Οι σύντροφοι-υποκατάστατα κι η ψευδαίσθηση της ευτυχίας

Όλοι για τις σχέσεις μιλάμε και κανείς μας δε διαφωνεί πως είναι δύσκολες αλλά και ταυτόχρονα μαγικός ο κόσμος που τις περικλείει. Με τις γιορτές προ των πυλών, οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν την τιμητική τους. Ακόμα κι οι πιο δύσκολοι άνθρωποι όταν βρουν στο δρόμο τους τον άνθρωπο που θα τους συγκινήσει, ξεχνούν τις βαρύγδουπες κουβέντες τους περί άρνησης και ζουν την κάθε στιγμή.

Υπάρχουν, όμως, πολλοί που δεν έχουν υπομονή να περιμένουν μέχρι να βρεθεί κάτι που να τους συγκινήσει πραγματικά και προκειμένου να μην είναι μόνοι επιλέγουν τον συμβιβασμό. Τι θα πει αυτό; Λίγα είναι τα ζευγάρια που δεν έχουν καθόλου επικοινωνία και συμβιώνουν; Λίγα είναι τα ζευγάρια που βρίσκονται σε διαφορετική διάσταση ο ένας απ’ τον άλλο και ζουν μαζί;

Placebo στην ιατρική είναι το σκεύασμα αυτό που το πλασάρουν ως φαρμακευτικό και το δίνουν σε ασθενείς. Τους δίνουν, δηλαδή, μια ψευδαίσθηση ότι με αυτό το σκεύασμα θα θεραπευτούν κι αφήνουν τις υπόλοιπες αισθήσεις και λειτουργίες του ανθρώπινου οργανισμού, όπως η αυθυποβολή, να κάνουν τη δουλειά τους. Στην ιατρική έχει πολλές φορές επιτυχία, γιατί ο άνθρωπος έχει μεγάλη ψυχική δύναμη κι η αυθυποβολή κάνει θαύματα όταν ενεργοποιηθεί. Αλλά στις σχέσεις αυτό έχει εφαρμογή; Μήπως αυτός είναι κι ένας ακόμα λόγος που πολλά ζευγάρια έχουν εκείνη την εικόνα της θλίψης και της απογοήτευσης ζωγραφισμένες στο πρόσωπό τους;

Το θέμα δεν είναι να κυκλοφορήσουμε χέρι-χέρι με έναν άνθρωπο, αλλά να κρατάει και την ψυχή μας ζωντανή αυτός ο άνθρωπος. Το νόημα δε θα το βρούμε στην ένταξή μας στον πάνελ των δεσμευμένων, αλλά στην πραγματική μας ισορροπία, στη συναισθηματική ολοκλήρωση. Να ξυπνάμε το πρωί να κοιτάμε τον άνθρωπό μας και να λέμε «είμαι καλά, αισθάνομαι πλήρης». Αν νομίζουμε πως είναι τόσο σημαντική η εικόνα κι όχι η ουσία, τότε ας παρατηρήσουμε πώς είμαστε πίσω απ’ την πόρτα με τον σύντροφο-υποκατάστατο που έχουμε επιλέξει.

Η αληθινή ζωή αρχίζει όταν οι πόρτες κλείνουν. Οι αληθινές καταστάσεις βγαίνουν στην επιφάνεια όταν το ζευγάρι μένει μόνο του. Τι νόημα έχει να είμαστε για το φαίνεσθαι καλά και σωστοί, αλλά όταν μένουμε μόνοι με τον άνθρωπο πλασέμπο που έχουμε επιλέξει να μην αντέχουμε την πραγματικότητα που ζούμε.

Τα πλασέμπο έχουν μια χρηστική εφαρμογή όταν αυτή γίνεται με σύνεση και με μια λογική ακολουθία. Γνωρίζω τι θέλω, ξέρω πως χρειάζεται υπομονή και χρόνος για να το έχω κι έτσι επιλέγω να ζήσω μια εικονική πραγματικότητα πολύ πλαισιωμένα. Όταν θα μπερδευτεί η πραγματικότητα με την ψευδαίσθηση, εκεί αρχίζουν τα προβλήματα. Στην αρχή μπορεί να δείχνει πως αυτό λειτουργεί, στην πραγματικότητα όμως είναι μια ουτοπική κατάσταση.

Πόσα τέτοια ζευγάρια θα άντεχαν να κάνουν χειμωνιάτικες διακοπές σε ένα χιονισμένο, χωρίς κοσμική ζωή, παραθεριστικό θέρετρο, όπου όλη μέρα θα είναι μόνοι με το σύντροφό τους; Εκεί οι μάσκες θα έπεφταν κι η αλήθεια δε θα μπορούσε να αντέξει κανένα πλασέμπο.

Είναι πολύ σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε πως είναι επιτακτική ανάγκη η συνειδητοποίηση του ίδιου μας του εαυτού πρώτα και μετά να προχωρήσουμε στην αναζήτηση συντρόφου με προϋπόθεση σχέσης κι όχι περιστασιακής κατάστασης. Σίγουρα τα πλασέμπο κι η εφαρμογή τους σε κάποιες περιπτώσεις μέσα στις σχέσεις μπορούν να λειτουργήσουν πολύ ευεργετικά αλλά όχι με μόνιμα αποτελέσματα.