Κάνε τις αδυναμίες σου ατού

Όποιος πιστεύει πως η –ανυπόστατη κατά τα άλλα– τελειότητα είναι μονόδρομος ώστε να θεωρείται κανείς ακαταμάχητος, πλανάται. Η πιο καυλωτική πλευρά της γοητείας ενός ανθρώπου βρίσκεται στα ελαττώματά του και στον τρόπο με τον οποίο τα διαχειρίζεται. Δείγμα αυτοπεποίθησης δεν αποτελεί το να νομίζει κανείς ότι είναι τέλειος, αλλά το να έχει συμφιλιωθεί με όλα του τα κομμάτια, τόσο τα φωτεινά όσο και τα λίγο πιο σκοτεινά, που στο μυαλό μας ταυτίζονται συνήθως με αδυναμίες.

Κι όμως, δεν υπάρχει πιο δυνατό χαρτί στο παιχνίδι των πάσης φύσεως σχέσεων απ’ το να μπορεί κάποιος να μετατρέπει όσα οι άλλοι θεωρούν αδυναμίες σε ατού. Ο τρόπος για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο δεν είναι παρά η απενοχοποίηση των κατά τα άλλα όμορφων ατελειών που ο καθένας μας κουβαλάει κι οι οποίες βρίσκονται εκεί ώστε να σπάνε τη ρουτίνα της απόλυτης και βαρετής συμμετρίας. Οι προσωπικότητες δεν είναι γραμμικά σχέδια κι η ψυχολογία μας δε θυμίζει σε τίποτε την τέλεια δομημένη κάτοψη ενός κτηρίου όπου όλα είναι υπολογισμένα με την παραμικρή λεπτομέρεια -κι αλήθεια πόσο βαρετό κι επίπεδο θα ήταν αν ίσχυε κάτι τέτοιο;

Τα ελαττώματά μας είναι που μας κάνουν απρόβλεπτους, εκείνα είναι που μας προσδίδουν το κάτι διαφορετικό, που μας προκαλούν να γινόμαστε όλο και καλύτεροι, που μας προβληματίζουν, αποτελούν μαθήματα κατά τη διάρκεια της ζωής μας, μοιάζουν με προσωπικές σφραγίδες του καθενός από εμάς, αλατοπιπερώνουν κάθε μας προσπάθεια, μιας κι αν ήμασταν τέλειοι δε θα είχε κάποιο νόημα να προσπαθούμε για το οτιδήποτε, μας καθιστούν πολύπλοκους και στην τελική μας κάνουν αυτό το οποίο είμαστε χωρίς περιττά φτιασιδώματα.

Αν εσύ ο ίδιος τα έχεις βρει με τον εαυτό σου κι ό,τι αυτός συνεπάγεται, αν σε γνωρίζεις απ’ την καλή κι απ’ την ανάποδή σου και γουστάρεις που είσαι εσύ με αυτά τα συγκεκριμένα ελαττώματα κι όχι κάποιος άλλος, τότε η αύρα σου είναι ήδη ακαταμάχητη και μάντεψε∙ αυτό οφείλεται περισσότερο στα τρωτά σου σημεία.

Ξέρεις γιατί; Διότι εκπέμπει μεγαλύτερη σιγουριά, θάρρος και θράσος εκείνος που δεν κρύβεται πίσω απ’ το δάχτυλό του περιπλανώμενος διαρκώς με φωτεινά βελάκια γύρω του να υποδεικνύουν τις ανασφάλειες που φιλότιμα προσπαθεί να κρύψει. Όσο πιο πολύ φοβόμαστε μην καταλάβουν οι άλλοι όσα μας τρομάζουν τόσο πιο εμφανή γίνονται και μάλιστα με τον πλέον αμήχανο κι άχαρο τρόπο. Αντιθέτως, καθαρός ουρανός αστραπές δε φοβάται κι όταν δε διστάζουμε να παραδεχτούμε ανοιχτά φόβους και τρωτά σημεία, στα μάτια των άλλων μετατρεπόμαστε ξαφνικά σε ερωτεύσιμα θρασίμια που δε σκαλώνουν πουθενά.

