Ζευγάρι στη ζωή, αιώνιοι αντίπαλοι στο ποδόσφαιρο

Ο παλαίμαχος Μεξικανός ποδοσφαιριστής Ούγκο Σάντσες είπε κάποτε πως αυτός που ανακάλυψε το ποδόσφαιρο θα πρέπει να λατρεύεται σαν θεός. Διόλου τυχαία, καθώς αναφέρθηκε στο πιο διαδεδομένο άθλημα παγκοσμίως, με τους περισσότερους και τους πιο ένθερμους υποστηρικτές, συγκριτικά με όλα τα υπόλοιπα αθλήματα.

Στο όνομα της στρογγυλής θεάς προσκυνάνε τα ¾ του αντρικού πληθυσμού της Γης μα όχι μόνο, καθώς τα ποσοστά των ποδοσφαιρόφιλων γυναικών δεν είναι πλέον καθόλου ευκαταφρόνητα. Υπάρχουν πια χιλιάδες γυναίκες που αγαπούν το ποδόσφαιρο το ίδιο με τους άντρες, παίζουν, προπονούν, παρακολουθούν, πηγαίνουν στο γήπεδο κι υποστηρίζουν φανατικά τις ομάδες τους.

Η αλήθεια είναι πως το ποδόσφαιρο αποτελεί κομμάτι κάθε σπιτιού κι οικογένειας, κάθε πόλης και χώρας, μπαίνει σε τακτά χρονικά διαστήματα στις ζωές μας κι όσο ενώνει τους ανθρώπους, άλλο τόσο μπορεί και να μας χωρίζει σε ορισμένες περιπτώσεις. Έτσι όπως εισβάλλει, λοιπόν, στην καθημερινότητά μας, μπορεί πανεύκολα να μπει κι ανάμεσα σε ένα ζευγάρι και να γίνει ωραιότατη αιτία τσακωμού.

Γνωριζόμαστε, ερωτευόμαστε, αγαπιόμαστε μέχρι να ρωτήσουμε ο ένας τον άλλο «Βλέπεις ποδόσφαιρο; Τι ομάδα είσαι;» και να συνειδητοποιήσουμε πως μαζί συμπληρώνουμε τους δύο ακραίους πόλους. Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός, Πάοκ-Άρης, Ρεάλ-Μπαρτσελόνα κλπ. Εκεί κάπου έρχεται το πρώτο εγκεφαλικό, μα το ξεχνάμε -ή έστω το καταπίνουμε. Είπαμε να μη χαλάσουμε τις καρδιές μας τώρα για μια μπάλα, μα τα επόμενα εγκεφαλικά έρχονται απανωτά, κάθε φορά που έχει ντέρμπι αιωνίων αντιπάλων. Εκεί χτυπάει καμπανάκι και θυμόμαστε αυτή τη μικρή λεπτομέρεια που κρύβουμε καλά όλο τον υπόλοιπο καιρό.

Είναι Δευτέρα και την Κυριακή έχει αγώνα; Ανακηρύσσουμε για μια βδομάδα το σπίτι σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, το χωρίζουμε σε στρατόπεδα, το εφοδιάζουμε καθώς βρισκόμαστε σε εμπόλεμη ζώνη και τα πυρά, φυσικά, δίνουν και παίρνουν. Παίρνουμε ρόλους ορκισμένων εχθρών,  του τύπου Κατακουζηνός-Βλαχάκη, κι είμαστε ικανοί να χωρίσουμε στη μέση το σπίτι, όπως ακριβώς έκαναν κι αυτοί. Το μισό διαμέρισμα, λοιπόν, στα χρώματα της μίας ομάδας και το άλλο μισό στα χρώματα της άλλης. Εννοείται πως τα πειράγματα κι οι σπόντες καλά κρατούν, καθώς κι η προσπάθεια να πείσουμε ο ένας τον άλλο πως η δική μας ομάδα είναι καλύτερη.

Για αυτές τις μέρες, ο καφές που θα σερβίρουμε στο ταίρι μας θα ‘ναι φυσικά στην αγαπημένη κούπα της ομάδας μας κι ας κινδυνεύουμε να τη φάμε στο κεφάλι, κι οι μόνες κουβέντες που θα ακούμε απ’ τον άνθρωπό μας θα είναι μπηχτές, που θα έχουν να κάνουν με προηγούμενες ή επικείμενες ήττες της ομάδας μας.

Μέχρι να ακουστεί το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή για να λήξει ο αγώνας ξεχνάμε ότι είμαστε ζευγάρι κι είμαστε απλά αιώνιοι αντίπαλοι. Το πιο πιθανό, βέβαια, είναι να δούμε μαζί τον αγώνα, σε διαφορετικούς καναπέδες φυσικά, βρίζοντας μεν ο ένας τον άλλο καθ’ όλη τη διάρκεια, έχοντας δε αμφότεροι τους φίλους μας, άλλοτε για υποστήριξη κι άλλοτε σε ρόλο ειρηνευτικών δυνάμεων.

Όταν το φλεγόμενο και πολυαναμενόμενο ντέρμπι, λοιπόν, τελειώσει, ανάλογα με το αποτέλεσμα, θα φάμε ή θα κάνουμε το μπούλινγκ της ζωής μας, εκτός κι αν το ματς λήξει ισοπαλία, οπότε εκεί θα τσακωθούμε για τη διαιτησία που μας αδίκησε, το πέναλτι και το οφσάιντ που δε δόθηκαν και την κωλοφαρδία που δέρνει την άλλη ομάδα.

Αφού, λοιπόν, σπαταλήσουμε όλη σχεδόν την ενέργειά μας στον αγώνα, σιγά-σιγά μια αόρατη δύναμη θα κατευνάσει τα πνεύματα –καιρός ήταν άλλωστε–, θα κάτσουμε στον ίδιο καναπέ αυτή τη φορά αγκαλιά, θα θυμηθούμε ξανά ότι είμαστε ζευγάρι και το πολύ-πολύ να παραγγείλουμε τίποτα να φάμε.

Πάνε και τα στρατόπεδα, πάει η εμπόλεμη ζώνη και τα ντέρμπι αιωνίων. Λες και δε συνέβη τίποτα ποτέ. Αυτά είναι τα ωραία. Δυο-τρεις φορές το χρόνο, το δικαιούμαστε να ξεχνάμε ότι είμαστε ζευγάρι, φτάνει τον υπόλοιπο καιρό να το θυμόμαστε καλά.

Αφού είμαστε ποδοσφαιρόφιλοι, αλλά το ταίρι μας δεν ξέρει να διαλέγει ομάδα…

Τι να κάνουμε; Θα το υποστούμε.