Ζηλεύεις αφόρητα για να μην υποψιαστεί ότι τον απατάς

Ζηλεύεις. Δεν το κρύβεις. Αντιθέτως, το δείχνεις καθημερινά. Ίσως η ζήλια σου να είναι πραγματική, ίσως και όχι. Μπορεί ν’ αποσκοπεί κάπου. Να σε γλυτώνει από υποψίες, κατηγορίες και πιθανές εντάσεις. Να είναι ένα χρήσιμο άλλοθι στις σκέψεις του άλλου σου μισού περί απιστίας. Πιθανότατα, να μην κατανοείς τις ανασφάλειες του ανθρώπου που έχεις δίπλα σου για το αν είσαι μόνο εκεί ή παίζει το ματάκι σου.

Πρέπει, λοιπόν, με κάποιον τρόπο να αποφύγεις αυτές τις συζητήσεις και τις πολλαπλές ερωτήσεις, με τις οποίες σε βομβαρδίζει καμιά φορά. Οπότε, πώς θα θολώσεις τα νερά για να ξεφύγεις; Θα προσποιείσαι πως ζηλεύεις κι εσύ το ίδιο, ίσως και περισσότερο. Βέβαια, παίζει και το άλλο σενάριο. Αυτό, που δε βαριέσαι μόνο τις ανασφάλειές του, αλλά και τον ίδιο τον άνθρωπο, οπότε θες λίγη ποικιλία, έτσι για να μην πλήττεις.

Και δε μιλάμε γι’ αυτό το μικρό τσιμπηματάκι ζήλιας, που λίγο-πολύ το νιώθουμε όλοι, αλλά για αφόρητη ζήλια -στα όρια της παθολογικής. Έτσι, για να είναι πειστικό το θέατρο και να θεωρεί ότι έχεις καθαρή τη φωλιά σου.

Εντάξει, τραβηγμένη αυτή η λύση, κατανοητό, αλλά δεν είναι λίγοι πλέον αυτοί, που την εφαρμόζουν. Και στηρίζεται, βέβαια, σε μια κάποια λογική. Όταν βρίσκεσαι σε μια σχέση, μέσα στα πλαίσια της οποίας δείχνεις συνεχώς στον άλλο ότι ζηλεύεις αφόρητα, ότι δε σηκώνεις μύγα στο σπαθί σου και δε διαπραγματεύεσαι, ούτε στο ελάχιστο, τον αριθμό των ατόμων στη friend list του, καταφέρνεις όχι απλώς να ρίχνεις στάχτη στα μάτια, αλλά ολόκληρα σταχτοδοχεία φέρνεις τούμπα.

Δε λέω, καμιά φορά, μπορεί όντως να ζηλεύεις, αλλά το πιο πιθανό είναι να γίνεσαι θύμα της ίδιας σου της στρατηγικής, γιατί έτσι συνήθισες μέσα απ’ το θέατρο. Κι όταν το λες στην παρέα, ούτε αυτοί δε σε πιστεύουν. Και πώς να σε πιστέψουν, αφού μέχρι τώρα η ζήλια σου γι’ αυτόν τον άνθρωπο είναι προσποιητή;

Επιπλέον, το πόσο θες τον άνθρωπο, με τον οποίο είσαι σε σχέση, δε θα κριθεί απ’ το αν ζηλεύεις ή όχι. Είναι πολλοί από εμάς, οι οποίοι όχι μόνο δε φοβούνται έναν πιθανό αντίζηλο, αλλά αντιθέτως γοητεύονται που το αντικείμενο του πόθου τους γίνεται –άξια βέβαια– και αντικείμενο θαυμασμού κάποιου άλλου ατόμου.

Το σημείο που κρίνεται ο έρωτας σου είναι πώς θα χρησιμοποιήσεις αυτή τη μέθοδο, που εφαρμόζεις. Μπορεί απλώς, να είσαι απ’ αυτούς, που αντιπαθούν τις σκηνές, μπορεί να ξενερώνεις μόνο στη σκέψη ότι ο καλός σου ή η καλή σου έχει δεύτερες σκέψεις για σένα, οπότε αυτόματα, χρησιμοποιώντας τη μέθοδο της υποτιθέμενης ζήλιας, εξαλείφεις κάθε ανούσιο τσακωμό ή κάθε πιθανό φόβο, που έχει το ταίρι σου ότι μπορεί να βρεθεί να μην περνάει κάτω απ’ την πόρτα.

Αυτό το κατανοούμε σ’ ένα βαθμό. Βαρέθηκες τις σκηνές και προσπαθείς να αφανίσεις τις αφορμές, που βρίσκει για να σε κατηγορήσει. Πώς; Σκορπώντας εσύ πρώτα κατηγορίες. Θα κουραστεί να δικαιολογεί, θα καταλάβει ίσως πως νιώθεις υπό την πίεση που σου ασκεί και ελπίζεις ότι θα σταματήσει.

Βέβαια, μπορεί να ανήκεις στη δεύτερη κατηγορία εκείνων, που θέλουν να έχουν στη ζωή τους αυτήν την ποικιλία, που λέγαμε. Στη συγκεκριμένη περίπτωση έχεις δείξει ότι δε μοιράζεσαι τον άνθρωπό σου, δε δέχεσαι ούτε κατά διάνοια επαφές με άτομα, που μπορεί να αποτελέσουν κίνδυνο για τη σχέση σας γιατί θέλουν αυτό, που έχεις εσύ.

Αυτή η τακτική σου σε παρουσιάζει ως άτομο που απεχθάνεται την απιστία, αφοσιωμένο στον έρωτά σας και σε καθιστά στα μάτια του αγαπημένου σου, άνθρωπο που δε θα έκανε ποτέ λαδιά σ’ αυτόν που αγαπάει. Εξάλλου, δε θα έκανες αυτό που δε θα ήθελες να πάθεις. Σωστά; Έτσι, σκέφτεται το ταίρι σου και κοιμάται ήρεμο τα βράδια.

Κέρδισες την εμπιστοσύνη του, δε θα σε υποψιαστεί ποτέ. Αποκλείεται να τον κερατώσεις. Εσύ; Που τον θες μόνο για πάρτη σου; Είναι δυνατόν να του τη φέρεις; Αφού έχεις δείξει πόσο «κατά» είσαι σ’ αυτά τα θέματα. Αφού τρελαίνεσαι στην ιδέα, έστω και να κοιτάξει αλλού.

Συγχαρητήρια, πείστηκε, βγάλε το φωτοστέφανο! Άδειασε η αυλαία και το χειροκρότημα δικό σου.