Πέτα τα στερεότυπα και τις ταμπέλες

«Οι γυναίκες λειτουργούν με το συναίσθημα ενώ οι άντρες με τη λογική». «Οι γυναίκες ερωτεύονται με τα αφτιά κι οι άντρες με τα μάτια». «Οι γυναίκες πρέπει να μην έχουν μεγάλη ερωτική εμπειρία ενώ οι άντρες μπορούν να έχουν όσες θέλουν». Αυτές και μερικές ακόμα (αυθαίρετες και κάπως αστείες μες στην τραγικότητά τους) παραδοχές που έχουν να κάνουν με τα δύο φύλα, διαχωρίζοντάς τα, απασχολούν (άλλοτε επιβεβαιώνοντας κι άλλοτε ευτυχώς απορρίπτοντάς τα) πολλούς εκεί έξω, προκαλώντας σύγχυση.

Άντρας και γυναίκα. Θηλυκό κι αρσενικό. Με μία λέξη άνθρωπος. Κι ως άνθρωπος με διαφορετική προσωπικότητα, χαρακτήρα και χαρακτηριστικά θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται ο καθένας μας. Όλοι μας έχουμε δει γυναίκες ευαίσθητες, να κλαίνε με λυγμούς όπως επίσης κι άντρες να λυγίζουν και να ξεσπάνε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Όλοι μας έχουμε γνωρίσει άντρες σκληρούς, πειθαρχημένους, τέρατα λογικής όπως επίσης και γυναίκες άκαμπτες, αυστηρές, κυνικές. Υπάρχουν γυναίκες που βάζουν την καριέρα τους πάνω άπ’ όλα κι άντρες που τα παράτησαν όλα γιατί θέλουν να κάνουν οικογένεια.

Ένας άνθρωπος έχει χαράξει, βάσει της ηλικίας του, μια πορεία στη ζωή του. Αναλόγως των μοναδικών βιωμάτων του έχει διαμορφώσει ορισμένες πεποιθήσεις και –εύχομαι να– ξέρει τι θέλει απ’ τον εαυτό του και τους άλλους. Αυτό σημαίνει ότι έχει περάσει από διάφορα στάδια, έχει κάνει πειράματα, απ’ το να γνωρίσει διαφορετικούς (κι ορισμένους για εκείνον ακατάλληλους) ανθρώπους, να μπει σε λάθος σχέσεις, να κάνει κι άλλα λάθη, να ψάξει τι του αρέσει και τι όχι, τι του ταιριάζει και πώς θέλει να συμπεριφέρεται. Με μία φράση «έχει φάει τα μούτρα του» και συνεχίζει να προσπαθεί για το καλύτερο γι’ αυτόν. Αυτό που τον γεμίζει και τον κάνει να νιώθει ευτυχισμένο.

Πόσο πιο εύκολα θα ήταν όλα αν αντιμετωπίζαμε τον απέναντί μας ως άνθρωπο κι όχι ως προς ένα βασικό χαρακτηριστικό του γνώρισμα, όπως είναι το φύλο του; Πόσο πιο όμορφη θα ήταν η ζωή μας αλλά και η ζωή των γύρω μας αν πριν κρίνουμε οποιουδήποτε τη συμπεριφορά ως απρεπή ή ανάρμοστη, γενικεύοντας και κατηγοριοποιώντας τον βάσει του φύλου του, κι όχι μόνο, σκεφτόμασταν με την κοινή λογική ότι είναι απλά ένας άνθρωπος που έχει ανάγκες κι επιθυμίες; Αν μας υπενθυμίζαμε πως επειδή παρατηρούμε κάποιον δε σημαίνει πως τον ξέρουμε κιόλας.

Όπως είπε και ο Γκάντι «Το δικαίωμα να πει τα πιο σκληρά λόγια για τους ανθρώπους έχει μόνο εκείνος που τους απέδειξε ότι πραγματικά νοιάζεται γι’ αυτούς». Αν το κάνεις από χόμπι, άλλαξέ το. Αν δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις, αυτό είναι πρόβλημά σου κι όχι πρόβλημα εκείνου που δείχνεις με το δάχτυλο.

Κλισέ και στερεοτυπικές αντιλήψεις τρυπώνουν διαρκώς στις σκέψεις μας κι επιχειρούν να δώσουν άλλοθι στις πιο τραγικές συμπεριφορές μας. Οι άνθρωποι οφείλουν αν όχι να αγαπάνε έστω να σέβονται ο ένας τον άλλον. Κι είναι η μόνη υποχρέωση που έχουν απέναντι στην ανθρωπότητα και πρωτίστως στον ίδιο τους τον εαυτό. Από εκεί και πέρα το φύλο όπως κι η καταγωγή, η θρησκεία ή το χρώμα του καθενός είναι ένα τυχαίο γεγονός, όπως κι η ίδια η σύλληψή μας. Αυτό που δεν είναι τυχαίο είναι το ποιοι επιλέγουμε να είμαστε και ποια είναι η ζωή που θέλουμε να ζήσουμε. Κι αυτό είναι καθαρά προσωπική υπόθεση.

Γιατί αν θυμάσαι πως «το μυαλό είναι σαν το αλεξίπτωτο και λειτουργεί καλύτερα όταν είναι ανοιχτό», καμία πτώση και καμία κριτική δε θα μπορέσει να σε φοβίσει και να σε σταματήσει από αυτό που πραγματικά θέλεις να γίνεις κι έχεις ονειρευτεί. Τον ιδανικό σου εαυτό.