Σπαταλήσαμε τόσες ματιές μπροστά από οθόνες

Κάνεις scroll στα social media και παντού πετυχαίνεις μια ευτυχία να ξεχειλίζει. Οικογένειες αγαπημένες, φίλοι κολλητοί, ζευγάρια ερωτευμένα, χωρίς ίχνος δυσαρέσκειας στις σχέσεις τους. Μετά κοιτάς γύρω σου και προσπαθείς να βρεις έναν άνθρωπο που να ταιριάζει σε όλες αυτές τις εικόνες που καθημερινά αναρτώνται στο διαδίκτυο. Αναρωτιέσαι τι διάολο έχει πάει στραβά με τη δική σου ζωή, γιατί απ’ την ώρα που χτυπάει το ξυπνητήρι μέχρι την ώρα που θα ξαπλώσεις στο κρεβάτι τρέχεις σαν τον τρελό για να μην απογοητεύσεις κανέναν.

Να προλάβεις το λεωφορείο, να μην καθυστερήσεις στη δουλειά, να μη βρεις κίνηση, να φέρεις εις πέρας καθετί που θα σου ζητηθεί, να επιστρέψεις σπίτι, να καθαρίσεις, να μαγειρέψεις, να βάλεις τα παιδιά σου –αν έχεις– σε τάξη, να μιλήσεις λίγο με τους φίλους σου (όχι εκείνους τους εικονικούς, αλλά αυτούς που ‘ναι πραγματικά δίπλα σου κι ίσως να μη βρίσκονται σε κανένα σου post), να μιλήσεις με τον άνθρωπό σου –ομοίως αν έχεις– και μέσα σε όλα αυτά να βρεις και λίγο ελεύθερο χρόνο για ‘σένα.

Κι εδώ είναι που σε πιάνουν τα γέλια. Πόσοι είναι εκείνοι που θυμούνται τι σημαίνει η φράση «ελεύθερος χρόνος»; Υπάρχουν, άραγε, αρκετοί που τον απολαμβάνουν καθημερινά; Κι έτσι όπως αναρωτιέσαι, σου έρχονται στο μυαλό εικόνες απ’ τις σπάνιες πια κυριακάτικες βόλτες με τους φίλους σου.

Όλοι είναι με ένα κινητό στο χέρι. Ώρες ατελείωτες σερφάρουν στο διαδίκτυο ή παίζουν παιχνίδια. Δεν μπορούν να σου δώσουν σημασία γιατί πρέπει να τσεκάρουν τα likes και τα views τους. Τους μιλάς, μα δε θυμούνται τι τους είπες, γιατί έχουν ανοιχτές άλλες πόσες συνομιλίες. Τους το λες μία, τους το λες δύο, ε, στην τρίτη δεν αντέχεις άλλο. Βάζεις τις φωνές! Αλλά κανείς δεν το αναγνωρίζει. Είσαι –λένε– υπερβολικός κι έξω απ’ την εποχή σου.

Μα είναι δυνατόν να ‘σαι υπερβολικός όταν απλώς θέλεις να μάθεις τα νέα των φίλων σου; Όταν απλά αναζητάς έναν άνθρωπο να συνομιλήσεις και κανένας δεν είναι διατεθειμένος; Λυπάσαι που ζεις σ’ αυτή την εποχή και μη μπορώντας να αλλάξεις τις καταστάσεις, ανοίγεις κι εσύ το internet και χάνεσαι μέσα στο κινητό σου.

Σκέφτεσαι, σκέφτεσαι και ξανασκέφτεσαι τρόπους να αυξήσεις τους ακόλουθούς σου. Κι αυτό γιατί; Για να βρεις χιλιάδες αγνώστους να μιλήσεις. Να βγάλεις όσα έχεις μέσα σου και φυσικά να τους δείξεις πως εσύ περνάς καλύτερα από εκείνους. Η ζήλια τώρα πια είναι ο οδηγός σου. Και συνεχίζεις ακάθεκτος να παρακολουθείς πόσοι και ποιοι είδαν την ιστορία σου. Πόσοι αντέδρασαν. Πόσοι δεν ασχολήθηκαν καν με ό,τι εσύ ανέβασες.

Και να σου τα like, να σου τα posts, να σου τα reactions, να σου τα χαμόγελα όταν σου απαντάει στην ιστορία εκείνο το τυπάκι που γνώρισες χθες. Καυχιέσαι στους φίλους σου, λες και σου έταξε γάμο. Λυπάμαι για την προσγείωση, social media addicted φιλαράκι –γιατί περί εθισμού πρόκειται όταν δεν μπορείς να ξεκολλήσεις από μια οθόνη, να ‘σαι σίγουρος–, μα σιγά το πράγμα! Μια φάτσα πάτησε κι εσύ αμέσως να πετάξεις. Έχεις σκεφτεί ποτέ πόσο εύκολο είναι ένα like; Πετιέσαι στην οθόνη του κι απλώς πατάει ένα κλικ. Δε χρειάζεται καν να σε ‘χει στο μυαλό του. Απλώς εμφανίζεσαι μπροστά του και σε θυμάται.

Μήπως αναρωτιέσαι κι εσύ πού είναι εκείνα τα χρόνια χωρίς τα social media, που δε σε ένοιαζε πριν πόσες ώρες συνδέθηκε; Που δεν έκαιγες το μυαλό σου με την ιδέα «Έχει να συνδεθεί 2 ώρες, σίγουρα παίζει κάτι άλλο» ή «Είναι μέσα και δε μου απαντάει. Σίγουρα έχει μπλέξει με άλλον/άλλη» -η λογική του παραλόγου. Τότε όταν σκεφτόσουν κάποιον του έκανες μία αναπάντητη. Και μετά σου έκανε κι εκείνος, και μετά του έκανες ξανά εσύ και κάπως έτσι περνούσαν ώρες ατελείωτες.

Δεν ήξερες αν το μήνυμά σου «διαβάστηκε» κι έπαιρνες με απόκρυψη για να ακούσεις απλά τη φωνή του. Να επιβεβαιώσεις ότι είναι καλά. Όταν σ’ άρεσε κάποιος έβαζες φίλους και γνωστούς να μάθουν τι κάνει, πού είναι, με ποιον είναι, πού δουλεύει, γιατί μόνο έτσι μπορούσες να μάθεις πράγματα για όποιον σε ενδιέφερε. Τώρα με ένα κλικ τα ξέρεις όλα. Ένα κλικ που είναι ικανό να χτίσει ή να καταστρέψει μια σχέση!

Το μόνο σίγουρο είναι ότι μέσα σε όλο το χαμό που σου πλασάρουν, κάπου έχασες την ουσία της ζωής. Το κλειδί βρίσκεται στην ισορροπία. Σαφώς και πρέπει να συμβαδίζουμε με την εποχή μας, χωρίς να δαιμονοποιούμε την τεχνολογία, αλλά είναι πολύ διαφορετικό να χρησιμοποιείς ένα εργαλείο απ’ το να του επιτρέπεις να σε χρησιμοποιεί.

Δες το σαν πρόκληση, μέτρα τα λεπτά (για να μην πω τις ώρες) που περνάς κάθε μέρα μπροστά από μία οθόνη κινητού, tablet, τηλεόρασης, υπολογιστή.  Έπειτα, μέτρα τα λεπτά που κοιτάς πότε ήταν ενεργός τελευταία φορά.

Δε θα ήταν καλύτερα αυτά τα λεπτά να τα περνούσες μαζί του;