Είναι αληθινή η ευτυχία των διασήμων;

Από μικρή ηλικία πολλοί από εμάς μεγαλώνουμε έχοντας ως πρότυπα διάσημες προσωπικότητες. Όταν μας ρωτούσαν το γνωστό σε όλους «Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;» , απαντούσαμε εμείς  με ονόματα και όχι ιδιότητα. Shakira, Beyoncé, Ελένη Μενεγάκη, Αλίκη Βουγιουκλάκη, Leonardo Di Caprio, Ζιζέλ ή Ronaldo, λέγαμε και χανόμασταν στο όνειρο.

Τραγουδιστές, παρουσιαστές, ηθοποιοί, μοντέλα, ποδοσφαιριστές. Ονειρευόμαστε μια ζωή στην οποία θα μας ξέρουν όλοι. Να είμαστε διάσημοι αρχικά στη μικρή μας Ελλάδα κι αργότερα κάνουμε όνειρα για μια πετυχημένη καριέρα στο εξωτερικό επίσης. Να γινόμαστε καρτούν, παιχνίδια ή και χαρακτήρες ηλεκτρονικών παιχνιδιών. Να γινόμαστε γενικά πρότυπα των άλλων γενιών.

Κι αυτό γιατί οι διάσημοι φαίνονται πάντα ευτυχισμένοι, πάντα χαρούμενοι. Κάνουν ταξίδια, καριέρα, έχουν πολλούς φίλους κι ανθρώπους που τους αγαπούν. Όλοι τους θέλουν και τους θαυμάζουν. Οι περισσότεροι είναι πλούσιοι, και ζουν μια ζωή με όλες τις ανέσεις που θα μπορούσε κανείς να ζητήσει.

Μα σκέφτηκε κανείς τι μπορεί να κρύβεται πίσω από το χαμόγελο και την ευτυχία αυτών που όλοι αναγνωρίζουν όπου κι αν πάνε, ό,τι κι αν κάνουν; Πώς μπορούν διάσημα ζευγάρια να δείχνουν πάντα ευτυχισμένοι μπροστά στον κόσμο και στο φακό; Σ’ αυτούς δε συμβαίνει τίποτα δυσάρεστο;

Οι παπαράτσι τους κυνηγούν παντού. Σε πρεμιέρες θεατρικών παραστάσεων και ταινιών, σε γάμους άλλων διάσημων, στην απλή καθημερινή βόλτα με τα παιδιά τους, στο δρόμο για τις δουλειές τους. Δεν τους αφήνουν σε ησυχία· κάθε στιγμή της ζωής τους, εκεί, σε κοινή θέα μπροστά στο φακό. Κι αν καταφέρουν και δε δείξουν τον εκνευρισμό λόγω του κυνηγητού που βιώνουν, δείχνουν χαρούμενοι, χαμογελαστοί και φυσικά θα κάνουν και τις αναμενόμενες δηλώσεις προς το κοινό που περιμένει πώς και πώς μια τους λέξη.

Κανείς μας όμως δεν ξέρει αν αυτό το χαμόγελο είναι αληθινό ή στημένο μηχανικά για να βγάλουν στην τηλεόραση ή στα περιοδικά μια εικονική ευτυχισμένη προσωπικότητα. Ποιος ξέρει πραγματικά αν το προηγούμενο βράδυ καβγάδισαν με το ταίρι τους , ή αν το παιδί τους αντιμετωπίζει μια ασθένεια και πίσω από το χαμόγελο κρύβεται ένας ακόμα αγχωμένος και γονιός; Ποιος ξέρει την κατάσταση που επικρατεί στο σπίτι άπαξ και κλείσει η δική τους πόρτα με τα απλά καθημερινά πράγματα που μπορεί να είναι κοινά με τον καθένα «άγνωστο», κι ενώ αυτοί από μέσα τους βράζουν, όπως όλοι μας, έξω να πρέπει να δείχνουν ζεν και τρισευτυχισμένοι;

Τα παιδιά τα πάνε καλά στο σχολείο ή έχουν να αντιμετωπίσουν, πέρα από τα μαθήματα, κι άλλα που οφείλονται στο επάγγελμα των γονιών τους; Κι όταν φύγουν τα παιδιά τους μακριά για σπουδές ή δουλειά, μήπως αντιμετωπίζουν κι αυτοί εκείνο το γνωστό κενό ενός άδειου σπιτιού; Οι δικοί τους γονείς είναι μακριά και δεν τους βλέπουν αρκετά συχνά; Το αύριο τι κρύβει για αυτούς; Η επαγγελματική τους καταξίωση για πόσο θα κρατήσει και τι θα κάνουν μετά όταν θα αρχίσει η κάθοδος από την κορυφή;

