Επιλέγουμε το λιγότερο για να δείχνουμε περισσότεροι

«Τι υπέροχο άνθρωπο που έχεις στα πλάι σου!»

«Σε ευχαριστώ πολύ, αλλά δε θα μπορούσε να μην ήταν. Άλλωστε, είμαι καλύτερη προσωπικότητα, οπότε δε γινότανε να έχω κάτι λιγότερο».

Στιχομυθία που θα ακούσουμε μεταξύ φίλων, αν η ειλικρίνεια δεν οπισθοχωρήσει. Γιατί το θέμα μας δεν είναι να βρούμε έναν καλό σύντροφο αλλά ένα σύντροφο που να είναι λιγότερος από εμάς για να μπορούμε να λέμε πως εμείς είμαστε καλύτεροί του.

Ίσως είναι το κόμπλεξ κατωτερότητας που έχει φωλιάσει μέσα μας παρά τον ισχυρό ή γλυκό χαρακτήρα που μπορεί να εμφανίζουμε προς τα έξω. Αν έχουμε κάποιον που είναι λίγο πιο χαμηλά (για τη δική μας κατάταξη) επαγγελματικά ή από άποψη προσωπικότητας, έχουμε τη δυνατότητα με πιο εύκολο τρόπο να αναδείξουμε τη δική μας μεγαλοψυχία καθώς και τα προσόντα και την ανωτερότητά μας.

Στους γύρω μας λέμε πως δεν ενδιαφερόμαστε αν ο άλλος ασχολείται με χειρωνακτικό επάγγελμα κι εμείς με κάτι που σχετίζεται με τις ανώτερες σπουδές μας, διότι αυτό που μας ενδιαφέρει είναι η καλή του καρδιά. Ασφαλώς κι υπάρχει η πιθανότητα να έχει μια εξαιρετική καρδιά κι έναν υπέροχο χαρακτήρα αυτός ο άνθρωπος, αλλά να μην ταιριάζουμε ιδιαίτερα μαζί του. Εμείς ωστόσο θα επιμείνουμε να μείνουμε πλάι του, γιατί η αλήθεια είναι ότι δυσκολευόμαστε να έχουμε έναν ισάξιό μας πλάι μας.

Το να έχουμε κάποιον που εμείς θεωρούμε –βάσει της δικής μας συχνά αυθαίρετης λογικής– πιο χαμηλά από εμάς μας δίνει την ευκαιρία να τον χειριστούμε ευκολότερα, να μην έχουμε ιδιαίτερη πίεση κι ίσως να του δημιουργούμε το αίσθημα της ευγνωμοσύνης. Ευγνωμοσύνη για την τύχη που έχει να βρίσκεται με έναν υπέροχο άνθρωπο σαν εμάς.

Η πραγματικότητα ωστόσο είναι ένα άλλη. Γιατί ξαναπηγαίνοντας πίσω θα συνειδητοποιήσουμε ότι εκείνος ο άνθρωπος που ασχολείται με ένα χειρωνακτικό επάγγελμα μπορεί να ‘ναι ένας εξαιρετικός σύντροφος που εμείς, όμως, δεν μπορούμε να τον χειριστούμε, γιατί έχουμε απέναντί μας ένα σκεπτόμενο άτομο που δε μας παρέχει το πλεονέκτημα να αναδείξουμε το πόσο καλύτεροι είμαστε εμείς…

Όλα ξεκινάνε και καταλήγουν σε εμάς, σε εμάς που δεν έχουμε σιγουριά για τον εαυτό μας, δεν ξέρουμε πραγματικά ποιοι είμαστε κι επειδή νιώθουμε πως στην κοινωνία που ζούμε κανείς δεν ασχολείται με μας, πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να φανούμε καλύτεροι, ανώτεροι. Κι ο πιο συνηθισμένος τρόπος είναι η δημιουργία σχέσης με κάποιον που θεωρούμε ότι είναι καλός αλλά όχι καλύτερος από εμάς.

Δεν μπορούμε να διαχειριστούμε κάποιον που είναι ισάξιός μας, άρα ικανός να σταθεί απέναντί μας, να τραβήξει την προσοχή των υπολοίπων ίσως και σε μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι θα το καταφέρουμε εμείς και φυσικά μπορεί να φέρει στις δικές μας προτάσεις τις δικές του αντιπροτάσεις με επιχειρήματα. Δε φταίει εκείνος αλλά εμείς. Εμείς που δεν καταλάβαμε ποτέ πως μια σχέση δεν είναι ένας επαγγελματικός ανταγωνιστικός στίβος, μέσα στον όποιο ο ένας ίσως και να προσπαθεί να εμποδίσει τα σχέδια των άλλων, όταν οι περισσότεροι με υπόγειο χαμογελαστό τρόπο πλάθουν τον ιστό τους. Οι αληθινές ανθρώπινες σχέσεις χρειάζονται ισότητα. Κανείς δεν είναι καλύτερος απ’ τον άλλον, απλώς διαφορετικός.

Βέβαια, υπάρχει κι η περίπτωση εκείνων που λόγω ισχυρής οικονομικής και κοινωνικής θέσης έχουν την άποψη πως ο σύντροφός τους θα πρέπει να ‘ναι πανέμορφος εξωτερικά. Έχουν μεγαλώσει με αυτές τις ιδέες, πιστεύουν πως θα πρέπει εκείνοι να είναι οι καλύτεροι και θεωρούν πως είναι, γιατί παρέχουν τα πάντα -που για ‘κείνους περικλείονται σε ένα πράγμα, την οικονομική άνεση. Όλα για εκείνους ξεκινάνε και καταλήγουν σε αυτό. Σαν μια ανταλλαγή προϊόντων σε μια καταναλωτική κοινωνία. Δεν μπορείς εύκολα να τους κατηγορήσεις, δεν είχαν ποτέ τους διαφορετικές εικόνες και γαλουχήθηκαν με αυτές τις ιδέες.

Αλλά θα μπορούσαν να σκεφτούν πως το να είσαι καλύτερος απ’ τον τωρινό σου σύντροφο δε σε κάνει και κάτι σημαντικό. Απλά αναδεικνύει περισσότερο το πόσο ανίκανος είσαι εσύ να αγαπήσεις πραγματικά και να δεχτείς τον σύντροφό σου για αυτό που είναι μέσα του κι όχι έξω του.

Τελικά, τι είναι αυτό που μας κάνει να θέλουμε το λιγότερο για να φαινόμαστε εμείς ότι έχουμε το περισσότερο; Η κοινωνία που ζούμε ή η αδυναμία μας να πάμε ενάντια στο κύμα και να κολυμπήσουμε προς εκείνη τη μεριά που θα μας κάνει δυνατούς, ασφαλείς, ευτυχισμένους;

Γιατί, τελικά, η ευτυχία κερδίζεται μόνο από εκείνους που αποδέχονται ότι ο σύντροφός τους πρέπει να είναι δυνατός κι ισότιμος με εκείνους. Κι αυτό σημαίνει κολύμπι σε εκείνο το μέρος που θα φέρει εσωτερική ισορροπία.