Το τιμόνι χρειάζεται ηρεμία

Είναι μία θέση στο αυτοκίνητο που όλοι μας έχουμε βρεθεί, σε όλες τις ηλικίες, και θα συνεχίσουμε να περνάμε από εκεί. Είναι η θέση του συνοδηγού. Γιατί λέγεται έτσι; Γιατί είσαι δίπλα στον οδηγό, τον βοηθάς άμα χρειαστεί κάτι, από σοκολάτα και νερό μέχρι κι οδηγίες για το πού να στρίψει.

Όσο πολύτιμες κι αν είναι οι συμβουλές σου, όμως, το σημαντικότερο πρόσωπο εκεί μέσα είναι ο άνθρωπος στα αριστερά σου. Η οδήγηση με την εμπειρία γίνεται εύκολη και μηχανική.Ένας οδηγός αλλάζει ταχύτητες και χρησιμοποιεί τα πεντάλ αυτόματα πια, χωρίς να σκέφτεται. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζει. Οι πληροφορίες έχουν αποθηκευτεί στον εγκέφαλό του κι οι κινήσεις του πια είναι υποσυνείδητες.

Όταν όμως βρίσκεται σε πνευματική σύγχυση, η οδική συμπεριφορά του επηρεάζεται και τα αντανακλαστικά του χαλαρώνουν. Τι κι αν εσύ έχεις νεύρα μαζί του για άπειρους λόγους. Απ’ τη στιγμή που θα μπεις στο αυτοκίνητο, τους ξεχνάς. Υστερίες, φωνές και κλάματα δε χωράνε εκεί μέσα. Κι αν αυτός που οδηγεί πάει να συνεχίσει τον καβγά, σταμάτησέ τον και πες του να συνεχίσετε όταν φτάσετε.

Σκέψου απλώς πως ο άνθρωπος αυτός έχει τη ζωή σου στα χέρια του εκείνη την ώρα. Ακόμα κι αν έχεις όλα τα δίκια του κόσμου, δε θα μαλώσεις με αυτόν που κρατάει το τιμόνι. Απλά μην τον κάνεις. Δε θες να γυρίσει να σε κοιτάξει ή να ασχολείται μαζί σου, όσο σοβαρό κι αν είναι αυτό που θέλεις να του πεις, και να μην έχει το νου του στο δρόμο.

Οι πιο παλιοί, όταν αυτοί που οδηγούσαν ήταν αισθητά λιγότεροι, έλεγαν πως δε μιλάμε στον οδηγό και το ακολουθούσαν αυστηρά. Εντάξει, ας μην παρακάνουμε, όλοι μιλάμε μέσα στο αμάξι. Άλλο, όμως, να συζητάμε χαλαρά για διάφορα περί ανέμων κι υδάτων θέματα, για κουτσομπολιά ή τα νέα της ημέρας κι άλλο να δημιουργούμε εντάσεις. Κι αν φτάσουμε στο σημείο να κάνουμε τον οδηγό να κλάψει, να θολώσουν τα μάτια του και να μη βλέπει καθαρά το δρόμο; Μετά τι;

Ακόμη κι αν θέλεις να του κάνεις ερωτικά παιχνίδια, αρκεί ένα άγγιγμα κι ένα βλέμμα γεμάτο υποσχέσεις. Τα υπόλοιπα άσ’ τα για όταν φτάσετε ή σταματήσετε ασφαλείς κάπου.

Παίζει βέβαια και το σενάριο να μην είσαι καν κάπου δίπλα του, να ‘σαι σπίτι σου και να ξέρεις πως ο άλλος οδηγεί. Δε χρειάζεται εκείνη τη στιγμή να του στέλνεις τα θυμωμένα σου μηνύματα και να τον κατακλύζεις με τεράστιες παραγράφους, που αναφέρουν τους λόγους για τους οποίους εκνευρίστηκες μαζί του. Όλοι μας ασυναίσθητα όταν χτυπάει το τηλέφωνό μας πάμε να το πιάσουμε, από αγωνία μήπως συνέβη κάτι ή ακόμα κι από συνήθεια. Βλέποντας εκείνη την ώρα ένα ταραγμένο μήνυμά σου, πώς περιμένεις να αντιδράσει ένας άνθρωπος που σε νοιάζεται; Θα πάει να απαντήσει για να δει τι σου συμβαίνει. Περίμενε, λοιπόν. Δε θα θελήσει πολλή ώρα για να φτάσει κάπου. Ας το στείλεις τότε. Ή απλά πες του με την πρώτη ευκαιρία να σε ενημερώσει μόλις φτάσει. Τότε κάνε όσους καβγάδες θέλεις.

Σύμφωνα με τα στατιστικά της αστυνομίας, μόνο το μήνα Σεπτέμβριο και μόνο στην Αττική σημειώθηκαν 523 παραβάσεις για χρήση κινητού. Ας τις μειώσουμε όσο γίνεται σε όποια μεριά της γραμμής κι αν βρισκόμαστε.

Είναι πολλοί, απ’ την άλλη, που τους ηρεμεί η οδήγηση. Τους δίνεις ένα τιμόνι κι έναν άδειο δρόμο και γυρίζουν με άλλα μυαλά. Γαληνεύει ο νους τους, ξεχνιούνται, αδειάζουν. Είναι λάθος, όμως, να εκμεταλλευόμαστε αυτήν την ελευθερία και να παίρνουμε το αμάξι «για να ηρεμήσουμε», ενώ βρισκόμαστε σε μια φορτισμένη ψυχολογική κατάσταση. Δε μας φταίει κανένας άλλος, όχημα ή πεζός, να τον θέσουμε σε κίνδυνο γιατί εμείς είμαστε ταραγμένοι και θέλουμε να ξεσπάσουμε την πίεση.  Το αποτέλεσμα θα ‘ναι να εξωτερικεύσουμε την έντασή μας πάνω σε κάποιον που άργησε να ξεκινήσει στο φανάρι στην καλύτερη ή στη χειρότερη να προκαλέσουμε ατύχημα, γιατί το μυαλό μας ταξιδεύει σε ό,τι μας ταλαιπωρεί εκείνη τη στιγμή και στα τραγούδια που ίσως ακούμε στη διαπασών και σίγουρα δεν είμαστε αφοσιωμένοι στο τιμόνι.

Νεύρα κι οδήγηση δεν πάνε μαζί, σε όποια θέση κι αν βρισκόμαστε!