Αν η ιστορία επαναλαμβάνεται φταις εσύ

Συνήθως όταν ένας κύκλος δεν κλείνει, περιμένουμε να δούμε την εξέλιξή του. Παρακολουθούμε τις σχηματισμούς του, όλα αυτά που κλείνει μέσα του, τι αποτυπώνεται στις γραμμές του. Πόσο χώρο μας άφησε, αν είμαστε μέσα ή απ’ έξω. Μόλις όλα αυτά καταλαγιάσουν κι ηρεμήσει ο ρυθμός τους, με τον κύκλο ακόμα να χάσκει, εδραιώνουμε τη θέση που μας δόθηκε κι αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε το ρόλο μας σε αυτή.

Πάντα η ίδια ιστορία. Θεατές του κύκλου, γραμμές κι οι σκιές τους ολόγυρά μας κι εμείς στη γωνία, στην άκρη, κάτω απ’ τη σκιά να τρέμουμε μην τυχόν και βρεθούμε στο κέντρο των γεγονότων. Κι ο κύκλος να μεγαλώνει, να γίνεται κύκλοι με σχήματα άλλοτε δαχτυλίδια κι άλλοτε θηλιές.

Από όλα τα σόου που έχουμε δει, αυτό μας υπνωτίζει περισσότερο. Μας διασκεδάζει σαν τη ρόδα στο λούνα παρκ που γυρίζει γύρω-γύρω κυκλικά απ’ τον εαυτό της κι όλοι χαίρονται, όλοι γελάνε, κανείς δε ζαλίζεται και κανείς δεν τη σταματάει. Όμως πλήρωσες για να ανέβεις στη ρόδα κι εσύ κι οι άλλοι. Χωρίς τα λεφτά και την παρουσία σου δε θα κινούνταν τίποτα. Κάπως έτσι πάει και με όλους τους άλλους κύκλους. Εσύ καθαρίζεις την κίνησή τους. Για την ακρίβεια εσύ τους έφτιαξες, αλλά τόσο καιρό που τα σχήματα πια ξεπερνάνε το μπόι σου κι απ’ τη μεγαλοσύνη τους νιώθεις τιμή που εσύ στην όλη μικρότητά σου βρέθηκες να πρωταγωνιστείς σε αυτά, μάλλον πείστηκες για το αντίθετο.

Ίσως για αυτό δεν αναρωτήθηκες ποτέ γιατί η αυτού μεγαλειότητά σου –στην αίθουσα του θρόνου, εκεί που όλοι οι μικροί γίνονται μεγάλοι, στο χώρο εκείνο που υποτίθεται ότι όλοι σε λατρεύουν, υποκλίνονται στην οντότητά σου και προσεύχονται σε όποιο Θεό πιστεύουν ή σε όποιον πιστεύεις εσύ να ευημερείς– βλέπει μόνιμα το ίδιο έργο.

Μόνιμα οι εκδηλώσεις λατρείας παύουν αντί να εδραιώνονται, όλοι αδειάζουν την αίθουσα βαριεστημένοι πάνω που νόμιζες ότι τώρα αρχίζει το καλό κι εσύ μένεις μοναχικά στο θρόνο να μετράς σχήματα γύρω μέχρι την επόμενη φορά. Να μετράς απουσίες, να μετράς τι σου πήραν. Να μετράς και να βγαίνει πάντα για αποτέλεσμα ο αριθμός ένα. Αυτό το ένα και μοναδικό εσύ που ξέμεινε πίσω.

Την επόμενη κιόλας μέρα βγάζεις φιρμάνι να δικαστούν και να ενοχοποιηθούν κι εν τέλει να εκτελεστούν όλοι. Γιατί σε αδίκησαν, γιατί δεν ανταπέδωσαν την αγάπη και την γενναιοδωρία σου πάλι, γιατί δεν πήρες όσα άξιζες, γιατί άνοιξαν ξανά αυτόν τον κύκλο που το σχήμα της μοναξιάς μοιάζει τόσο με του κορμιού σου. Πάλι. Κορμί που χτυπιέται, κλαίει και πονάει εξαιτίας του κεφαλιού που το κυβερνάει.

