Μετά από τόσα χρόνια γάμου το διαζύγιο είναι ένας μικρός θάνατος

Πέρασαν ήδη τριάντα χρόνια, τα εικοσιπέντε των οποίων είστε παντρεμένοι. Ουσιαστικά, μεγαλώσατε μαζί, κάνατε οικογένεια, παιδιά. Περάσατε δια πυρός και σιδήρου. Στα εύκολα, αλλά και στα δύσκολα, ήσασταν μαζί, μια γροθιά. Ο χρόνος κύλησε σαν νεράκι. Αφοσιωθήκατε στο χτίσιμο της σχέσης και την ανατροφή των παιδιών. Τίποτα δε σας χαρίστηκε, για όλα παλέψατε, διεκδικήσατε, κερδίσατε, χάσατε, τίποτα δεν έμοιαζε ικανό να μπει πάνω από εσάς και την οικογένειά σας.

Θα μου πεις, λογικό είναι. Πάνω από τη μισή σας ζωή την περάσατε μαζί. Έχετε ξεχάσει πώς είναι να είστε χώρια. Φυσικά, όπως είναι αναμενόμενο, κάποιες φορές ξεχνάτε και πώς είναι να είστε μαζί. Η υπερβολική οικειότητα που αναπτύχθηκε μεταξύ σας σας φέρνει πολύ συχνά στην κατάσταση του να ξεχνάτε πως δεν είστε αδέρφια ή απλοί συγκάτοικοι και γονείς, αλλά ζευγάρι, εραστές και σύντροφοι. Δύσκολο, φυσικά, να κρατήσεις πάντα τις ισορροπίες. Η ρουτίνα, η καθημερινότητα, η διαρκής συναναστροφή του ενός με τον άλλο, ίσως σας έκανε να νιώσετε πως τώρα πια δεν υπάρχει κάτι περαιτέρω να ανακαλύψετε, πως όλα είναι δεδομένα, κεκτημένα. Τα παιδιά μεγάλωσαν πια, το ένα είναι ήδη ενήλικο και το άλλο οδεύει προς την ενηλικίωση. Σε λίγο δε θα σας χρειάζονται, έχουν πάρει το δρόμο τους στη ζωή και θα μείνετε οι δυο σας.

Ξαφνικά, όλα κινδυνεύουν να χαθούν. Νόμιζες πως τόσα χρόνια είχατε βάλει πολύ γερές βάσεις στο οικοδόμημα της κοινής σας ζωής και πορείας. Όμως τα θεμέλια εμφανίζουν ρωγμές. Ο ένας παίρνει την απόφαση να χωρίσετε. Μια λέξη που δε φανταζόσουν ότι θα ακούσεις ποτέ. Διαζύγιο. Τα τύμπανά σου κλυδωνίζονται και μόνο στο άκουσμα της λέξης αυτής.

Είχατε πολλούς μήνες να νιώσετε και να συμπεριφερθείτε σαν ζευγάρι, να αγγίξετε ο ένας τον άλλο. Η ερωτική επιθυμία στα τάρταρα kι η αδελφοποίηση μεταξύ σας έδειχνε να εγκαθίσταται στη σχέση σας. Όμως, σκέφτεσαι, όχι και διαζύγιο. Δεν είναι λόγοι αυτοί να διαλύσεις μια κοινή ζωή που ήδη μετράει πάνω από τρεις δεκαετίες. Χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου. Ο σύντροφός σου μοιάζει ξαφνικά ξένος στα μάτια σου. Όχι, δεν μπορεί, ο άνθρωπος αυτός που γνωρίζεις καλύτερα κι από την παλάμη του χεριού σου, να έχει αλλάξει τόσο και να ετοιμάζεται να διαλύσει με τόση ευκολία το γάμο σας.

Κάθε μέρα που περνάει πιάνεις τον εαυτό σου να προσπαθεί απεγνωσμένα να συνειδητοποιήσει τι έχει γίνει, πού έφταιξες, τι πήγε λάθος. Τα συναισθήματα μέσα σου εναλλάσσονται. Οργή, θυμός, πόνος, αγωνία. Φυσικά δεν περιορίζονται στο εσωτερικό σου. Μη μπορώντας να τα ελέγξεις, καθώς κατακλύζεσαι από αυτά, κάνεις συχνά ξεσπάσματα. Δυστυχώς, τις περισσότερες φορές, τα παιδιά σας γίνονται μάρτυρες αυτών κι ακόμα χειρότερα, πάνω στα νεύρα και των δυο σας τα βάζετε στη μέση, ζητώντας τους να πάρουν θέση υπέρ του ενός ή του άλλου.

Δεν είστε όμως πλέον παιδιά, έχετε παιδιά. Τέτοιες καταστάσεις δεν ωφελούν κανέναν, τουναντίον δημιουργούν πολύ περισσότερα προβλήματα και μεγεθύνουν τα ήδη υπάρχοντα. Αν η σχέση σας, ακόμα και μετά από τόσα χρόνια κοινής πορείας έφτασε στο τέλος της, φροντίστε τουλάχιστον να την αντιμετωπίσετε σαν ώριμοι νοήμονες ενήλικες κι όχι παιδαρέλια που προσπαθούν πεισματικά να περάσει το δικό τους.

Κάποτε αγαπηθήκατε πολύ, περάσατε πολλά και δε θα πάψετε ποτέ να είστε οικογένεια ακόμη κι αν χωρίσετε, γιατί πάντα θα σας ενώνουν τα παιδιά σας. Καθίστε ήρεμα, μια μέρα που τα παιδιά θα λείπουν από το σπίτι, και συζητήστε τους λόγους που φτάσατε ως εδώ. Φροντίστε να είστε ειλικρινείς με τον εαυτό σας, τα συναισθήματά σας αλλά και μεταξύ σας. Προσπαθήστε να κατανοήσετε αυτούς τους λόγους και να καταλάβετε ο ένας τον άλλο. Αν ο γάμος σας έχει όντως φτάσει σε αδιέξοδο κι έστω ο ένας από τους δύο επιμένει στο διαζύγιο, τότε αυτό να ακολουθήσετε από κοινού.

Για να είναι δυο άνθρωποι μαζί, χρειάζεται να συμφωνούν και οι δύο, μα για να χωρίσουν αρκεί μόνο ο ένας. Φροντίστε όμως αυτό το τέλος να είναι αντάξιο της αρχής που κάνατε μαζί, όταν ξεκινούσατε την κοινή σας ζωή με αλληλοσεβασμό κι αγάπη. Σεβαστείτε πως κάποτε ο σύντροφός σας ήταν η ξεκάθαρη και συνειδητή επιλογή σας και παρέμεινε έτσι για πολλές δεκαετίες. Δε το αξίζετε λοιπόν να τελειώσετε ως εχθροί, αλλά ως συνειδητοποιημένοι ενήλικες που έχουν -ακόμα πιο σημαντικό- την τύχη να είναι γονείς με μεγάλα παιδιά, στα οποία πρέπει να συνεχίσουν να δίνουν το σωστό παράδειγμα.