Στη φιλία επιβάλλεται να ‘σαι ο εαυτός σου

Φιλία. Λέξη γένους θηλυκού, ουσιαστικό και συνάμα έννοια ουσιαστική. Δυσεύρετη πλέον, όσο οι άνθρωποι επικοινωνούν όλο και πιο δύσκολα. Πολλούς μπορείς να αποκαλείς «γνωστούς» ή και το κλασικό «παρεάκι», όμως λίγοι παίρνουν τον τίτλο των πραγματικών σου φίλων.

Κι είναι αυτοί που μπήκαν στη θέση σου και σ’ ένιωσαν εκείνες τις μέρες που ήσουν στα πατώματα, εκείνοι που σου έδωσαν ολόκληρο το μπουκάλι με το κρασί όταν είπες «άλλο ένα ποτηράκι, να πάνε κάτω τα φαρμάκια», εκείνοι που σε υποστήριξαν στον τσακωμό, ακόμα κι αν ήσουν λάθος. Ήταν αυτοί που δεν προσπάθησαν να αλλάξουν ούτε μισό χαρακτηριστικό σου, παρόλο που δεν ταίριαζε στη δική τους ιδιοσυγκρασία. Σε δέχτηκαν και σε αγάπησαν γι’ αυτό που είσαι και μίσησαν μαζί σου όσους δεν το έκαναν.

Στη διάρκεια της ζωής σου θα γνωρίσεις πολλούς ανθρώπους. Άλλοι θα σου αφήσουν μια γεύση αδιαφορίας, σαν η γνωριμία μαζί τους να μην πραγματοποιήθηκε ποτέ, άλλοι θα σε κάνουν να πιστέψεις πως αξίζουν για φίλοι σου, μέχρι το πυροτέχνημα να σκάσει και να γεμίσει ο τόπος απογοήτευση. Όμως θα υπάρξουν κι αυτοί που ήρθαν για να μείνουν. Ίσως να μην τους καταλάβεις απ’ την αρχή, να μην ξέρεις πώς θα εξελιχθεί η σχέση σας. Είναι σαν τον έρωτα, ώρες-ώρες, η φιλία. Αυτοί που θα κάνουν το μεγαλύτερο σαματά στην καρδιά μας έρχονται συνήθως αθόρυβα. Τους ξεχωρίζεις με τον καιρό.

Μόνοι τους κερδίζουν τα πρωτεία στη ζωή σου. Θα σε συμβουλεύσουν στα ζόρια σου, θα σε μαλώσουν, αν χρειαστεί, όταν τα κάνεις όλα μαντάρα, όταν βλέπουν το λάθος στις πράξεις σου, αλλά θα είναι εκείνοι που θα πουν στο τέλος με στοργική φωνή «Εσύ δεν πρόκειται να αλλάξεις ποτέ». Και δε θέλουν κιόλας να αλλάξεις.

Γουστάρουν την παρέα σου γι’ αυτό ακριβώς που είσαι. Θα στεναχωρηθούν αν σε δουν να αλλάζεις με τον καιρό κι ίσως να μη στο πουν, ίσως να καμουφλάρουν το παράπονό τους πίσω από ένα «Πού είναι αυτός-ή, που ήξερα; Τι έκανες στο φιλαράκι μου;», αλλά ποτέ δε θα σε κατακρίνουν. Θα ‘ναι πάντα εκεί, χωρίς να τους πεις τίποτα, πριν καν τους το ζητήσεις.

Πολλοί ξεγελαστήκαμε από δήθεν φίλους. Νομίζαμε πως μας ταιριάζουν, ότι νοιάζονταν για εμάς, αλλά πέσαμε έξω. Το ενδιαφέρον τους κι οι συμβουλές τους ότι δήθεν πρέπει να αλλάξουμε για το καλό μας, ότι πρέπει να ωριμάσουμε, ότι δεν είναι σωστές οι απόψεις μας κι άλλα τέτοια παρεμφερή, μάλλον δεν ήταν δείγματα της αγάπης τους. Να το φοβάσαι και να το σκέφτεσαι δυο και τρεις φορές, όταν ένας «φίλος» σου σε διορθώνει ξεκινώντας από αυτή τη μικρή αλλά τόσα ύπουλα εννοούμενη φράση «Να, δες κι εμένα…». Να μη δεις τίποτα! Κλείσε ερμητικά τα μάτια και κάνε ό,τι κρίνεις εσύ σωστότερο.

Συχνά, οι άνθρωποι που θέλουν να μας αλλάξουν, δεν έχουν πάντα στόχο το καλό μας. Έχουν καλά κρυμμένες ανασφάλειες για το χαρακτήρα τους τον ίδιο, τις οποίες πολλές φορές δεν έχουν τη δύναμη να εκτοπίσουν. Βρίσκουν, λοιπόν, εσένα και κάπως έτσι ξεκινάει το πείραμα. Σε μετράνε, σε κόβουν και σε ράβουν και προσπαθούν να σε φέρουν στα μέτρα τους. Ταμάμ. Ένας τέλειος κλώνος της συμπεριφοράς τους, τώρα νιώθουν καλύτερα. Δε θα τους ρεζιλεύει πια το δυνατό γέλιο σου στις καφετέριες, τα κρύα σου ανέκδοτα στην παρέα, η τρελή απόχρωση που έκανες στο μαλλί σου δε θα χαλάει το image τους. Άλλαξες. Ή, μάλλον, σε άλλαξαν.

Δεν το καταλάβαμε απ’ την αρχή, αλλά ευτυχώς υπήρχαν κι εκείνοι οι αληθινοί που μας άνοιξαν τα μάτια. Μας είδαν να επηρεαζόμαστε, να αλλοιώνουμε τα χαρακτηριστικά μας, που εκείνοι έκαναν τόσο κόπο να μας πείσουν να αφήσουμε ίδια κι απαράλλαχτα. Γιατί αυτά μας καθιστούν μοναδικούς. Γιατί αυτά ξεχώρισαν όταν σε αποκάλεσαν «κολλητάρι» τους, αυτά σε έκαναν να κερδίσεις την εμπιστοσύνη τους, την εκτίμησή τους.

Κι είναι αυτός ο ξεχωριστός χαρακτήρας σου που τους κάνει να γελάνε με την καρδιά τους σε κάθε σου χαρά και να κλαίνε μαζί σου στις λύπες σου, ακούγοντας εκείνο το κομμάτι το δικό σας και βρίζοντας καθέναν που θα απειλήσει τη φιλία σας. Θα είναι εκεί για σένα, όπως κι αν είσαι, με όλες σου τις –τέλειες γι’ αυτούς– ατέλειες, θα ανέχονται κάθε ιδιαιτερότητά σου, θα σε κράζουν για τα ελαττώματά σου, αλλά θα σ’ αγαπάνε πιο πολύ γι’ αυτά. Γιατί είσαι εσύ, όχι μια τέλεια τυποποιημένη εκδοχή που θα ‘ναι αρεστή σε όλους. Και στην πραγματική φιλία το να είναι κανείς ο εαυτός του επιβάλλεται, δεν επιτρέπεται απλώς.