Και μια μέρα θα χαλάσει. Θα ξεκουρδιστεί τελείως. Θα θέλεις να το βάλεις μπροστά και δε θα παίρνει. Θα νιώθεις το αίμα σου να κυλάει, αλλά να μη ζεσταίνει τη μηχανή σου πάνω στην οποία θα έβλεπες τον κόσμο. Γιατί για να τον δεις πρέπει πρώτα να δεις εσένα. Έτσι, δε θα χαλάσει σήμερα που βράζεις από θυμό κι αίσθημα τιμωρίας για όσα δεν πήρες. Θα χαλάσει εκείνη τη μέρα που πια δε θα έχει μείνει κάνεις άλλος να κατηγορήσεις, γιατί απ’ την αρχή έφταιγες μόνο εσύ.

Εσύ έθρεφες τον κύκλο με όσα δεν άξιζες μόνο και μόνο για να τον μεγεθύνουν πάνω απ’ το μπόι σου όσα τους είπες να μη σου δώσουν. Αφού δεν πίστευες ότι τα άξιζες, γιατί να τα πάρεις στην τελική; Απ’ την αρχή δε σε έβλεπες γιατί τα σχήματα σου τρώγανε την όραση.

Ανάμεσα στα διαλείμματα των στροβιλισμών γύρω σου έκλεβες κι από μια ματιά του τι είσαι, αλλά ήταν μικρή και λίγη και λίγα σου έδιναν. Κάθε φορά. Κι η επανάληψη όλων αυτών των φορών και των φθαρμένων οράσεων έγινε η πραγματικότητα κι η αλήθεια σου. Δε στάθηκες στο δικό σου ύψος –όποιο κι αν ήταν– να σε κοιτάξεις από πάνω μέχρι κάτω και για κάθε πόντο σου να διεκδικήσεις την αξία του. Γι’ αυτό ξανά και ξανά δε στην έδωσε κανείς, γιατί δεν την ήξερες ούτε εσύ ο ίδιος.

Και συνήθισες σε αυτό το φαύλο κύκλο που δεν έκλεινε ποτέ να μην παίρνεις όσα δίνεις και να φταίνε οι άλλοι. Γιατί είναι πάντα πιο εύκολο να κοιτάξεις έξω για τον φταίχτη παρά μέσα. Μέσα δεν έχει φανταχτερά κυκλάκια που τάζουν και κάνουν ελκυστικά σχήματα ολόγυρά σου. Μέσα έχει σκάψιμο, αμφιβόλου ποιότητας ευρήματα, έχει χρυσάφι μόνο κάτω απ’ τα περιττώματα και πολλή παραδοχή που έρχεται μόνο με ιδρώτα και κόπο που δε βλέπει κανείς, δεν επαινεί κανείς και δεν καταλαβαίνει και κανείς. Όπως και κανείς δε  χρειάζεται τον κύκλο.

Είναι παρηγοριά σε έναν άρρωστο που πρέπει να πεθάνει για να γεννηθεί ένας άλλος υγιής. Αυτός που αν του αρέσει να κόβει συνέχεια εισιτήριο για το ίδιο έργο, τουλάχιστον σε αυτό να πρωταγωνιστεί, να είναι ευτυχισμένος και να παίρνει όσα δίνει -τα οποία μετριούνται μόνο με το μπόι της πληρότητάς του και όχι της ακτίνας του ίδιου κύκλου ξανά και ξανά.

Αλλιώς, καμία προβολή δεν αξίζει τα λεφτά της. Όχι μόνο γιατί θα είναι πάντα η ίδια άρρωστη επανάληψη αλλά γιατί θα είσαι πάντα εσύ στο τέλος ο μόνος θεατής. Σήκω και φύγε απ’ την αίθουσα, βγες έξω απ’ τον κύκλο, βγες έξω από σένα. Το σόου τελείωσε.