Τα πράγματα είναι ίσως πιο απλά από ό,τι πολλές φορές νομίζουμε. Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν καθημερινά απ’ τις ζωές μας, έχουμε μάθει πλέον όμως να αντιμετωπίζουμε τις μετακινήσεις τους, τις εισόδους και τις εξόδους τους, με ωριμότητα. Είναι κρίμα, λοιπόν, όταν έχουμε την ευκαιρία στα χέρια μας να περάσουμε απλά καλά, χωρίς περισσότερη ανάλυση και βαθύτερη προσδοκία, να την πετάμε με τόσο εύκολο τρόπο, μπερδεύοντας πολλές φορές τους εαυτούς μας με λάθος σήματα συναισθημάτων.
Τους γνωρίζουμε στα κλαμπ, στις καφετέριες, στο μετρό ακόμα και στους δρόμους, όμως όσο κι αν διαφέρουν, έχουν ένα κοινό μεταξύ τους: μας τραβάνε την προσοχή με τέτοιο τρόπο που προκαλούν μια γλυκιά σύγχυση στις σκέψεις μας. Συνήθως, είναι εκείνοι απ’ τους οποίους περιμένουμε πολλά, εξιδανικεύοντάς τους, και τελικά στο τέλος παίρνουμε λίγα, αν όχι τίποτα. Σίγουρα όχι τίποτα, γιατί όλοι κάτι μας δίνουν.
Θα ‘μασταν, όμως, πολύ πιο ήρεμοι και πολύ λιγότερο απογοητευμένοι αν εξαρχής δεν πιέζαμε τις καταστάσεις, αν μαθαίναμε να αφήνουμε τα πράγματα να κυλούν ομαλά, όπως τα φέρει η στιγμή, χωρίς όρκους, υποσχέσεις και δεσμεύσεις. Μόνο που αυτό, συνήθως, το συνειδητοποιούμε αργά. Δεν είναι λίγες οι φορές που –αν βρούμε το θάρρος– θέλουμε να γυρίσουμε σε κάποιους και να τους πούμε ότι μαζί τους ίσως θα έπρεπε να το δούμε πιο χαλαρά, να μην τους πάρουμε στα σοβαρά κι απλώς να διασκεδάσουμε με διαφορετικό τρόπο.
Παρ’ όλα αυτά μπλέξαμε μαζί τους γιατί το θέλαμε κι εννοείται πως κανένας δε μας έβαλε με το ζόρι σε αυτό το «κάτι» που μαζί ζήσαμε, κι ας μην μπορεί ούτε καν να προσδιοριστεί. Περάσαμε όμορφα, αλλά τελειώσαμε άσχημα κι ίσως αν δεν είχαμε μπει στο τριπάκι να χτίσουμε προσδοκίες και να φανταστούμε πολλά γι’ αυτούς, τα πράγματα να ήταν τελείως διαφορετικά στην παρούσα φάση.
Ίσως κάπου εκεί το φιλικό κομμάτι να μπερδεύεται με το ερωτικό κι ίσως ακόμη να αισθανόμαστε ότι νιώθουμε κάτι παραπάνω που στην τελική μπορεί και να μην ισχύει. Έτσι, ζορίζουμε τα πράγματα, σχεδιάζουμε πολλά και περιμένουμε περισσότερα, ενώ θα μπορούσαμε να είμαστε πιο ελεύθεροι και χαλαροί τόσο στις πράξεις μας όσο και στα λόγια μας.
Είναι δύσκολο το να μη δένεσαι, πολύ πιο δύσκολο απ’ το να την πατήσεις με κάποιον. Το άλλο συμβαίνει αυθόρμητα, ανεξέλεγκτα ενώ αυτό χρειάζεται δουλειά με τον εαυτό σου, να μάθεις να χτίζεις ένα μικρό τείχος ανάμεσα σε σένα και τον ενθουσιασμό σου για κάποιον άλλον. Μα πρέπει να γίνει, αφού μόνο έτσι θα γλυτώσουμε περιττές απογοητεύσεις. Το θέμα είναι να ζεις το τώρα και να μην αναλώνεσαι σε σκέψεις για το κάθε μετά, γιατί έτσι δε ζεις ούτε στο παρόν ούτε στο μέλλον αλλά στο πουθενά. Ας κρατήσουμε μόνο το χθες ως μάθημα όσο ζούμε στο σήμερα.
Τίποτα δεν είναι για πάντα, άρα κι αυτό (ακόμα κι αν δεν κατέληγε τόσο άδοξα) κάποια στιγμή θα τελείωνε, σωστά; Κοίτα να απολαμβάνεις και να ζεις τις στιγμές σου όσο το δυνατόν καλύτερα μπορείς χωρίς να έχεις στο μυαλό σου δεσμεύσεις κι υποχρεώσεις και κυρίως χωρίς να βασίζεις την ευτυχία σου σε άλλους. Ποτέ και κανείς δεν μπορεί να σου εγγυηθεί πως δε θα σε πληγώσει.
Αν δεν έχουμε ιδιαίτερες προσδοκίες απ’ τον άνθρωπο που έχουμε δίπλα μας και συνηθίσουμε να τον αντιμετωπίζουμε σαν κάτι εφήμερο και τελείως διαφορετικό, μπορεί τελικά να περάσουμε πολύ πιο διασκεδαστικά κι ίσως να δώσουμε και μεγαλύτερη παράταση χρόνου. Συνήθως, βέβαια, αυτό είναι κάτι που το βλέπουμε με ψυχραιμία κι ωριμότητα μετά από αρκετό καιρό κι ίσως όταν είναι πια αργά να βαράμε το κεφάλι μας στον τοίχο για το χαμένο χρόνο μας. Δεν πειράζει, παθήματα και μαθήματα.
Αν απ’ την αρχή πετάξεις από πάνω σου το βάρος των τρελών απαιτήσεων και το δεις όλο με μια ανέμελη διαφορετική ματιά, μπορεί τελικά να σε εκπλήξει θετικά η εξέλιξη της γνωριμίας σας.
Συντάκτης: Ελευθερία Γκαραβέλα
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