Όταν θεοποιούμε τους άλλους, μειώνοντας με κάθε ευκαιρία τους εαυτούς μας, σημαίνει ότι η εικόνα μας τόσο για εμάς όσο και για τον κόσμο είναι διαστρεβλωμένη λόγω προσωπικών μας συμπλεγμάτων. Εφόσον ξέρουμε κατά βάθος πως κανείς εκεί έξω δεν είναι θεός, ποιος ο λόγος να θεωρούμε τους εαυτούς μας κατώτερους; Το ότι οι άλλοι έχουν διαφορετικά μειονεκτήματα από εμάς δε σημαίνει πως δεν έχουν καθόλου. Ίσως εκείνοι που στα μάτια μας φαντάζουν άπιαστοι να είναι εκείνοι που δεν κολλάν να παραδεχτούν όσα είναι κι όσα δεν είναι σε όλο τους το μεγαλείο. Τα κόμπλεξ εκπέμπουν μνησικακία, μιζέρια, μετριοπάθεια κι ηττοπάθεια. Αν θέλεις να είσαι ένας άνθρωπος ψυχικά λαμπερός, λοιπόν, μάθε πρώτα να γουστάρεις εσένα ολόκληρο.

Ο αυτοσαρκασμός είναι ένα ακόμη δείγμα απενοχοποίησης των πιο αδύναμων σημείων μας. Με φυσιολογική κι όχι υπερβολική και ψυχαναγκαστική χρήση του δείχνουμε ευφυΐα σε συνδυασμό με αυτοπεποίθηση. Έτσι, πριν βρεθεί οποιοσδήποτε καλοθελητής να πιστέψει ότι μπορεί να μας χτυπήσει εκεί όπου υποθέτει πως πονάμε, εμείς τον προλαβαίνουμε βγαίνοντας απ’ τα δεξιά κανονικότατα και μεγαλοπρεπώς παραδεχόμενοι το αυτονόητο. Πως είμαστε άνθρωποι κι όχι θεοί και πως το στοίχημά μας δεν είναι να παριστάνουμε διαρκώς κάτι που δεν είμαστε δαιμονοποιώντας την ίδια μας τη φύση, αλλά να τη συνειδητοποιήσουμε ώστε να τη χρησιμοποιούμε κι όχι να μας χρησιμοποιεί.

Ένας άνθρωπος ο οποίος ξέρει τι του γίνεται και μπορεί σε μεγάλο βαθμό να διαχειριστεί τον εαυτό του, όσο παρεξηγήσιμο κι αν ακούγεται, βάσει ενσυναίσθησης μπορεί να χειριστεί και τους άλλους. Φυσικά αυτό το χαρακτηριστικό, όπως και πολλά άλλα, αποτελεί παγίδα γιατί άλλο χειρίζομαι τους ανθρώπους σε συμφεροντολογικό καθαρά επίπεδο κι άλλο ξέρω πώς να τους συμπεριφερθώ ώστε να τους κερδίσω χωρίς να τους εκθέτω ή να τους φέρνω σε δύσκολη θέση. Κάποιος συνειδητοποιημένος σε σχέση με τις δικές του πτυχές γοητεύει πολύ εύκολα, λοιπόν, ακριβώς επειδή δεν αφήνει τις ανασφάλειές του να τον τυφλώσουν. Έτσι, ταυτόχρονα με το πώς να πλασάρει τον εαυτό του ξέρει και πώς να φερθεί στους γύρω του κι αυτό τον καθιστά τουλάχιστον γοητευτικό.

Οι ακομπλεξάριστοι άνθρωποι είναι οι πιο ερωτεύσιμοι.  Πάνω απ’ την εμφάνιση, πάνω απ’ τις τρανταχτές καλές μας πλευρές, βρίσκονται τα μικρά εκείνα μελανά μα τόσο όμορφα χαρακτηριστικά μας που συνδυαστικά αποτελούν την ξεχωριστή μας ταυτότητα. Όποιος έχει μάθει να τα αγαπά και να τα αντιμετωπίζει αποτελεί αυτόφωτο οργανισμό και σίγουρα τραβάει βλέμματα και κερδίζει εντυπώσεις. Μας αποδυναμώνουν όσα προσπαθούμε να κρύψουμε κι όσα εμείς οι ίδιοι μισούμε. Όχι οι τρωτές μας πλευρές από μόνες τους.