Κάθε στιγμή που περνά μας αφήνει κάποιους άλλους

Κάποιος κάπου είπε (σαν παραμύθι ακούγεται ίσως αυτή η ιστορία):«Ζήσε τη στιγμή γιατί ανάμνηση δεν αργεί να γίνει». Αλτρουιστικό ίσως ακούγεται και πιο ρομαντικό πεθαίνεις, κλισέ, αν θέλετε πείτε το.

Ζώντας, λοιπόν, κάθε λεπτό σαν να ‘ναι ξεχωριστό –γιατί μην ξεχνάτε πως ποτέ δε θα είστε ίδιοι με το λεπτό που μόλις πέρασε– αποφασίστε και σκεφτείτε πώς θέλετε να το ξοδέψετε. Αν θα το εκμεταλλευτείτε ή αν απλώς θα το αφήσετε να περάσει χωρίς καμία σημασία. Αν κι ακόμα κι η αδράνειά μας παίζει ρόλο στο πώς διαμορφώνεται αυτή η καθημερινότητα που καταλήγουμε να την ονομάζουμε «ζωή».

Αναρωτιέμαι αν συνειδητοποιούμε τη ζωή που χάνουμε, τις στιγμές που πέρασαν κι έγιναν αναμνήσεις. Το πρόβλημα που δημιουργείται στον ανθρώπινο εγκέφαλο με αυτές είναι πως έρχονται στο μυαλό μας σαν τα διαφημιστικά μηνύματα όσο παρακολουθούμε μια ταινία. Όπου ταινία ας θεωρηθεί η ρουτίνα μας κι όπου διαφημίσεις οι στιγμές που μας θυμίζουν ποιοι ήμασταν κάποτε, πώς ήμασταν όταν μοιάζαμε ευτυχισμένοι.

Κλείνεις τα μάτια και βλέπεις τον εαυτό σου να χαμογελά, όταν αυτός δρούσε, ασκούσε πίεση, διεκδικούσε και δεν περίμενε απλώς την πλοκή να εξελιχθεί μέχρι να τον απελευθερώσουν απ’ την ανία του οι τίτλοι τέλους.

Κάθε ανάμνηση που έχει δημιουργηθεί είναι εκεί για να σου θυμίσει κάθε άγγιγμα, κάθε μυρωδιά, μία απλή λέξη, τα πιο μικρά στήνουν ένα ολόκληρο σκηνικό. Κι αυτό το σκηνικό μοιάζει με μια ολόκληρη εποχή που εσύ ήσουν ένας άλλος εαυτός, ή ίσως η καλύτερη εκδοχή σου.

Και να που τώρα οι διαφημίσεις θα κοπάσουν κι η ταινία ξεκινάει ξανά. Μόνο που αυτή τη φορά πιάνεις τον εαυτό σου να μην μπορεί να συγκεντρωθεί, γιατί πια αρχίζεις να ζητάς εκείνα τα διαλείμματα, να θυμάσαι εσένα όπως ήσουν κι όπως ποτέ ξανά δε θα είσαι.

Γιατί μπορούμε να γίνουμε ξανά εξίσου χαρούμενοι ή δυστυχισμένοι, μα θα ‘ναι μια αλλιώτικη χαρά ή δυστυχία, αφού κάθε δευτερόλεπτο είμαστε άλλοι. Τόσο απλό και τόσο δύσκολο, αφού η αλλαγή δεν είναι εμφανής στο άμεσο μέλλον, παρόν που έχει ήδη προλάβει να γίνει παρελθόν. Έλα όμως που τα δευτερόλεπτα κρατούν λίγο μόνο, αλλά σημαδεύουν βαθιά, τόσο που από μόνα τους αρκούν να αλλάξουν τα πάντα κάθε φορά.

Κάθε φορά τόσο διαφορετική απ’ την προηγούμενη, ακόμα κι αν το σκηνικό φαινομενικά μοιάζει ίδιο. Τίποτα δεν είναι ίδιο, επειδή αυτά τα δευτερόλεπτα κατάφεραν να αλλάξουν εμάς και να προσθέσουν χαρά, πόνο, δάκρυ, γέλιο∙ κάτι μοναδικό κι αυθεντικό που δεν προϋπήρχε αντίγραφο αυτού.

Καμία στιγμή δεν είναι ίδια με την προηγούμενη. Για τον απλούστατο λόγο πως ο εαυτός μας έχει ήδη αλλάξει έστω και λίγο, όσο λίγο κρατάει κι ένα δευτερόλεπτο. Είναι οι στιγμές του εαυτού μας που κάποιοι έρχονται να τις απολαύσουν, κάποιοι άλλοι για να πληγώνουν ή να πληγωθούν από αυτές. Στιγμές που κρατάνε τόσο ώστε να δημιουργήσουν ή στο χειρότερο σενάριο να καταστρέψουν –ή, αν σταθείτε τυχεροί, να ευτυχίσουν τον εαυτό σας, αυτό που είστε τώρα.

Μετά από μια στιγμή, πάλι σκάνε οι διαφημίσεις κι οι αναμνήσεις, που μπορούν να διακόπτουν την ταινία, αλλά δεν είναι σε θέση να διακόψουν τη ζωή -ή μάλλον ρουτίνα θα ήταν το όνομά της. Ζωή είναι οι στιγμές μας πάνω σε αυτόν τον πλανήτη, κι αυτές μοιάζουν με μικρά τρέιλερ, με διαλείμματα για διαφημίσεις, σε καμία περίπτωση με μια ταινία. Όσο ενδιαφέρουσα και να ‘ναι η πλοκή της, οι διαφημίσεις πάντα μα πάντα θα μας ξεμουδιάζουν, θα έχουν μια νότα μουσικής που σε κλείνουν μέσα στις στιγμές που δημιούργησαν τις πιο πολύτιμες αναμνήσεις.