Πολύ γνώριμα ακούγονται όλα τα παραπάνω, σωστά; Θα μπορούσαν να είναι και δικά μας άγχη. Και παρόλο που οι καταστάσεις αυτές είναι καθημερινές και συχνές, αυτοί δείχνουν πάντα ευτυχισμένοι. Άλλοι δεν τους τυχαίνει καν τίποτα από όλα αυτά. Μήπως όντως τα αντιμετωπίζουν και απλά προς τα έξω δείχνουν μια άλλη πραγματικότητα; Και πώς το κάνουν αυτό;

Αν είναι ηθοποιοί πολύ εύκολα θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι μέρος της δουλειάς τους. Να υποκρίνονται. Το σπούδασαν και το κάνουν επαγγελματικά για να βγάλουν τα προς το ζην. Τώρα όμως όχι απλά το εξασκούν ως επάγγελμα, αλλά χρησιμοποιούν την υποκριτική στην καθημερινότητά τους για να σκεπάσουν τα αληθινά τους συναισθήματα. Ένα βραβείο λοιπόν για την ερμηνεία τους κι εκεί πρέπει να καθιερωθεί, γιατί στο ρόλο τους πείθουν.

Αν όμως ανήκουν στην κατηγορία των διάσημων μοντέλων, τραγουδιστών ή παρουσιαστών; Μπορεί να λείπει από το βιογραφικό τους οι σπουδές στην ηθοποιία, όμως κι αυτοί έχουν ανάγει σε τέχνη την προσποιητή χαρά για τα μάτια –όλου– του κόσμου.

Γιατί αν δε δείχνουν μπροστά στο φακό ευτυχισμένοι, τότε οι δημοσιογράφοι θα αρχίσουν τις ερωτήσεις και τα σενάρια περί χωρισμού, δυστυχίας ή ακόμη και επαγγελματικής αποτυχίας. Δε θα έχει τελειωμό το μαρτύριο και όλες οι εκπομπές θα έχουν να ασχοληθούν με τη λύπη του διάσημου ζευγαριού. Τελικά υπάρχει μέσα τους η υποκριτική απλά και μόνο για να φύγουν από την δύσκολη και ενοχλητική κατάσταση του κουτσομπολιού. Δεν τους επιτρέπεται, από την ανάγκη των άλλων και όχι μόνο τη δική τους, να ζήσουν αληθινά και να δείξουν τον πραγματικό τους εαυτό.

Γιατί δυστυχώς ζούμε σε μια κοινωνία που ασχολούμαστε συνεχώς με τις ζωές των άλλων –πολύ πιο πολύ από ότι με την ίδια τη δική μας. Και ποσό μάλλον με τις ζωές διασήμων ανθρώπων που λόγω της δόξας τους προβάλλονται καθημερινά. Σαν να είναι δικοί μας άνθρωποι, να τους γνωρίζουμε και να έχουμε ανάγκη να μαθαίνουμε νέα τους. Σαν να μην έχουμε με τι να ασχοληθούμε και ασχολούμαστε με αυτούς.

Ξέρουν και οι ίδιοι ότι το glamour πουλάει άρα, θέλοντας και μη, αυτό πουλάνε. Ταΐζουν τους γύρω τους ευτυχία, κάτι να έχουν να θαυμάζουν, κάτι στο οποίο να θέλουν να μοιάσουν. Κι ας τους στοιχίζει. Πώς να ζήσουν αυτοί οι άνθρωποι με ηρεμία και ησυχία; Κάπου κουράζει όλο αυτό. Πόση υπομονή μπορεί να έχουν; Αξιοζήλευτη ή αξιολύπητη τελικά η αίγλη της διασημότητας;

Την επόμενη φορά λοιπόν που θα κρίνεις κάποιο πασίγνωστο ζευγάρι, θα το ζηλέψεις ή θα το θαυμάσεις, σκέψου τι μπορεί να κρύβεται πίσω από όλο αυτό.

Κατά πόσον τελικά θα ήθελες να ζήσεις αύτη τη ζωή στο κέντρο του ενδιαφέροντος και λουσμένη στα φώτα της δημοσιότητας. Μήπως ένας διάσημος θα ζήλευε τη δική σου ζωή στην αφάνεια; Θα επέλεγες τώρα να είσαι γνωστός – ή αληθινός;