Όσες ευχές κι αν ‘ρθουν εύχεσαι για εκείνη τη μία

Ξεκινάει η μέρα, μοιάζει ίδια, σαν όλες τις άλλες μέρες. Κίνηση στους δρόμους, άγχος, εκκρεμότητες. Πρέπει να ξυπνήσεις, να φτιάξεις καφέ, να ετοιμαστείς, να πας στη δουλειά ή ακόμα χειρότερα στην εφορία για κάτι χαρτιά. Ρουτίνα, καθημερινότητα και πολλά πράγματα που πρέπει να γίνουν. «Υποχρεώσεις» σημειώνεις στο χαρτί, μικρό έμοιαζε κι όλο και μεγαλώνει όμως πια…

Ακόμα στο κρεβάτι είσαι, χουχουλιάζεις, θέλεις άλλα πέντε λεπτάκια, λίγο ακόμα για να μη σε απορροφήσει σαν σκούπα η καθημερινότητα κι οι πολλές ευθύνες της, για να μη σε καταπιεί το τρέξιμό της. Το παίρνεις απόφαση. Σηκώνεσαι και πας να φτιάξεις τον καφέ σου μεταξύ ύπνου και ξύπνιου. Το κορμί κάπως ενεργοποιήθηκε, ο εγκέφαλός σου όμως δε σου έχει κάνει ακόμα αυτή τη χάρη.

Βάζεις στη μηχανή τον καφέ, κάνεις ένα μπάνιο κι επιστρέφεις. Πιάνεις την κούπα σου, ουπς, κάηκες πάλι. Πας να βρίσεις, κεκτημένη ταχύτητα και πριν καν ξεστομίσεις τις «κακές λέξεις» που σου απαγόρευε η μαμά, ακούς το κινητό να χτυπάει. Απορείς ποιος είναι πρωί-πρωί. Μερικές αναπάντητες κλήσεις, κάποια μηνύματα κι εισερχόμενη κλήση απ’ τη μάνα σου. Ποιος άλλος θα σε σκεφτόταν τέτοια ώρα και θα επέμενε τόσο;

«Αγάπη μου, χρόνια σου πολλά, να σε χαιρόμαστε. Το μεσημέρι σε περιμένω για φαγητό. Σ’ αγαπώ». Ωχ, τι γίνεται; Ο εγκέφαλός σου τώρα ξύπνησε μαζί με το συνειδητό σου κομμάτι, σήμερα είναι η γιορτή σου (ή τα γενέθλιά σου, το ίδιο κάνει). Πώς το ξέχασες; Απορροφήθηκες απ’ την καθημερινότητα. Δε χωράνε άλλες σκέψεις, όμως, ετοιμάζεσαι. Πρέπει να φύγεις αμέσως για τη δουλειά, αν δε θες να καθυστερήσεις ενοχλητικά πολύ.

Στο λεωφορείο σκέφτεσαι πως σήμερα είναι η μέρα σου. Γιατί εγωιστικά πλάσματα είμαστε, ας το παραδεχτούμε πως λαχταράμε την προσοχή. Τη μέρα που γιορτάζουμε μπορούμε δικαιολογημένα να σκεφτόμαστε και να φερόμαστε λίγο σαν κακομαθημένα παιδιά. Να περιμένουμε δώρα, εκπλήξεις και τρυφερά σημειώματα, ίσως και  τρελά πάρτι. Όλο το όμορφο πακέτο που κέντρο βάρους και προσοχής είσαι εσύ.

Όταν γιορτάζεις περιμένεις τις ευχές, αλλά όσο εκείνες έρχονται από φίλους, συγγενείς, συναδέρφους και γνωστούς, εύχεσαι για εκείνο το ένα μήνυμα που δεν έρχεται σχεδόν ποτέ. Απ’ τη μέρα σου κάποιοι θα λείπουν. Χαθήκατε, έτσι είναι όταν χαλάς χατίρια, κάποιοι χάνονται απ’ τη ζωή σου.

Μικρό το κακό, αλήθεια. Πάντα πρέπει να αναζητάς ανθρώπους αληθινούς, μόνο με αυτούς, εξάλλου, αξίζει να γιορτάζεις. Κι απ’ τα μηνύματα που λαμβάνεις πολλά είναι απλώς τυπικά. Δεν εννοούν όλοι τις ευχές τους, το ξέρεις. Είναι, όμως, δυστυχώς και κάποιοι που με την απουσία τους κάνουν το μεγαλύτερο θόρυβο στη σκέψη σου. Τους ήθελες μαζί σου για να γιορτάσεις.

Και να σου το μήνυμα απ’ το κολλητάρι σου, πάνω που άρχισες να μελαγχολείς. «Έλα, τι θα κάνουμε σήμερα; Πού θα σε γιορτάσουμε;». Σκάει το χαμόγελο, αυτοί που μετράνε είναι εδώ! Κανονίζεις λεπτομέρειες, σου αγοράζεις κάτι για δώρο, πρέπει να πείσεις τον εαυτό σου πως σου αξίζει να σε γιορτάσεις. Μια ολόκληρη μέρα αφιερωμένη σε εσένα! Μια μέρα που αναπολείς περασμένες καταστάσεις, απροσδόκητα πάρτι κι όμορφες ιστορίες.

Περνάνε οι ώρες με αναδρομές κι ετοιμασίες, θες να λάμπεις απόψε. Έρχονται οι καλεσμένοι σου σιγά-σιγά, φτάνουν ένα-ένα και τα δώρα. Οι ευχές πολλές, αλλά αυτό που εύχεσαι εσύ δε θα ‘ρθει και το ξέρεις. Απολαμβάνεις τη νύχτα, το ποτό, την παρέα και σκας και κάτι μεγάλα φωτεινά χαμόγελα -κάποια ψεύτικα αλλά λίγο πιο αληθινά. Η μουσική, δυστυχώς, έρχεται να σου κάνει δώρο εκείνο το τραγούδι που μάλλον δεν έπρεπε να ακούσεις, σε κερνάει εκείνο το στίχο που φωνάζει ένα όνομα. Κι εσύ κοιτάς το κινητό σου, θα έρθει εκείνο το μήνυμα, εκείνη η ευχή;

Το τραγούδι τελείωσε, η ευχή που περίμενες όλη τη μέρα να πραγματοποιηθεί, δεν ήρθε, αλλά δεν πειράζει, γιατί εσύ ξέρεις πως το μόνο μου εμποδίζει την ευχή σου είναι ένας φτηνός εγωισμός. Κι εσύ με τα φτηνά τελείωσες, τουλάχιστον για απόψε, γιατί αυτή η μέρα είναι για σένα, αφιερωμένη σε σένα -μην το ξεχνάς.

«Χρόνια μας πολλά» λες στον εαυτό σου και τσουγκρίζεις τα ποτήρια με τους φίλους σου, με ένα χαμόγελο πια λυτρωτικό!