεται εκείνη η στιγμή που αρχίζεις να ψάχνεις και το βλέμμα κι όταν αυτό συναντάει το δικό σου, να σου, σκάει και το χαμόγελο. Χαμόγελο που μοιάζει με παιδιού μικρού που γλυκοκοιτάζει τα αστέρια για πρώτη φορά -τέτοιο δέος και χαρά κρύβει μέσα του. Κέρδισες στη ρουλέτα, λοιπόν, κι εκείνη την καμπύλη στα χείλη και τώρα ήρθε η ώρα να παίξεις τα χαρτιά σου σωστά για να καταφέρεις να κλέψεις και κάτι ακόμη, εκείνο το φιλί. Χμ, και πώς μπορεί κανείς να κλέψει στη ρουλέτα, μου λέτε;

Γυρνάει ο τροχός κι όσο στρέφεται αργά και βασανιστικά για τον παίχτη, συμβαίνει το απίστευτο κι ο τυχερός βλέπει την μπίλια να στέκεται στο κόκκινο. Στον τζόγο κερδίζει ο τολμηρός, αυτός που τα ποντάρει όλα ή τίποτα στο κόκκινο χρώμα της ρουλέτας. Μην ξεχνάτε, τζογαδόροι του έρωτα, πως το κόκκινο είναι το χρώμα του. Εκεί να ποντάρετε, γιατί μόνο αυτό το έντονο κι απόλυτα εκτυφλωτικό του αξίζει. Το ποντάρισμα αναγκαστικά οφείλει να ‘ναι πάντα μεγάλο, όπως και το ρίσκο, ανάλογο κι αυτό του κέρδους. Το ξέρετε καλά, αλλά δειλοί μην είστε…

Αν δε σταθείτε τυχεροί, ίσως η χασούρα να κουβαλά και κομμάτια του εαυτού σας. Μπορεί, αλλά τουλάχιστον θα έχετε τολμήσει, θα έχετε προσπαθήσει. Τι νόημα έχει η ζωή αν δεν παίζεις, αν δεν ποντάρεις, αν δεν ερωτεύεσαι; Με τα «αν» κανείς δεν έζησε, με τα «ίσως» κάνεις δε βρήκε τόλμη άρα ούτε κι ευτυχία. Γιατί πάντα κάτι τον κρατάει πίσω σαν βαρίδι που τον αλυσοδένει στο φόβο του.

Χαζέψτε αυτά τα ερωτευμένα ζευγάρια και ποντάρετε στο να γίνετε κι εσείς ένα από αυτά. Τα αγγίγματα, τα χάδια, τα βλέμματα, τα φιλιά, όλα είναι στιγμές μοναδικές που πολλά έχουν να δώσουν αρκεί πρώτα να παίξετε στο καζίνο του έρωτα.

Λοιπόν, θα ποντάρετε;